Η Αθήνα πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό

Τα μικρά ταξίδια του Topos Travel κάνουν ακριβώς αυτό που υποδηλώνει το όνομα τους. Μέσα από όμορφες βόλτες στον ανοιξιάτικο αττικό ουρανό μας συστήνουν εκ νέου την πόλη μας. Κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, η Αθήνα έχει να διηγηθεί χιλιάδες χρόνια ιστορίας. «Και ιστορία δεν είναι μόνο οι αρχαιότητες», θα πει εύστοχα η Σίσσυ Χασιώτου, ξεναγός μας σ' αυτό το αλλιώτικο ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν μας. «Κι ο Παρθενώνας υπήρξε 800 χρόνια ναός της Αθηνάς, 1000 χρόνια χριστιανική εκκλησιά και 200 χρόνια οθωμανικό τζαμί…»

Μεταφερόμαστε νοητά στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας, λίγο πριν ξεσπάσει η επανάσταση στην Αθήνα. Αφετηρία μας η Πύλη του Αδριανού, στα τείχη της πόλης που 200 χρόνια πριν λεγόταν «Σετίνες» – παραφθορά του «εις τας Αθήνας». Την εποχή εκείνη έχει 12.000 κατοίκους κι οι Οθωμανοί αποτελούν μόνο το ¼ του πληθυσμού της. «Έξω από τα τείχη η πόλη ήταν ένας απέραντος βοσκότοπος», μας λέει η Σίσσυ… Κι από εκείνο το «δάσος των κιόνων» του μεγαλύτερου αρχαίου ναού σε ελληνικό έδαφος είχαν ήδη απομείνει δεκαεφτά. Οι υπόλοιποι έγιναν οικοδομικό υλικό για να χτιστεί η πόλη! Εξήντα χρόνια πριν την Επανάσταση, ο διοικητής της Αθήνας Βοεβόδας Τζισδαράκης ρίχνει ακόμη έναν από τους κίονες και μ’ αυτόν θα φτιάξει το ομώνυμο τζαμί στην πλατεία Μοναστηρακίου. «Έναν ακόμη αιώνα να κρατούσε η υποτέλεια ίσως και να μην είχε απομείνει τίποτα από τον ναό», σχολιάζει η Σίσσυ.

Σημασία πάντως έχει η συνέχεια. Κι ο τόπος, όπου λατρεύτηκε ο Δίας, συνεχίζει να κρατά την ιερότητά του και κατά την οθωμανική εποχή. Στη βάση ενός από τους εναπομείναντες στύλους του ναού ακουμπούσε ένα εκκλησάκι, «ο Άϊ Γιάννης στις κολώνες» και στην κορυφή του ένας ασκητής είχε στήσει το ασκηταριό του χωρίς μάλιστα να κατέβει ποτέ μέχρι και τον θάνατό του! Εδώ ήταν και το λεγόμενο «προσκύνημα των Αραπάδων», το υπαίθριο δηλαδή τέμενος για τους Αιθίοπες, που ζούσαν εκείνα τα χρόνια στην πόλη…

Βρισκόμαστε στην Πύλη του Αδριανού, αλλοτινή «Καμαρόπορτα» της Οθωμανικής εποχής, την πιο φροντισμένη πύλη των τειχών που κύκλωναν την πόλη. Αυτό εδώ ήταν το τείχος του Χασεκή, ενός από τους πιο αιμοσταγείς βοεβόδες των Αθηνών… Εραστής της Εσμέ, της αδερφής του Σουλτάνου παρέμεινε διοικητής για 20 χρόνια μέχρι τον θάνατό της. Ήταν τόσο αυστηρός που στα χρόνια του δεν σημειώθηκε καμιά πειρατική επιδρομή, ενώ εξαιτίας του τα 3/5 των κατοίκων, Ελλήνων και Οθωμανών, εγκατέλειψαν την πόλη. Έξω από τα τείχη ζούσαν οι «Ξωτάρηδες», αγρότες «που ζούσαν έξω», όπως ακριβώς δηλώνει κι η ονομασία τους. Κι ήταν αυτοί ήταν που ξεκίνησαν την Επανάσταση στην Αττική. Ο Μελέτης Βασιλείου από τη Χασιά οργάνωσε έναν στρατό 1200 ατόμων. Έμοιαζε με στρατό «τρελών», σχολιάζει η Σίσσυ, καθώς ξεκίνησαν νύχτα απ’ τη Χασιά, με τ’ αγροτικά εργαλεία τους, όπλα κι ότι άλλο μέσο διέθεταν τραγουδώντας τον Θούριο... Χαράματα πια, εισέβαλαν στην πύλη της «Μπουμπουνίστρας» στο σημερινό Σύνταγμα, σκότωσαν τον φρουρό και εισέβαλαν στην πόλη. Οι Τούρκοι κατέφυγαν στον βράχο της Ακρόπολης και ακολούθησε η πρώτη πολιορκία της από τους Έλληνες που κράτησε 13 μήνες… Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα αν είχαμε τη δυνατότητα να μαθαίνουμε την ιστορία μας μ’ αυτόν τον τρόπο…

Τι κάνει εδώ ο Στρατηγός Μακρυγιάννης; Αναρωτιόμαστε φωτογραφίζοντας την προτομή του στην οδό Βύρωνος. «Εδώ ήταν το χωράφι του», θα πει η Σίσσυ, «γεμάτο ελιές και λεμονιές έφτανε μέχρι τη Συγγρού κι εκεί παρακάτω το σπίτι του, όπου ζούσε με την Κατίγκω, την Αικατερίνη Σκουζέ και τα 12 παιδιά τους…» Τρυπώνουμε σιγά-σιγά στα γραφικά στενά της Πλάκας. Θα εισέλθουμε νοητά απ’ την «Αρβανιτόπορτα», την πύλη στη γειτονιά των Αρβανιτών που ‘χαν έρθει εκείνα τα χρόνια από την Ακροναυπλία. Πιο κάτω, τουρίστες χαζεύουν το μνημείο του Λυσικράτη. Κοντά 2500 χιλιάδες χρόνια στην ίδια θέση, γλύτωσε σχεδόν από θαύμα απ’ τις ορέξεις του Έλγιν που είχε σχέδια για το πως θα το μεταφέρει αυτούσιο! Για καλή μας τύχη, ήταν προσαρτημένο στο Μοναστήρι που ‘χαν ιδρύσει το 1658 οι Καπουτσίνοι μοναχοί και σ’ αυτούς οφείλουμε τη διάσωσή του. Οι «Φραγκοπατέρες» ήταν και οι πρώτοι που καλλιέργησαν την ντομάτα στον ελλαδικό χώρο. Μοίρασαν τα σπόρια στις νοικοκυρές κι εκείνες εμπνεύστηκαν το πρώτο γλυκό ντοματάκι κι αργότερα τον καγιανά – το πρώτο Αθηναϊκό φαγητό που μαγειρεύτηκε ποτέ με την ντομάτα! Στον ξενώνα του μοναστηριού διέμεινε αργότερα και ο Λόρδος Βύρωνας δηλώνοντας μαγεμένος από την ομορφιά του γύρω τοπίου…

Πίσω μας, στην οδό Τριπόδων, βρισκόταν και η οικία του Οθωμανού Καδή, του αξιωματούχου δικαστή που μεταξύ άλλων υπέγραφε και τα διατάγματα. «Οφείλουμε πολλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο», θα πει η Σίσσυ, αφού αρνήθηκε να υπογράψει διάταγμα με το οποίο – υπό την απειλή ενδεχόμενης επανάστασης – έπρεπε να θανατωθούν 3000 Έλληνες, όλοι δηλαδή οι άντρες από 14 έως 60 ετών. Σεβάσμιος και πολύ μορφωμένος ήταν ο πρώτος που εκτελέστηκε από τους Τούρκους, όταν τελικά ξέσπασε η Επανάσταση... Πολύ αργότερα το σπίτι έγινε η κινηματογραφική κατοικία του Αντωνάκη και της Ελενίτσας και σήμερα είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα κτίσματα της προεπαναστατικής Αθήνας.

Μίχαελ Βίτμερ, 1833. Η στήλη του Ολυμπίου Διός με το ασκηταριό στην κορυφή της. Πίσω διακρίνουμε την "Καμαρόπορτα"
Η πύλη της Μπουμπουνίστρας, στο σημερινό Σύνταγμα, απ΄όπου εισέβαλαν οι επαναστάτες στην πόλη.
Το άγαλμα του Μακρυγιάννη στον πεζόδρομο επί των οδών Βύρωνος και Δ. Αεροπαγίτου.
Το μοναστήρι των καπουτσίνων με ενσωματωμένο το μνημείο του Λυσικράτη.
Οδός Τρίτωνος, ο αρχαιότερος δρόμος της Ευρώπης.

«Λόγω του Μωάμεθ του πορθητή και της Ελληνοσέρβας μητριάς του που ‘μαθε την ελληνική γλώσσα και καλλιέργησε την αγάπη του για τις αρχαιότητες, η Αθήνα απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια επί Τουρκοκρατίας» μας θυμίζει η Σίσσυ. Έτσι, επιτρέπονταν να χτίζονται και να λειτουργούν εκκλησιές – μόνο οι καμπάνες τους δεν ηχούσαν… Μετά την απελευθέρωση ολόκληρη η περιοχή ήταν ένα σωρός από ερείπια. «Μόνο 40 σπίτια είχαν στέγη κι από τα 129 εκκλησάκια της Πλάκας απέμειναν τελικά 25…» Πολλά θυσιάστηκαν λόγω των ανασκαφών, ενώ η ίδια η Μητρόπολη χτίστηκε με υλικό από 72 βυζαντινές εκκλησιές της Αθήνας! Ένα από τα εναπομείναντα εκκλησάκια της εποχής είναι αυτό του Αγίου Δημητρίου που συναντάμε στ' αριστερά μας, ανηφορίζοντας τα σκαλιά προς τα Αναφιώτικα. Παιδί στα 17, ο Αθανάσιος Διάκος ήρθε στην Αθήνα κι έγινε διάκονος εδώ πριν μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία…

Από ψηλά, στα Αναφιώτικα, αγναντεύουμε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, ρουφάμε την ανοιχτωσιά του τοπίου. Όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, η γραφική συνοικία δημιουργήθηκε παράνομα «εν μια νυχτί» από τους Κυκλαδίτες χτιστάδες, που ήρθαν εδώ στα τέλη της βασιλείας του Όθωνα. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας η περιοχή ονομαζόταν «Μαύρες πέτρες» ή «Αράπικος μαχαλάς» κι εδώ, μες στις σπηλιές και τις εσοχές των βράχων, διέμεναν οι Αιθίοπες της Αθήνας. Ήταν απελεύθεροι δούλοι και ιδιαίτερα αγαπητοί στους Αθηναίους. «Με το Σύνταγμα της Επιδαύρου, το 1823, η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που κατήργησε τη δουλεία», λέει περήφανα η Σίσσυ. Παγκοσμίως είχε προηγηθεί η Αϊτή – η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση… Έστειλε μέχρι και στρατό για την ενίσχυσή της, όμως το πλοίο βυθίστηκε από τους Γάλλους κι άπαντες πνίγηκαν στη Μεσόγειο… Στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά, όπου χτύπησε για πρώτη φορά η καμπάνα της απελευθέρωσης. Μετά από εξίμιση αιώνες σκλαβιάς σε Φράγκους και Οθωμανούς η χαρά ήταν απερίγραπτη. Από τους κανονιοβολισμούς της νίκης, ένα κανόνι δυστυχώς εξερράγη κι ο Παναγής Κτενάς, Αθηναίος ήρωας βρήκε τραγικό θάνατο αμαυρώνοντας τη γιορτή. Η «καμπάνα της λευτεριάς» χτύπησε ξανά πρώτη, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, φυλάσσεται πια εντός της εκκλησιάς και μέχρι σήμερα απ’ το καμπαναριό του Ραγκαβά ξεκινούν οι εορτασμοί των εθνικών μας επετείων…

Για όσους κουράστηκαν από δω κι έπειτα ξεκινά η κατηφόρα. Πόσες ακόμα όμορφες ιστορίες να ‘χει άραγε η Σίσσυ για μας. «Σωτηράκης» είναι το βυζαντινό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στα ριζά του Ιερού Βράχου κι εδώ μεταφέρθηκε η σωρός του Οδυσσέα Ανδρούτσου όταν οι συναγωνιστές του τον γκρέμισαν από την Ακρόπολη, λέγοντας έπειτα ότι προσπάθησε να αποδράσει… «Πέρασαν 40 χρόνια μέχρι ένας αυτόπτης μάρτυρας, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ομολόγησε τι είχε συμβεί αποκαθιστώντας την τιμή του…», θα μας πει. Βρισκόμαστε στην οδό Θεωρίας κι απέναντί μας ένα ακόμα από τα ελάχιστα εναπομείναντα σπίτια της Οθωμανικής περιόδου, όπου στεγάστηκε το πρώτο αρχιτεκτονικό γραφείο της Αθήνας. «Εδώ τέθηκαν τα σχέδια της πόλης από τον Κλεάνθη κι αργότερα λειτούργησε το πρώτο πανεπιστήμιο της ελεύθερης Ελλάδας». Σήμερα είναι Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστήμιου Αθηνών κι έχει την πιο ωραία θέα στην Αθήνα! Για να μας βάλει πιο εύκολα στο κλίμα η Σίσσυ κρατά μαζί της και ντοκουμέντα από την εποχή. Σε ένα αντίγραφο από τον τεράστιο ζωγραφικό πίνακα του 1684 που φυλάσσεται στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών διακρίνουμε τον Παρθενώνα με μιναρέ. Είναι ένα από τους οχτώ που απέκτησε τελικά η πόλη πριν την Επανάσταση αλλά και η μοναδική απεικόνισή ολόκληρου του μνημείου που 13 χρόνια αργότερα θα βομβαρδιστεί από τον Μοροζίνι. Ήταν ένα κάστρο με τετραπλή οχύρωση, όπου απαγορευόταν η είσοδος στους Χριστιανούς. «Στα Προπύλαια κατοικούσε ο φρούραρχος, στο Ερέχθειο το χαρέμι του και γύρω από τον Παρθενώνα υπήρχαν 200 σπίτια, όπου ζούσαν οι οικογένειες των Οθωμανών φρουρών». Μια από τις οβίδες έπεσε από τον φεγγίτη του ναού που χρησιμοποιούταν ως μπαρουταποθήκη κι εντός δευτερολέπτων τα πάντα σχεδόν θα καταστραφούν…

Κατηφορίζουμε από την οδό Πανός με τις κληματαριές και τ’ αλλοτινά κονάκια του Τούρκικου μαχαλά. Λίγο πιο κάτω τα θεμέλια του Κιουτσούκ τζαμί. Πρωτοπόρος ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, όταν το 1824 ανέλαβε τη διοίκηση της Αθήνας ζήτησε να συμπεριληφθούν σ’ αυτήν και οι Ξωτάρηδες αλλά και να τυπωθεί εφημερίδα. Η «Εφημερίς των Αθηνών», ήταν η πρώτη εφημερίδα της πόλης και τυπωνόταν στο κτίριο του τζαμιού. Φτάνουμε πια στη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λάμβανε χώρα το Σταροπάζαρο. Να την πάλι η συνέχεια! Η επίχωση ήταν μεγάλη και κάποιοι κίονες που αναδυόταν από το χώμα τους έκοβαν για να μην τους ενοχλούν! Εδώ και το πλήρως ανακαινισμένο Τζαμί της Φετιχιέ – το παλιότερο της πόλης – που σήμερα φιλοξενεί εκθέσεις. Στον χώρο της βιβλιοθήκης του Αδριανού έχτισε το τεράστιο Βοεβοδιλίκι του ο Τούρκος διοικητής και η γύρω περιοχή ήταν διοικητικό αλλά και εμπορικό κέντρο της εποχής. «Είχε μέγεθος όσο η μισή Βουλή», μας λέει η Σίσσυ και μετά την απελευθέρωση χρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό κράτος ως φυλακή. Δεν ήταν παρά η φυλακή του διοικητή Καπετανάκη, όπως τον γνωρίσαμε μέσα από το γνωστό ρεμπέτικο άσμα…

Ζακ Καρέ, 1684. Ο Παρθενώνας με μιναρέ, λίγα χρόνια πριν τον κανονιοβολισμό του.
Ο Άγιος Δημήτριος, το παρεκκλήσι στην Πλάκα, όπου διακόνησε ο Αθανάσιος Διάκος.
Οδυσσέας Ανδρούτσος
Το Ερέχθειο μετά την αρπαγή της Καρυάτιδας από τον Έλγιν.
Μπροστά από την "Παζαρόπορτα" της άλλοτε Ρωμαϊκής αγοράς.
Ντόντγουελ, 1801. Το "τσαρσί", η αγορά των Ελλήνων "Παζαριτών", όπου διακρίνονται όλες οι πληθυσμιακές ομάδες της προεπαναστατικής Αθήνας.

Στην οδό Άρεως ήταν το λαχανοπάζαρο και στο λεγόμενο «τσαρσί» η αγορά με τα 100 ξύλινα μαγαζάκια των Ελλήνων εμπόρων, τις καμήλες και παρακάτω τους καφενέδες, όπου αγάδες καθισμένοι σταυροπόδι κάπνιζαν τον ναργιλέ τους. «Εξαιτίας των Οθωμανών, οι Έλληνες είναι και οι πρώτοι Ευρωπαίοι που δοκίμασαν καφέ…» θα πει χαμογελώντας η Σίσσυ. Μας δείχνει σε απεικόνιση τον πανύψηλο πύργο με ένα ρολόι σε κάθε του πλευρά. Ο πύργος κάηκε ολοσχερώς κατά την Επανάσταση και ήταν ανταποδοτικό δώρο του Έλγιν στον λαό της Αθήνας – εύκολα μαντεύει κανείς το γιατί. Ο Άγγλος λόρδος κατάφερε κι εξασφάλισε ειδική άδεια από τον Σουλτάνο αρπάζοντας τελικά από την Ακρόπολη πάνω από 250 γλυπτά. «Δεν υπήρξε ορατή αρχαιότητα που να μην ήθελε να την πάρει», θα πει η Σίσσυ. Πώς γλύτωσε από τα χέρια του το κομψοτέχνημα των «Αέρηδων» που τόσο πολύ ορεγόταν; Οι Σούφι Δερβίσηδες το χρησιμοποιούσαν ως τεκέ, χώρο δηλαδή λατρείας και προσευχής. Εντός του στροβιλίζονταν μες στ’ άσπρα τους φορέματα και σαν λευκές πεταλούδες έβγαιναν έξω στην αγορά μέχρι να καταρρεύσουν και να γίνουν ένα με το Θείο. Ήταν η ατραξιόν της πόλης εκείνα τα χρόνια και σ’ αυτούς οφείλουμε τελικά τη διάσωση του μνημείου. Απέναντι μας ο Μεντρεσές, το ιερό διδασκαλείο των Μουσουλμάνων. Μετά την Επανάσταση χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, όπου φυλακίστηκε και ο Μακρυγιάννης. «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» έλεγαν οι κατάδικοι που κατάφερναν να ελευθερωθούν, αφού οι θανατοποινίτες απαγχονίζονταν στην αυλή, όπου βρίσκονταν το μεγαλύτερο πλατάνι της πόλης…

Πιο κάτω, το Λουτρό των Αέρηδων, αλλοτινό Χαμάμ του Αμπίντ Εφέντη, που λειτούργησε μέχρι το 1965 και πλέον είναι επισκέψιμο ως μουσείο. Η Σίσσυ που μας ξεναγεί στη μυσταγωγία του τούρκικου χαμάμ με τα ναλίν (τα δίπατα ξύλινα τσόκαρα), τις μαρμάρινες γούρνες, τους κετσέδες και τις ευωδιές. «Η Δύση υποκλίνεται στην Ανατολή στον τομέα των Χαμάμ και για τους Οθωμανούς ήταν πάντα το πρώτο κτίριο που έχτιζαν, όταν κατακτούσαν μια πόλη…» Πέντε χαμάμ είχε τότε η Αθήνα και πέρα από την καθαριότητα, αυτά είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνική ζωή των γυναικών της εποχής. Ήταν το «καφενείο της Ανατολής», όπου έπιναν το τσάι τους, έφερναν τα εργόχειρά τους, τους μεζέδες, στα σερμπέτια και τα ντέφια τους, ανέβαιναν στην ταράτσα, χόρευαν και γλεντούσαν…

Ένα αρχοντικό 500 ετών επί της οδού Αδριανού, στην έξοδο της τότε πόλης, είναι σήμερα το παλιότερο σπίτι της Αθήνας και είναι επισκέψιμο για το κοινό. Εδώ, έζησε η Ρήγουλα ή Ρεγούλα Μπενιζέλου, κόρη την ομώνυμης αριστοκρατικής οικογένειας. Τί κι αν τη ανάθρεψαν σαν βασίλισσα; Την παντρεύουν στα δεκατέσσερα με έναν ηλικιωμένο άνδρα που την κακοποιεί. Όταν μετά τρία χρόνια αυτός απεβίωσε, εκείνη ξεκινά τις φιλανθρωπίες. Ιδρύει το μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα στην περιοχή του Ροδακιού κι εντός του λειτουργεί ξενώνα για κακοποιημένες γυναίκες, τόσο χριστιανές και όσο και μουσουλμάνες. Αυτό δεν ήταν καθόλου αρεστό στους Τούρκους άρχοντες που τη συλλαμβάνουν και την κακοποιούν. Η υγεία της επιβαρύνεται κι έξι χρόνια αργότερα πεθαίνει για να αγιοποιηθεί έπειτα από την Εκκλησία. Είναι η Αγία Φιλοθέη, πολιούχος της πόλης και μια αληθινή επαναστάτρια της εποχής.

Στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης κάτω από το γιγάντιο κτίριο που στέγαζε το πρώην Υπουργείο Παιδείας βρίσκεται ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι. Είναι απορίας άξιο πώς γλύτωσε από το μπετό που μοιάζει κυριολεκτικά να θέλει να το καταπιεί! Είναι η Αγία Δύναμη και χτίστηκε γύρω στα 1600 επάνω στη θέση ενός μικρού ιερού του Ηρακλή που κάποτε προστάτευε τις πύλες της Αρχαίας Αθήνας. Αφιερώθηκε στην Παναγιά και τη δύναμη που δίνει στις επίτοκες γυναίκες να γεννήσουν.

Στα χρόνια της Επανάστασης δίνει και πάλι δύναμη, αυτή τη φορά στους αγωνιστές. Σε ένα σπιτάκι εκεί κοντά ζει ο Μαστροπαυλής ο Μπαρουξής, που δουλεύει τον Μπαρουτόμυλο της Αθήνας. Τη μέρα, στην αυλή της εκκλησιάς, φτιάχνει μ’ αργούς ρυθμούς φισέκια για τους Τούρκους και τη νύχτα, σε μια κρύπτη της, δουλεύει γρήγορα τυλίγοντας φισέκια για τους Έλληνες. Μια πλύστρα, η κυρά Μανώλαινα τα μεταφέρει στη λίμνη του Βύθουλα στον Ιλισό, όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι γυναίκες της εποχής… Στις 31 Μαρτίου του 1833 η Αθήνα απελευθερώνεται. Με την απελευθέρωση γκρεμίζεται το τείχος του Χασεκή μαζί κι ο μπαρουτόμυλος και στη θέση του ο Σπυρίδωνας Μπαρουξής ιδρύει το «Γλυκισματοποιείον» φτιάχνοντας και σοκολάτα. «Είναι η οικογένεια Παυλίδη» θα πει χαμογελαστά η Σίσσυ, προσκαλώντας μας για – τί άλλο; –  έναν σιροπιαστό μπακλαβά στου «Χατζή» της Μητροπόλεως. Για να πάνε κάτω όλα τα φαρμάκια και να κλείσει κυριολεκτικά γλυκά αυτή εδώ η βόλτα!

Ντόντγουελ, 1801. Δερβίσηδες χορεύουν στο εσωτερικό των "Αέρηδων".
Μεντρεσές, το ιερό διδασκαλείο των Οθομανών.
Μπακλαβαδάκια από του Χατζή στη Μητροπόλεως.
Το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης είναι συνδεδεμένο με την επανάσταση στην Αθήνα.
Οικία Μπενιζέλων, το παλιότερο σωζόμενο σπίτι της Αθήνας.

Προτάσεις

info's

Οι επόμενες προγραμματισμένες ξεναγήσεις του Topos travel στην προεπαναστατική Αθήνα θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 20/3 στις 11.00 & το Σάββατο 9/4 στις 17.00.

Πληροφορίες: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., τηλ.: 6932735533.

 

Θα το βρείτε στο

τεύχος 132

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares