• Αρχική
  • Γιάννης Αγγελάκας - περιοδικό ΕΠΑΘΛΟ

Εκφάνσεις του εφήμερου

Ypotitlos: Αντί Επάθλου 124
Photo anoigmatos:
Κείμενα: Θάλεια Νουάρου
Photographer(s): Θάλεια Νουάρου
Teuxos: τεύχος 124
Prologos: Κι αν είναι όμορφο το εφήμερο θα στο θυμίζουν πάντοτε τα κίτρινα φύλλα.
Keimeno (part1):

Σαν κάθαρση δεν μοιάζει τούτη η βροχή; Σήμερα είναι βροχή, αύριο χιονιάς που θα μεταμορφωθεί σε πολύχρωμα μικρά φωτάκια στη ζέστη τους να αναστηθούν χιλιάδες πεταλούδες… Εκφάνσεις του εφήμερου που συνθέτουν τη συνέχεια, την αρμονία του κόσμου. Γι’ αυτό και το εφήμερο κλείνει μέσα του κάτι τόσο βαθιά ποιητικό. Τα κίτρινα φύλλα θα 'ναι εδώ για να στο θυμίζουν…

Πώς βαραίνει ο χρόνος καθώς περπατάς…Πώς νικάς τη βαρύτητα ισορροπώντας εντός σου γη κι ουρανό; Φεύγεις, για να αφήσεις ή για να βρεις; Βρίσκεις όταν ζητάς ή όταν αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων; Διαβάζω αντίστροφα τις σημειώσεις μου, σαν ανάποδο ημερολόγιο που ξορκίζει τον χρόνο. Ύστερα άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως όλα ήταν απλώς στη θέση τους. Τόσο απλά όσο και δύσκολα, τα πράγματα και το αδύνατο πάντοτε εν δυνάμει εφικτό. Γυρισμένη στο Μεσολόγγι, η τελευταία ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα «Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών», χρησιμοποιεί αλληγορικά το χέλι, για να περιγράψει, πώς ο άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή να μεταμορφωθεί βγαίνοντας από ό,τι θεωρεί βαλτώδες. Καθόλου εύκολο, μα μπροστά στην ελευθερία, η όποια δυσκολία το άξιζε. «Το χέλι, ένα αρχέγονο αμφίβιο δέχεται ένα σχεδόν μεταφυσικό κάλεσμα να αλλάξει τη ζωή του τόσο δραματικά που σύρεται με κόπο έξω από τον βάλτο και βουτάει στη θάλασσα, όπου βγάζει βράγχια και σαν ένα πλάσμα της θάλασσας πια, ταξιδεύει από τo Μεσολόγγι στην Κούβα και τη Θάλασσα των Σαργασσών», αναφέρει σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης. Τι κι αν αγνοεί, πως εκεί θα βρει μια θάλασσα…στεριάς φτιαγμένη από όλα τα σκουπίδια της ανθρωπότητας. Σαν πλάσμα αυτού του κόσμου οφείλει το ταξίδι αυτό στην ελευθερία, το θαύμα μέσα μας. Αδύναμοι μπροστά στο άγνωστο, παραμονή της νέας χρονιάς ανταλλάσσουμε ευχές, κάνουμε σχέδια, φουσκώνουμε από προσδοκίες. Μα στη χαρά ή τη λύπη, η ζωή συμβαίνει στο ασύλληπτο του νου. Εκεί που κάθε φαντασίωση ωχριά είναι στενή και λίγη, ώστε να χωρέσει το άπειρο αυτού του κόσμου. «Η φαντασίωση δεν ευνοεί τη συνείδηση», όπως άλλωστε γράφει κι ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός Γιάννης Αγγελάκας στο νέο του βιβλίο «Ο μεγάλος μαθητής κι ο μικρός δάσκαλος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Αναζητώντας κάτι αισιόδοξο για τις γιορτές, θα κλείσω με ένα του απόσπασμα:

ΜΔ: Σήμερα, μια και είναι το τελευταίο μας μάθημα, θα ήθελα να επανέλθουμε στον πρώτο μας διάλογο, τότε που με ρώτησες ποια είναι η αξία της ζωής σε έναν κόσμο που συνεχώς χειροτερεύει.

ΜΜ: Πού το θυμάσαι, δάσκαλε; Έχουμε πει τόσα και τόσα από τότε.

ΜΔ: Το θυμάμαι γιατί μου κακομίλησες. Άκου λοιπόν αγαπητέ μου: Ο κόσμος τραβάει τον δρόμο του κι ο εαυτός μας τον δικό του. Όσο περισσότερα σκοτάδια καταφέρουμε να φωτίσουμε μέσα μας όσο ζούμε τόσο πιο πιθανό είναι, φεύγοντας απ’ αυτή τη ζωή να κρατάμε στις χούφτες μας δυο στάλες παραπάνω αγάπης και γνώσης, καλή περιουσία για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Κι ας μη μας νοιάζει καθόλου αν ο κόσμος πάει κατά διαόλου – έτσι κι αλλιώς σε βάθος χρόνου, οι αισιόδοξοι θα δικαιωθούν.

ΜΔ: Σε πόσο βάθος χρόνου, δάσκαλε;

ΜΜ: Απύθμενο. Αλλά για όσους έχουν γερή όραση, ορατό.

Καλή χρονιά.

Related Articles: τεύχος 124Θάλεια Νουάρου