• Αρχική
  • περιθώρι - περιοδικό ΕΠΑΘΛΟ

Σελιάνα, Περιθώρι, Συνεβρό

Ypotitlos: Αποκαλυπτική Ορεινή Αχαΐα
Photo anoigmatos:
Κείμενα: Θάλεια Νουάρου
Photographer(s): Άννα Σαρρή, Θάλεια Νουάρου
Teuxos: τεύχος 139
Prologos: «Η μουσική μοιάζει με τη ζωή». Έτσι μου είπε ο Νίκος Πολυχρονίδης ξεκινώντας την κουβέντα μας έξω από τη «μαγική κουζίνα» του re-Green, ένα «ησυχαστήριο» πάνω από το φαράγγι του Κριού ποταμού, που ρέει αδιάκοπα παίρνοντας μαζί του τον θόρυβο της πόλης και του νου. Όχι ένας αλλά δύο καταρράκτες, όχι μια αλλά δυο οικοτουριστικές κοινότητες, αστείρευτες διαδρομές στις σφιχτά δασωμένες πλαγιές και ένα παραμυθένιο πάρκο, μοναδικό στο είδος του σε ολόκληρη τη χώρα. Μόλις δύο ώρες από την Αθήνα κι αμέσως ανασαίνεις βαθιά, γελάς κι απολαμβάνεις σαν να βρίσκεσαι στον παράδεισο. Αλήθεια, ποιά είναι τα συστατικά του;
Quote 1: «Κάθε μέρα έχεις κάτι να κάνεις, είτε για σένα, είτε για κάποιον άλλον. Δεν είναι μόνο καφενείο και κήποι. Αλλά είναι όλα χειρωνακτικά. Δεν ‘βολεύει’ δηλαδή. Το project αυτό είναι δομημένο πάνω στη δράση, την ενεργή συμμετοχή, υπάρχει δημιουργικός χρόνος. Έτσι το είχε φανταστεί ο Χρήστος».
Quote 2: Ο Άγιος Νικόλαος, όπως και τα υπόλοιπα αξιοθέατα γύρω από το Περιθώρι είναι προσβάσιμα μέσω χωματόδρομων, αλλά και με τα πόδια μέσω των μονοπατιών που έχουν σηματοδοτηθεί από τους εθελοντές του re-Green και θα αναγνωρίσετε από τις χαρακτηριστικές πορτοκαλί πέτρες.
Quote 3: Το «Area Synest» στο Συνεβρό, είναι από μόνο του λόγος να επισκεφθείς τα μέρη αυτά της Ανατολικής Αιγιάλειας, αφού μοιάζει πραγματικά να βγήκε από παραμύθι!
Keimeno (part1):

Βρισκόμαστε στη Σελιάνα Αχαΐας, ένα παραμυθένιο χωριό στην κόγχη του φαραγγιού ανάμεσα στα όρη Χελμός και Ζάχολη, στα σύνορα με την Κορινθία. Εδώ ήταν κάποτε η αρχαία Φελλόη, μια μικρή πόλη της Αχαΐας, που περιγράφει ο Παυσανίας στα «Αχαϊκά» του. Ήταν Ιωνική αποικία, γεμάτη αμπελώνες, νερά και άγρια ελάφια, ενώ διέθετε κι ένα κόκκινο άγαλμα του Διόνυσου… Σύμφωνα με τις περιγραφές του περιηγητή Παυσανία, η Φελλόη βρισκόταν ευθεία από το άγαλμα του Διός της Αρχαίας Αίγειρας, την παραθαλάσσια Ομηρική πόλη «Υπερησίη», που κατοικούνταν από την 3η χιλιετία π.Χ. και μετονομάστηκε από τους Ίωνες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. «Να πάτε οπωσδήποτε να δείτε το Θέατρο», θα μου πει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μπαλής, με καταγωγή και πρώτη κατοικία τη Σελιάνα. «Είναι το μοναδικό Αρχαίο Θέατρο σε ολόκληρη την Ηπειρωτική χώρα που βλέπει τη θάλασσα και έχει σκαλισμένες τις κερκίδες στο κοίλωμα του βράχου!» Και πράγματι, είμαστε εδώ, να ατενίζουμε το απέραντο γαλάζιο του Κορινθιακού σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της χώρας που θεμελιώθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. κι είναι εξ ολοκλήρου λαξευμένο σε βράχο. Πρόκειται, επιπλέον, για έναν χώρο ζωντανό, αφού εκτός από επισκέψιμο μνημείο φιλοξενεί συναυλίες και ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Σελιάνα

