Στον γυαλό του Πηλίου

Το Πήλιο είναι τόσο όμορφο που μέχρι κι οι αρχαίοι θεοί το είχαν για εξοχική τους κατοικία. Μόλις τέλειωναν τη δουλειά τους, να επιβλέπουν από τις ψηλές κορφές του Ολύμπου τα ανθρώπινα, καταφεύγαν εκεί για να απολαύσουν τις διακοπές τους. Κάτι παρόμοιο κάνει κι ο σημερινός άνθρωπος, ο νέος θεός του πλανήτη αυτού. Αφήνει για λίγο τη ζωή στην καλοδουλεμένη μηχανή ελέγχου που έχει στήσει και αναζητεί τέτοια μέρη, θεϊκά, για να επιστρέψει για λίγο σαν παιδί στην αγκαλιά της μητέρας φύσης, στο πραγματικό του σπίτι. Κανένα άλλο μέρος δεν γνωρίζω που να αντιπροσωπεύει τόσο χαρακτηριστικά τη χαμένη μας Εδέμ, όσο το βουνό των Κενταύρων…

Η αίσθηση του τόπου

 

 

Είναι ακρωτήρι αλλά και βουνό που ξεπροβάλλει απότομα από τη θάλασσα. Όπως ο Άθως και το όρος Φεγγάρι στη Σαμοθράκη. Και στα τρία το ίδιο χαρακτηριστικό: η βλάστηση είναι οργιώδης, τόσο έντονη που νιώθεις σα να αντιλαμβάνεσαι την αέναη κίνησή της. Όμως το Πήλιο έχει κάτι το ξεχωριστό. Ανάμεσα στις άπλετες ομορφιές της, τόσο ταλαιπωρημένης τα τελευταία χρόνια χώρας μας, το Πήλιο στέκεται στην κορυφή. Τα δάση του είναι τόσο θαλερά, που κυριολεκτικά καταπίνουν τους πανέμορφους οικισμούς του. Τα νερά κελαρύζουν παντού. Τα άνθη, οι πεταλούδες, τα κελαϊδίσματα, σε κάνουν να νομίζεις πως βρίσκεσαι μέσα σε όνειρο.

 

Ιαματικό βουνό το έλεγαν κάποτε από την ποικιλία των βοτάνων που διαθέτει. Εδώ έζησε ο Κένταυρος Χείρωνας, ο μέγας θεραπευτής δάσκαλος που μεταξύ των άλλων δίδαξε και τον Ασκληπιό, τον πατέρα της ιατρικής τέχνης. Τα χρόνια της σκλαβιάς οι Τούρκοι σχεδόν δεν πάτησαν το πόδι τους εδώ. Τα χωριά δεν είχαν ακόμα δημιουργηθεί κι οι Έλληνες ξεκίνησαν να φτιάχνουν μοναστήρια σηματοδοτώντας την αφετηρία του μοναστηριακού βίου και σε αυτό εδώ στο βουνό. Σύντομα άρχισαν να έρχονται φυγάδες από όλη την υποδουλωμένη πατρίδα, για τη λευτεριά που πρόσφερε το Πήλιο, καθώς δεν το πείραζαν οι Τούρκοι. Ήρθαν κι οι κτιστάδες από την Ήπειρο. Όσοι έχουν πάει στο Ζαγόρι καταλαβαίνουν αμέσως την εκπληκτική ομοιότητα, αφού δεν υπάρχει πιο όμορφη και ταιριαστή αρχιτεκτονική στην απαράμιλλη ελληνική γη. Οι εκκλησίες, τα αρχοντόσπιτα, οι πύργοι, τα γεφύρια, οι κρήνες είναι όλα κομψοτεχνήματα. Τα χωριά άρχισαν να δημιουργούνται σιγά-σιγά γύρω από τα μοναστήρια και η περιοχή άκμασε, μια ακμή που συνεχίζεται ως σήμερα με την ανάπτυξη ενός αειφόρου και βιώσιμου τουρισμού.

 

Οι άνθρωποι έφτιαξαν τα χωριά τους στα ψηλά, χαμένα μες στη βλάστηση, ώστε να είναι πιο προστατευμένα. Χρησιμοποίησαν τα υλικά που τους παρείχε η γη τους. Έτσι τα οικήματα είναι ένα με το τοπίο, δεν δημιουργούν την παραμικρή παραφωνία, αντίθετα εναρμονίζονται με αυτό σε μια τέλεια σύνθεση. Οι άνθρωποι που ακόμα ζουν εδώ κρατούν τον τόπο ζωντανό, τα έχουν όλα περιποιημένα. Μια έκρηξη χρωμάτων και αρωμάτων σε κάθε κήπο με λογής-λογής άνθη: τριανταφυλλιές, γιασεμιά και νυχτολούλουδα, χρυσάνθεμα, γεράνια. Χαίρεσαι να περπατάς και να απολαμβάνεις όλη αυτήν την ομορφιά. Στις πλατείες με τα γέρικα τεράστια πλατάνια θα κάτσεις να απολαύσεις τον καφέ σου κάτω από τη δροσιά που σου προσφέρει η πλούσια σκιά. Η γαλήνη και η ψυχική ηρεμία που σου δωρίζονται εδώ είναι πέρα από κάθε προσδοκία.