Παλιά πέτρινα σπιτάκια, το καφενείο του χωριού με τη βεράντα του στο φθινοπωρινό αγνάντι, το παλιό πέτρινο σχολείο, δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, το φιδωτό δρομάκι για τον αναπαλαιωμένο νερόμυλο, με τα πεσμένα φύλλα… Ξύλινες χειροποίητες ταμπελίτσες σου προτείνουν διαδρομές, προορισμούς κι αξιοθέατα. Δεν χάνουμε χρόνο και μαζί με τον Δημήτρη Μπαλή ξεκινάμε την κατάβαση στον καταρράκτη του Κριού ποταμού. Είναι κοντά, μα πρέπει να προσέξεις την πινακίδα κάτω από τα πρώτα κυπαρίσσια απ’ όπου ξεκινά η κατάβαση με τα βοηθητικά σχοινιά που για μας ήταν σωτήρια. «Εδώ ερχόμαστε το καλοκαίρι χαιρόμαστε τον ήλιο και τη δροσιά των νερών, πολλοί κολυμπάνε», θα πει ο Δημήτρης, ενώ εμείς χαζεύουμε τα ορμητικά νερά του να χύνονται φασαριόζικα στο ποτάμι. Γύρω μας ένα χαλί από κίτρινα φύλλα, θέλω να μείνω παραπάνω αλλά ο χρόνος μας περιορισμένος κι έχουμε να δούμε ακόμη πολλά!

Στη γειτονιά του re-Green

Δεκαπέντε χρόνια πριν, το μικρό μα κουκλίστικο χωριό, που κάποτε έσφυζε από ζωή ερήμωσε, όπως πολλά παρόμοια χωριά ανά την Ελλάδα. Τότε, ένας νέος άνθρωπος, ο Χρήστος Αλεξίου σκέφτηκε να αφήσει τη θορυβώδη ζωή της πόλης και μαζί με τη σύντροφό του Φλέρυ Φωτιάδου να «πρασινίσουν» ξανά τις ζωές τους πιο κοντά στη φύση. «Σάλταραν κι έφυγαν» έγραφαν τότε τα δημοσιεύματα για τον Χρήστο και τη Φλέρυ, που από την αδρεναλίνη του πανελλήνιου πρωταθλήματος Εnduro, τις ιλιγγιώδης ταχύτητες της Formula 3 και το απαιτητικό μάρκετινγκ της Red-Bull βρέθηκαν εδώ, στην παρατημένη τότε Σελιάνα, να επαναπροσδιορίσουν το νόημα της δικής τους ζωής, δίνοντας τελικά ζωή σε ολόκληρο τον τόπο!

Το μέρος, παρότι εγκαταλειμμένο, φάνταζε ιδανικό: «δεν ήταν εύκολο, χρειαζόταν χρήματα προκειμένου να αγοράσουμε όλες αυτές τις εκτάσεις, αλλά και ως άνθρωποι της πόλης δεν γνωρίζαμε τίποτα από γη και καλλιέργειες», θα μου πει η Φλέρυ καθώς μας ξεναγεί στους χώρους και τους κήπους του re-Green. Ήταν όμως το όραμα του Χρήστου: να δημιουργήσουν έναν χώρο όπου οι άνθρωποι θα ανακτήσουν την επαφή με τις εποχές, το φως, τα ηλιοστάσια και τις φάσεις της σελήνης, με τα απέραντα δάση, τον ουρανό και το χώμα. Δεκαπέντε χρόνια τους πήρε να ολοκληρώσουν το βιωματικό αυτό κέντρο που διαθέτει ξενώνα –ένα πέτρινο σπίτι 250 ετών που αναπαλαιώθηκε– σάουνα, υδρομασάζ και πισίνα που φτιάχτηκαν στο χώμα, με φυσικά υλικά (χώμα και άχυρο) και λειτουργούν οικολογικά, χωρίς να προσθέτουν επιπλέον βάρος στο περιβάλλον.

«Τα πάντα είναι φτιαγμένα σύμφωνα με τη φιλοσοφία της περμακουλτούρας», θα πει η Φλέρυ καθώς μας ξεναγεί στους κήπους, τα αγροκτήματα, τη φάρμα. «Χρησιμοποιούνται φυσικοί τρόποι καλλιέργειας, ό,τι δύναται ανακυκλώνεται, τα πάντα δομούνται φυσικά, με το μέγιστο όφελος από τις φυσικές πηγές ενέργειας…» Προσωπικά ερωτεύτηκα τη «Μαλόκα», έναν κυκλικό χώρο 100τμ. με σπειροειδή στέγη, χτισμένο με τοπικά, επαναχρησιμοποιήσιμα, οργανικά υλικά (άργιλο, άμμο, άχυρο, πέτρες, γυάλινα μπουκάλια, ξύλο) όπου φιλοξενούνται οι εκδηλώσεις του Βιωματικού Εκπαιδευτικού Κέντρου του re-Green που περιλαμβάνει σεμινάρια μουσικής, Αϊκίντο, περμοκουλτούρας, μανιταρογνωσίας και άλλα πολλά.

Έξω από τη «μαγική κουζίνα», σημείο συνάθροισης των εθελοντών, των ενοίκων, των κατοίκων και των φίλων του re-Green, ένας πανέμορφος χώρος γεμάτος βιβλία, χαμόγελα και ωραίες μυρωδιές, συζητάμε με τον Νίκο Πολυχρονίδη, μουσικό και κάτοικο της Σελιάνας. Ήρθε εδώ τις μέρες τις καραντίνας, προκειμένου να δει τους φίλους του, τον Χρήστο και τη Φλέρυ. Κλήθηκε να φυλάξει το σπίτι μιας Ολλανδέζας, μένοντας τελικά και τα δύο χρόνια της καραντίνας. Άρχισε να φαντάζεται το πως είναι να μένει κανείς εδώ, ενώ το πλεονέκτημα της απόστασης αποτέλεσε γι’ αυτόν καταλυτικό παράγοντα.

Δεν ήταν όμως εύκολο ούτε γι’ αυτόν. Έπρεπε να βρει πόρους και τρόπους προκειμένου να επιβιώσει, ενώ όσο όμορφη κι αν ακούγεται η ιδέα μιας ζωής εναρμονισμένης με τη φύση, η άγνοια θα φέρει δυσκολίες. Έχεις να αντιμετωπίσεις το κρύο του χειμώνα, να μάθεις να μαστορεύεις, να οργανώνεσαι έγκαιρα για να μη βρεθείς προ απροόπτου. «Πρέπει να έχεις χρήματα δεν γίνεται διαφορετικά. Και δεν είναι καθόλου απλό. Πρέπει να αφήσεις πίσω πολλά. Υπάρχει όμως παρέα από ενδιαφέροντα άτομα, υπάρχουν φίλοι, είναι πολύ σημαντικό να πετάγεται ο φίλος σου και να φτιάχνει αυτό που δεν μπορείς να φτιάξεις μόνος σου…» Ναι, είναι πολύ σημαντικό να έχεις φίλους που εμπιστεύεσαι. Σαν μια ορχήστρα, σκέφτομαι, αλλά θέλει δουλειά και ‘ξεβόλεμα’, συλλογική και ατομική ευθύνη: «κάθε μέρα έχεις κάτι να κάνεις, είτε για σένα, είτε για κάποιον άλλον. Δεν είναι μόνο καφενείο και κήποι. Αλλά είναι όλα χειρωνακτικά. Δεν ‘βολεύει’ δηλαδή. Το project αυτό είναι δομημένο πάνω στη δράση, την ενεργή συμμετοχή, υπάρχει δημιουργικός χρόνος. Έτσι το είχε φανταστεί ο Χρήστος. Είμαστε όμως ταυτόχρονα και μονάδες. Υπάρχει ελευθερία και αυτονομία. Γι΄ αυτό και προτιμάμε να μας αποκαλούν γειτονιά. Μια γειτονιά όπου ναι μεν συνυπάρχουμε κι αλληλοστηριζόμαστε όμως δεν συναποφασίζουμε, ο καθένας είναι ατομικά υπεύθυνος για το πως θα συμμετάσχει, εφόσον το θέλει, αλλά και για το πως θα επιβιώσει». Ο Νίκος, τελικά, έπιασε δουλειά στις μηλιές του Βάιου στο γειτονικό Περιθώρι. Έπειτα, του έγινε πρόταση να αγοράσει τα κτήματα και έτσι έγινε ο ίδιος παραγωγός. Η σοδειά, όμως, λόγω των ανοιξιάτικων βροχών, φέτος δεν πήγε καλά, οπότε αποφάσισε να κάνει τα μήλα του φυσικό χυμό που εμφιαλώθηκε και στη φάση αυτή δημιουργείται η ετικέτα. Δεν μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο ίδιος, όμως τελικά, μια ζωή σε ενότητα και αρμονία με το μέσα και το έξω, εφευρίσκει πάντα τον τρόπο να μεταμορφώνει τις πιθανότητες σε δυνατότητες. Σαν τη μουσική. Η ομάδα είναι ανοιχτή σε ιδέες, προτάσεις και… νέους γείτονες, προσφέροντας χώρο και υποστήριξη. Και μπορεί ο Χρήστος μόλις λίγους μήνες πριν να έφυγε από τη ζωή, έμεινε όμως ο απόηχός του. Όχι μόνο το λαμπερό εκείνο χαμόγελο για το οποίο όλοι μιλούν, η ευγένεια και η καλοσύνη του, αλλά και η αγάπη του για τη ζωή που συνεχίζει… 

 

Keimeno (part2):

Λιβελούλα

Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας όχι. Κι η γειτονιά του re-Green απέκτησε καλούς γειτόνους. Ο Στίβεν και η Σένι ήρθαν από το Βέλγιο και την Ολλανδία ως επισκέπτες του re-Green. Τους άρεσε η φιλοσοφία του και η ανέγγιχτη Σελιάνα κι έτσι έφτιαξαν τη δική τους οικολογική φάρμα, επιλέγοντας με τη σειρά τους μια ζωή κοντά στη φύση με το λιγότερο ενεργειακό αποτύπωμα σε αυτήν. Σε απόσταση αναπνοής από το re-Green, οι βιολογικοί κήποι της «Liveloula», προμηθεύουν τη «μαγική κουζίνα» του με φρούτα και λαχανικά φυσικής καλλιέργειας, απευθείας από τη γη στο τραπέζι! Την επισκεφθήκαμε μαζί με τον Δημήτρη Μπαλή κι εκεί βρήκαμε τη Σένι να μαζεύει τα καλούδια της. Με χαμόγελο μας υποδέχτηκε και μας ξενάγησε στους χώρους της: το άνετο μογγολικό γιούρτα και τις ευρύχωρες σκηνές τύπου σαφάρι, που προσφέρουν φιλοξενία σε όποιον επιθυμεί να μάθει βιωματικά για τη φυσική ζωή και την περμακουλτούρα, ζώντας την πολυτέλεια της απλότητας· σαν βασιλιάς στη φύση! Ερωτευθήκαμε το σπίτι των παιδιών, με τα παράθυρα στη θέα των δέντρων, τη ζεστασιά των υλικών, την αγάπη και τη φροντίδα. Φτιαγμένο με την τεχνική Cob, η στέγη του είναι πλάγια ώστε να συλλέγει το βρόχινο νερό που μαζί με το σπίτι ζεσταίνονται με το λιγότερο ενεργειακό αποτύπωμα… Πώς; Έλα για να μάθεις!

Περιθώρι

Βραδάκι και σχεδόν ολόκληρο το χωριό είναι μαζεμένο στο σπίτι του Κώστα Κωσταντίνου στην πλατεία του χωριού που είναι χτισμένο στα 940μ. υψόμετρο. Ο Γιώργος, ο Πέτρος κι άλλοι πολλοί μας υποδέχονται θερμά δίπλα στο τζάκι. Θα είμαστε οι πρώτες που θα εγκαινιάσουμε τα νεόδμητα δωμάτια του Κώστα, «Περι…θέας», στην πλατεία του χωριού. Πλακόστρωτη με το ψηλό πετρόχτιστο καμπαναριό του Άγιου Βλάση στο κέντρο της, τα κεραμιδόσπιτα και τις καπνισμένες καμινάδες να την αγκαλιάζουν σφιχτά όπως κι οι δασωμένες πλαγιές στο νότιο άκρο της κοιλάδας του Κριού. Στο …περιθώριο θα μπορούσε να πει κανείς και εκεί κατά μία εκδοχή εκεί οφείλει την ονομασία του. Κατά μια άλλη εκδοχή, κοντά στην Τρίπολη υπήρχε κάποτε ένα μικρό χωριό με το ίδιο όνομα κι οι κάτοικοί του μετανάστευσαν εδώ στο Περιθώρι Αχαΐας. Η ονομασία θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ρχεται κι από το ρήμα «θωρώ» αφού τριγύρω το περιβάλλει μια πραγματικά απίστευτη θέα.

«Σκορδοχώρι» ήταν το παρατσούκλι του χωριού αφού επί χρόνια παρήγαγε τα φημισμένα σε όλη την περιοχή σκόρδα καθώς επίσης και φασόλια, τα περίφημα μπαρμπούνια Χελμού. Αυτά μας λέει ο κύριος Απόστολος Πετρόπουλος καθώς πίνουμε τα τσιπουράκια μας στη ζεστασιά του τζακιού, στην ταβέρνα «Ναϊάδες», σημείο εστίασης για τους λιγοστούς κατοίκους και τους επισκέπτες του. Η μαμά Αγγελική Κούτουλα μετέδωσε την αγάπη της για τη μαγειρική στην κόρη της, Βιβή Σωτηροπούλου, και μαζί ‘τρέχουν’ την ταβέρνα δημιουργώντας γευστικά… θαύματα. Βεργάδι βραστό, κόκορας με μακαρονάδα, σουτζουκάκια σμυρναίικα, οι σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, ενώ θα βρείτε ψητά της ώρας από ντόπια κρέατα και αν είστε τυχεροί αγριογούρουνο, αφού το κυνήγι είναι η αγαπημένη ασχολία των αντρών του χωριού. Αγρότες είναι σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοι, καλλιεργούν μήλα, αχλάδια, κεράσια, καρύδια και λωτούς κι ανυπομονώ πραγματικά να ξανάρθει η άνοιξη να δω τον αυτόν τον καταπράσινο κάμπο, κάτασπρο από τις ανθισμένες κερασιές! Το φθινόπωρο, βέβαια, είναι αναμφισβήτητα ο βασιλιάς των χρωμάτων. Απύθμενη ομορφιά γεμάτη κίτρινα, πορτοκαλί και πράσινα από τις μηλιές και τ’ αειθαλή δέντρα, σε μια τέλεια αρμονία, σαν μουσική!

Με τον Κώστα θα πάρουμε το τζιπ να περιηγηθούμε στις διαδρομές γύρω από το χωριό. Αποκαλυπτικές οι ομορφιές του δάσους του Περιθωρίου, σαν μικρά μυστικά που ανοίγονται μπροστά μας ένα-ένα. Το ‘άγνωστο’ αυτό δάσος, είναι από τα πιο όμορφα της Ανατολικής Αιγιάλειας κι εδώ έχει εγκατασταθεί από το 1964, εκτροφείο θηραμάτων στο οποίο εκτρέφονται πέρδικες, φασιανοί και ορτύκια. Το βλέπουμε από τα χαμηλά να πνίγεται στο βαθύ πράσινο, καθώς ο ήλιος λούζει απαλά με τις φωτεινές του ανταύγειες το βουνό. Λίγο πιο πάνω, η Μονή των Αγίων Αποστόλων με τον μοναδικό μοναχό της, τον πατέρα Παύλο, ένα λαμπερό χαρούμενο πρόσωπο, όπως όλα σχεδόν τα πρόσωπα που συναντήσαμε στο διάβα μας σε τούτα τα μέρη. Η ίδρυση του μοναστηριού τοποθετείται τον 16ο-17ο αι. και τότε έγινε και η αγιογράφηση του ναού που αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής. Από εδώ, ακόμη μια off road διαδρομή μέσα απ’ το βουνό οδηγεί στον Φενεό κι ο Κώστας ονειρεύεται να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος ώστε να ανοίξει η πρόσβαση για τους επισκέπτες των φημισμένων ορεινών προορισμών της Κορινθίας – μικρή παύση.

Συνεπαρμένες από την άγρια ομορφιά του δάσους θέλουμε να καταδυθούμε στα βαθιά, να γαληνέψουμε από τα νερά του καταρράκτη, να ξαπλώσουμε στο παχύ στρώμα από τα κίτρινα φύλλα. Ναι, έχει και το Περιθώρι τον καταρράκτη του! Και (ας μείνει μεταξύ μας) είναι ακόμη πιο όμορφος από αυτόν της Σελιάνας. Βρίσκεται στα 2χμ. από το χωριό κι η πανέμορφη κατάβαση σ’ αυτόν διαρκεί το πολύ δέκα λεπτά. Μας συνεπαίρνει ο ήχος του νερού, καθώς κατηφορίζουμε πιασμένες από τα τοποθετημένα βοηθητικά σχοινιά, μέχρι που τον αντικρίζουμε: φθινοπωρινό ποίημα στην καρδιά του δάσους. Τέλη Νοέμβρη κι ακόμη βγάζεις τα παπούτσια σου και πλατσουρίζεις στα ρυάκια, να τον πλησιάσεις όσο περισσότερο γίνεται, αφού μπορείς να πας και ως πίσω από τα τρεχούμενα νερά, που δημιουργούν μια εντυπωσιακή κουρτίνα.

Με τον αγαπημένο μας Γιώργο Μπομπόκη, διασώστη, αγρότη και κάτοικο του χωριού, θα ολοκληρώσουμε τη βόλτα στους θησαυρούς της περιοχής. Ένας από αυτούς είναι η Χούχλια, μια τρύπα βάθους 10μ. μέσα στα έγκατα της γης, όπου η κατάβαση απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και εμπειρία. Είναι λίγο δύσκολο να την εντοπίσεις και αρκετά δύσκολο να καταδυθείς στα άδυτά της, όμως λίγο παραδίπλα μια μεγάλη σπηλιά, στον βράχο αυτήν την φορά, μαζί με τα λιγοστά τρεχούμενα νερά του ρέματος έχουν δημιουργήσει ένα πραγματικά εντυπωσιακό φυσικό αξιοθέατο. Μια υδάτινη ‘φωλιά’ που δημιουργεί ένα μικρό «Πάντα Βρέχει», με σταλακτίτες και σταλαγμίτες από τον απόηχο της ροής τους. Είναι υπέροχο να καθίσεις εκεί, στην καρδιά του δάσους και να αφουγκραστείς τον ήχο του νερού που πέφτει σαν σιντριβάνι στη μικρή λιμνούλα που σχηματίζεται εντός του.

Τελευταίος μας σταθμός το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, ένας παλαιοχριστιανικός ναός, με πρόναο για τους άπιστους των Οθωμανικών χρόνων, και παμπάλαιες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του. Οι Περιθωρίτες είναι περήφανοι γι’ αυτόν και δικαίως, καθώς βρίσκεται σε μια υπέροχη καταπράσινη πλαγιά που αγναντεύει το χωριό και έχει χτιστεί και αγιογραφηθεί από το 1590! Ο Άγιος Νικόλαος, όπως και τα υπόλοιπα αξιοθέατα γύρω από το χωριό είναι προσβάσιμα μέσω χωματόδρομών, αλλά και με τα πόδια μέσω των μονοπατιών που έχουν σηματοδοτηθεί από τους εθελοντές του re-Green και θα αναγνωρίσετε από τις χαρακτηριστικές πορτοκαλί πέτρες. Είναι «τα παιδιά» όπως τους αποκαλεί ο Βάιος και η Κατερίνα, στην ταβέρνα τους στο τέρμα του Περιθωρίου. Βρήκαμε την Κατερίνα να ξαρμυρίζει τον μπακαλιάρο στον νερό που τρέχει απ’ την πηγή και να ετοιμάζει πατροπαράδοτο κατσικάκι με τραχανά. Μας κερνά τσίπουρο με φυσικό χυμό μήλο από τη σοδειά του Νίκου Πολυχρονίδη, που απόψε οργανώνει εδώ ένα γλέντι με αφρικανικά κρουστά! Να πως όλα συνδέονται όταν συντονίζεσαι με τον ρυθμό της… ζωής!

 

Keimeno (part3):

Συνεβρό

Αρχιτέκτονας και σχεδιαστής εσωτερικών χώρων, ο Μαρτίκ Μανικιάν, με καταγωγή από την Αρμενία, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην περιοχή. Όχι άδικα, αφού κατάφερε να δημιουργήσει ένα θεματικό πάρκο μέσα στο δάσος, μοναδικό στο είδος του σε όλη την Ελλάδα, ίσως και την Ευρώπη, που έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη όλης της περιοχής, προσφέροντας εισόδημα και εργασία, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον. Το «Area Synest» στο Συνεβρό, είναι από μόνο του λόγος να επισκεφθείς τα μέρη αυτά της Ανατολικής Αιγιάλειας, αφού μοιάζει πραγματικά να βγήκε από παραμύθι! Τα πάντα είναι σχεδιασμένα και τοποθετημένα αριστουργηματικά: η Αρμένικη εκκλησιά, ο παραδοσιακός καφενές, το λαογραφικό μουσείο με τα παλιά επαγγέλματα, το κοτοχωριό, η λίμνη με τις πάπιες, οι τεράστιες φωλιές πουλιών απ’ όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τη θεά από ψηλά, οι ξύλινες βεράντες με αγνάντι στο δάσος… Τα πάντα χορεύουν στη μουσική του Μαρτίκ, ακόμη κι οι εργαζόμενοι που είναι πηγαία χαμογελαστοί και χαρούμενοι! Δωμάτια με γυάλινους τοίχους στη θέα της όμορφης λιμνούλας και αρχοντικές σουίτες προσφέρονται για πολυτελή διαμονή, ενώ για τα υπόλοιπα βαλάντια, με μόλις 10 ευρώ (5 για τα παιδιά) μπορεί κανείς να επισκεφθεί το πάρκο που είναι ανοιχτό κάθε Σαββατοκύριακο, για αρκετούς μήνες και συνεχώς την περίοδο των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Τότε, στολίζεται από τον Μαρτίκ με φαντασία, διαφορετικά κάθε χρονιά, κι είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους μικρούς και μεγάλους φίλους του, σε μια παραμυθένια βόλτα στη φύση. Στο εστιατόριο μπορεί κανείς να απολαύσει αρμένικες γεύσεις από βιολογικές πρώτες ύλες, όπως λαχματζούν, ισλί κιοφτέ, μαντί, σις κ.ά.

Οι μυρωδιές μας έχουν σπάσει κυριολεκτικά τη μύτη, όμως, για τελευταία γεύση, θα επιλέξουμε κάτι πιο πατροπαράδοτο και πιο παλιό. Γιατί ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς! Ο λόγος για την Αγγελική στο Συνεβρό, δίπλα από το Area Synest, που βρίσκεται εδώ και μαγειρεύει για περισσότερα από 25 χρόνια, κρατώντας «με νύχια και με δόντια» τον τόπο ζωντανό. «Πρώτ’ απ’ όλα για τους ντόπιους», όπως μας είπε, και βεβαίως, δικαιώθηκε. Σήμερα, όλοι μιλούν γι’ αυτήν, την κουζίνα και την προσφορά της στον τόπο. Στην όμορφη βεράντα που κρέμεται από τη βουνοπλαγιά, δοκιμάσαμε εξαιρετικά σπιτικά τυροπιτάκια, βεργάδι –λουκούμι– στη γάστρα, ένα τρυφερό και πεντανόστιμο κοτόπουλο κοντοσούβλι με μαρινάδα από πικάντικη μουστάρδα, ένα λαχταριστό κότσι, μια εξαιρετική τυροκαυτερή με ντόπιο αιγοπρόβειο τυράκι και ντόπιο σπιτικό κρασί! Ν’ αγιάσουν τα χέρια της!

Ναι, η μουσική τελικά μοιάζει με τη ζωή. Υπάρχει όχι μόνο επειδή κάποιοι την παίζουν, αλλά και επειδή κάποιοι την ακούν, την αισθάνονται, την απολαμβάνουν. Το κοινό είναι ο πρωταγωνιστής κι εμείς εδώ, νιώσαμε αν μη τι άλλο πρωταγωνίστριες σε έναν παραδεισένιο τόπο που με δουλειά, συνεργασία, ευθύνη, αγάπη κι εμπιστοσύνη, μπορεί να μας χωρέσει όλους.

 

Ευχαριστούμε την κυρία Μαρία Τσουκαλά από τον Δήμο Αιγιάλειας και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μπαλή που φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα.

Photos (set 1):
  • images/139/seliana/gpDSC_7460.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_7875.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_7897.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_0378.jpg,
Photos (set 2):
  • images/139/seliana/gpDSC_0326.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_8011.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_7914.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_7938.jpg,
Photos (set 3):
  • images/139/seliana/gpDSC_7566.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_7810.jpg,
  • images/139/seliana/DSC_8498.jpg,
  • images/139/seliana/gpDSC_0636.jpg,
Plirofories:

Ευχαριστούμε τον Κώστα Κωνσταντίνου για την εξαιρετική φιλοξενία στα

ολοκαίνουρια δωμάτια Περί …θέας, επάνω στην πλατεία του χωριού, τηλ.: 6984666100, www.peritheas.gr.

Την ταβέρνα cafe bar «Ναϊάδες» στο Περιθώρι, όπου απολαύσαμε καφέ και πρωινό, σπιτικά μαγειρευτά, τσίπουρα και μεζεδάκια με καλή παρέα πλάι στο τζάκι

ή στην όμορφη βεράντα με θέα την πλατεία του χωριού, τηλ.: 6976 920348.

Την ταβέρνα «Η Αγγελική» στο Συνεβρό, με τις απολαυστικές γεύσεις και τη θέα στο φαράγγι, τηλ.: 6942 510426.

 

Κρατήσεις και πληροφορίες για το re-Green EcoCulture Center: www.re-green.gr.

Για τη Liveloula Organic Growing Community: www.liveloula.eu.

Για το «Area Synest»: www.areasynset.gr.

 

Μια ακόμη όμορφη πρόταση για τις μέρες των γιορτών είναι το «Πάρκο των

Χριστουγέννων» στο Αίγιο. Από τις 13 Δεκεμβρίου έως και τις 6 Ιανουαρίου,

στον πανέμορφο Κήπο των Υψηλών Αλωνίων, τα ξωτικά της «Ονειροχώρας»

υποδέχονται μικρούς και μεγάλους σε μια ξεχωριστή γιορτινή εμπειρία με

πολλά δρώμενα. Πληροφορίες: www.parkoxristougennon.gr.

 

Related Articles: τεύχος 139