 

 

 

Η βαρκάδα

 

 

Και στο σημείο αυτό λες: μα είναι δυνατό να είναι τόσο όμορφο το βουνό, το δάσος, τα χωριά κι άλλο τόσο – κι ίσως ακόμα πιο όμορφος – να είναι κι ο γιαλός του; Και όμως! Με βλέμμα στο Αιγαίο, η ανατολική πλευρά του Πηλίου έχει κάτι παραλίες που θα τρίβεις τα μάτια σου. Και τα νερά διαμάντι… Για να πας από τη μία στην άλλη οδικώς πρέπει να ανέβεις το βουνό, να περάσεις από το ένα χωριό στο άλλο, κάτι που κάνει την πρόσβαση δύσκολη και χρονοβόρα – με ένα βαρκάκι, όμως, όλα γίνονται ευκολότερα.

 

Αφετηρία της πλεύσης μας ο Άγιος Ιωάννης Πηλίου, ένα επίνειο που φτιάχτηκε μεταγενέστερα, με όχι και τόσο εντυπωσιακή δόμηση κι αρχιτεκτονική. Το τοπίο βέβαια είναι πανέμορφο, με εξέχων πάντα το ποτάμι που βγαίνει στη θάλασσα. Η παραλία στο τέλος της ακτής ακούει στο ιδιαίτερο όνομα Παπά-Νερό. Εδώ λέγεται ότι έγινε ο γάμος των γονιών του ένδοξου Αχιλλέα, της Θέτιδας και του Πηλέα, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στο βουνό. Υπάρχει δυνατότητα διαμονής τόσο σε δωμάτια, όσο και πιο οικονομικά, στο οργανωμένο κάμπινγκ με τα θεόρατα πλατάνια.

 

Γρήγορα συναντάμε μια πολύ μικρή παραλία με σμαραγδοπράσινα νερά σαν πισίνα. Η Νταμούχαρη, όπως ονομάζεται, καθώς κρύβεται πίσω από το ομώνυμο περίφημο φυσικό λιμάνι του Ανατολικού Πηλίου. Η λέξη Νταμούχαρη είναι προσευχή στην Παναγιά την οποία παρακαλούσαν οι Ενετοί για σωτηρία από τις πειρατικές επιδρομές. Στα λατινικά σημαίνει «δώσε μου χάρη».

 

Η πρόσφατη ιστορία της σχετίζεται με μια οικογένεια, αυτή του Απόστολου Βαϊνόπουλου, ενός καπετάνιου, που στις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν ο μοναδικός ιδιοκτήτης της περιοχής. Από εδώ έκανε εμπόριο προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κάποια στιγμή γνώρισε μια Ρουμάνα αριστοκράτισσα, την Κλεοπάτρα. Την ερωτεύτηκε και της έχτισε ένα αρχοντικό εδώ. Όμως η αγαπημένη του Μιραμάρε, όπως την έλεγε χαϊδευτικά, δεν άντεξε την απουσία του ταξιδευτή άντρα της και σύντομα έπαθε κατάθλιψη και πέθανε, αφήνοντάς του ένα γιο που επίσης απεβίωσε μικρός. Ο καπετάνιος βρήκε παρηγοριά στην οικιακή βοηθό του κι έκανε άλλα πέντε παιδιά των οποίων οι απόγονοι μοιράζονται όλη σχεδόν την περιουσία της σημερινής Νταμούχαρης.

 

Η παραλία αποτελείται από δύο κολπίσκους. Ο ένας είναι το ειδυλλιακό κλειστό λιμανάκι με τα πολύχρωμα καΐκια και τα γραφικά οικήματα που φλερτάρουν με την απάνεμη ακροθαλασσιά. Τόσο κουκλίστικο είναι το σκηνικό, ώστε οι παραγωγοί της διάσημης ταινίας «Mama Mia!», με πρωταγωνίστρια τη Μέριλ Στριπ, διάλεξαν να γυρίσουν εδώ ένα μέρος της, παρότι σύμφωνα με την υπόθεση, διαδραματιζόταν σε κάποιο νησί! Ο δεύτερος κόλπος, εντελώς γειτονικά, είναι μια πανέμορφη παραλία, στην οποία καταλήγει ποτάμι μέσα από βαθιά χαράδρα. Το χρώμα των νερών μαγευτικό, σε τραβά σα μαγνήτης για βουτιά, όμως υπομονή. Εδώ είναι η κατάληξη ή η αφετηρία για τα περίφημα Καγκιόλια, το παλαιό καλντερίμι που ενώνει την Νταμούχαρη με την Τσαγκαράδα και που θα προτιμήσουμε να το περπατήσουμε μια από της επόμενες μέρες απολαμβάνοντας στο μέγιστο όλα όσα έχει να μας πει.

 

Ακολουθεί ο Άγιος Αθανάσιος, ένα μικρό κολπάκι με όμορφους βράχινους σχηματισμούς κάτω από το ομώνυμο εκκλησάκι. Η πρόσβαση από την ξηρά είναι πολύ δύσκολη κι έτσι τα κρυστάλλινα νερά είναι ολόδικά μας. Βουτάμε και αντιλαμβανόμαστε κρύα ρεύματα να μας διαπερνούν, λες και είμαστε σε ποτάμι! Πράγματι, το γλυκό και δροσερό νεράκι αναβλύζει δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα, οπότε μόλις πιάνουμε ακτή φροντίζουμε να το απολαύσουμε ενώ γεμίζουμε τα μπουκάλια μας για αργότερα.

 

Ώρα για τη δεύτερη στάση στην πιο αγαπημένη μου παραλία του Πηλίου, τη Φακίστρα. Απλά δεν γίνεται να μην βουτήξεις εδώ! Νιώθεις ναυαγός που δε θες να εγκαταλείψεις ποτέ το θεϊκό αυτό τοπίο. Κολυμπάμε και τρώμε κολατσιό, δροσιζόμαστε στο καταρρακτάκι πίσω από την παραλία και ο χρόνος κυλά… Η παραλία έχει ψιλό βοτσαλάκι και ψηλά βράχια που την περιστοιχίζουν σαν φρούριο ενώ το γύρω το τοπίο γύρω είναι καταπράσινο. Ακριβώς πριν, βρίσκεται η μεγάλη θαλασσοσπηλιά της Παναγιάς της Μεγαλομάτας, όπου όπως θα μας πει ο καπετάνιος, λειτουργούσε κρυφό σχολειό. Μπορείς να την προσεγγίσεις και κολυμπώντας από τη Φακίστρα. Ο διάσημος Μυλοπόταμος, με τον μεγάλο βράχο που κόβει την παραλία στη μέση, δεν χρειάζεται και πάρα πολλές συστάσεις. Έχει εύκολη πρόσβαση από ασφάλτινο δρόμο και για όσους το αγνοούν, ένα μικρό άνοιγμα στον βράχο λειτουργεί σαν θαλασσινό πέρασμα από τη μια παραλία στην άλλη!

 

Συνεχίζοντας φτάνουμε στον Λιμνιώνα, μια όμορφη αμμουδερή παραλία με εντυπωσιακούς γρανιτένιους όγκους όπως οι περισσότερες παραλίες της ανατολικής πλευράς. Στα ήσυχα νερά της θα αποχαιρετίσουμε το Αιγαίο και θα πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού χορτασμένοι από ήλιο και αρμύρα Δεν είχαμε την τύχη να συναντήσουμε δελφίνια στη βαρκάδα μας, παρότι – όπως μας πληροφόρησε ο καπετάνιος – ήταν πολύ πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και πράγματι, τις επόμενες μέρες, τα είδαμε στην ακτή του Άϊ-Γιάννη να μας προσφέρουν σόου πηδώντας και στριφογυρνώντας στον αέρα! Σύντομο περπάτημα από το λιμάνι μας οδηγεί στην Πλάκα, μια μεγάλη παραλία με ολοζώντανο πολύχρωμο βοτσαλάκι και έντονη βλάστηση που προσφέρει παχιά σκιά. Ιδανική για να περάσεις όλη σου τη μέρα δίπλα στη θάλασσα.

 

Πιο πίσω, προς τον Βορρά, βρίσκονται οι Άγιοι Σαράντα, το Χορευτό, η Παρίσαινα, όπου πολλοί κατασκηνώνουν ελεύθερα, και νοτιότερα η Λαμπινού, το Καλαμάκι, η Κλωσσού, ο Κομμός, η Μελανή. Η μια πιο όμορφη από την άλλη, ανάμεσά τους όμως, ξεχωρίζει η Μελανή. Μεγάλη, μυστηριακή, με γιγάντιους βράχους να ξεπετάγονται μέσα από τη θάλασσα και περίεργη μορφολογία, θες οπωσδήποτε να την εξερευνήσεις. Είναι ο νότιος πόλος του ελεύθερου κάμπινγκ στο Πήλιο και η πρόσβαση γίνεται από το χωριό Αργαλαστή. Πιο πίσω στη ρεματιά υπάρχει ένα και μοναδικό ταβερνάκι, το Μαγισσάκι, με όνομα αντιπροσωπευτικό της μαγευτικής αυτής τοποθεσίας.

 

Τόσο κουκλίστικο είναι το σκηνικό ώστε οι παραγωγοί της διάσημης ταινίας "Mama Mia!", διάλεξαν να γυρίσουν εδώ ένα μέρος της παρότι, σύμφωνα με την υπόθεση, διαδραματιζόταν σε κάποιο νησί!

Ο δυσπρόσιτος Άγιος Αθανάσιος.
Βουτιά στα καταγάλανα νερά.
Ο χιλιόχρονος γεροπλάτανος της Τσαγκαράδας.
Πολύχρωμες συντροφιές στο μονοπάτι.
Φακίστρα, η σαγηνευτική.
Τα σπίτια χάνονται μες στο πυκνό δάσος.

Τα Καγκιόλια

Το παράξενο αυτό όνομα φέρει το παλαιό καλντερίμι που ενώνει τη Νταμούχαρη με την Τσαγκαράδα. Διαλέγεις φυσικά να το κατέβεις, επομένως ξεκινάς από την Τσαγκαράδα. Το χωριό αυτό δεν είναι απλά το ομορφότερο του Πηλίου αλλά κι ένα από τα ομορφότερα σε όλη την Ελλάδα. Δάσος και αχόρταγη βλάστηση περιβάλλει το κάθε σπίτι, την κάθε γειτονιά – κάθε μια μοιάζει με ολόκληρο χωριό – κι αναμεσά τους θα βρεις πανέμορφες πλατείες με τραπεζάκια έξω και περίτεχνες κρήνες με νερά να τρέχουν παντού.

Το περπάτημα ξεκινά από την ομορφότερη από όλες, την πλατεία της Αγίας Παρασκευής με τον χιλιόχρονο γεροπλάτανο. Απευθείας βρίσκεσαι μέσα στο δάσος με τις οξιές, που σκεπάζουν τον ήλιο, με το μέγεθος και την πυκνότητά τους. Τις τυλίγουν με τη σειρά τους οι κισσοί ενώ τ’ αηδόνια στήνουν συναυλία μαζί με όλα τ’ άλλα πουλιά. Από τη μια στιγμή στην άλλη νομίζεις πως βρίσκεσαι σε τροπικό δάσος!

Έπειτα από αρκετή ώρα περπάτημα στο μονοπάτι φτάνεις στη γειτονιά της Αγίας Κυριακής. Εδώ ξεκινούν τα Καγκιόλια. Σύντομα βγαίνεις στην πλαγιά και η θέα προς το Αιγαίο, τη Σκιάθο αλλά και τις πηλιορείτικες ακτές είναι συγκλονιστική. Το καλντερίμι σκιάζεται, αυτή τη φορά από θαμνώδη βλάστηση. Δεν περνά πολλή ώρα και αντικρίζεις την Νταμούχαρη ολοένα να πλησιάζει, ενώ εσύ ελίσσεσαι στο στριφογυριστό πετρόστρωτο καλντερίμι έως ότου πατήσεις το πόδι σου στην παραλία.

Με το χέρι στην καρδιά

Βλέποντας στο χάρτη το ακρωτήρι του Πηλίου, αυτό φαντάζει νοητά με χέρι… αριστερό. Όπως στο Άγιο Όρος αλλά και το μικρό Άγιο Όρος στον Κάβο Μαλέα, οι άνθρωποι έχτισαν τα μοναστήρια τους στα ανατολικά άκρα, για απομόνωση και επαφή με την Ανατολή, τον  Ήλιο, τον Θεό· μονάχα με τον απέραντο ουρανό και τη θάλασσα να απλώνονται μπροστά τους. Τι άλλο να ευχηθεί κανείς αποχωρώντας, από καλή αντάμωση με αυτή τη γη, τους τόπους και τα χώματα που πάτησες. Όπου κι αν πιστεύεις, με το χέρι στην καρδιά προσεύχεσαι για αυτήν, να είναι προστατευμένη, να παραμείνει έτσι θαλερή και καταπράσινη, πλούσια από τα νερά, τα κελαϊδίσματα, την τόση ομορφιά. Είδαμε αυτό το καλοκαίρι πολλούς αγαπημένους τόπους να αφανίζονται στο πυρ. Η φύση δουλεύει διαρκώς και όλα τα διορθώνει, και η αγάπη μας γι’ αυτήν ισοδυναμεί με την αγάπη για την ίδια σου την οικογένεια – τον δικό σου άνθρωπο.

 

 

Προσεγγίζοντας την πανέμορφη Φακίστρα.
Στα Καγκιόλια, το μονοπάτι που οδηγεί στην περίφημη Νταμούχαρη.

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares