Βουτιά από τον ουρανό των Μεγάρων

Πέφτοντας από τα σύννεφα

«Τείνει να γίνει συνήθεια σχεδόν καθημερινή. Οι ανατρεπτικές εξελίξεις, οι καταιγιστικοί ρυθμοί των γεγονότων, η ποιότητα της ενημέρωσης, όλοι αυτοί οι παράγοντες που συντελούν, ώστε συχνά πυκνά να πέφτουμε από τα σύννεφα. Αναδύονται, έτσι, πιεστικά και αμείλικτα τα ερωτήματα: Γιατί να πέσει κανείς από τα σύννεφα; Πότε να πέσει κανείς από τα σύννεφα; Και το κυριότερο: Πώς να πέσει κανείς από τα σύννεφα και να μην τραυματιστεί;»

Με αυτή την ανάρτησή του στο Facebook, ο καλός φίλος Κώστας Μάγκος περιγράφει την πρώτη του ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, που μετά από μικρή έρευνα, επέλεξε να γίνει σε συνεργασία με την ομάδα της SkyDiveGreece στον καταγάλανο ουρανό και τη θάλασσα των Μεγάρων… Μια ηλιόλουστη Κυριακή, λοιπόν, ξεκινάμε πρωί από την Αθήνα και σε μισή μόλις ώρα βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο της Πάχης, όπου έχει δοθεί το ραντεβού για το άλμα tandem. Φορώντας ειδική εξάρτυση για δύο, ένας εκπαιδευτής σε παίρνει στην… αγκαλιά του και μαζί πετάτε στα σύννεφα! Θεωρείται ο πιο ασφαλής και δημοφιλής τρόπος, για να βιώσει κανείς την εμπειρία της ελεύθερης πτώσης ως αρχάριος.

Ο Δημήτρης Κώνστας μάς καλωσορίζει στα γραφεία της SkyDiveGreece εντός του αεροδρομίου. «Εσύ είσαι για την πτώση;» μου απευθύνεται, και στο άκουσμα και μόνο της ερώτησης κοντεύω να χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου... Προς μεγάλη μου έκπληξη, όμως, ένα τσούρμο αλεξιπτωτίστριες βγαίνουν από το κοντέινερ, όπου φυλάσσεται ο εξοπλισμός της σχολής. «Είναι πιο εύκολο για σας τις γυναίκες, χρειάζεται ευλυγισία και εσείς σχεδόν δεν έχετε σπονδυλική στήλη», θα μου πει ο Νίκος Καρπούζας, εκπαιδευτής από το 2009. «Και βέβαια, είστε πιο δυνατές από εμάς», συνεχίζει. «Αρκεί να απαντήσετε τις χίλιες ερωτήσεις και έπειτα τίποτα δεν σας σταματά. Σε αντίθεση με μας, είστε πραγματικά ατρόμητες…»

Σήμερα η σχολή κόβει την πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα και είναι γεμάτη από κόσμο. Ακόμη μια έκπληξη για μας που θα γευτούμε μια πρωτότυπη πίτα με αλεξιπτωτιστές που πιάνονται χέρι-χέρι κυκλικά σε φόντο – τι άλλο – από το μπλε τ’ ουρανού αλλά και της θάλασσας, αφού ένα από τα πιο ιδιαίτερα που προσφέρει η πτώση από τη συγκεκριμένη ζώνη των Μεγάρων είναι πως πέφτεις επάνω από τον Σαρωνικό, χαζεύοντας ολόκληρη την ακτογραμμή και τα διάσπαρτα νησιά του. Μαγεία!

Καθώς ο Κώστας ετοιμάζει τα απαιτούμενα έγγραφα, εγώ εισβάλω στο εσωτερικό του κοντέινερ και χαζεύω τις μύριες περιγραφές, που έχουν αναρτήσει στους τοίχους όλοι όσοι πέρασαν από δω, από όλες τις χώρες του κόσμου και με την αδρεναλίνη τους να έχει χτυπήσει κόκκινο… Φόβος και τρόμος για πολλούς από εμάς, η ελεύθερη πτώση αποτελεί οπωσδήποτε πρόκληση και προσωπικό στοίχημα για όσους θέλουν πραγματικά να αναμετρηθούν με τον εαυτό και τις δυνάμεις τους. Όμως, ο τολμών νικά και τα λόγια όσων πέταξαν τελικά το επιβεβαιώνουν: «Απίστευτη, μοναδική, συγκλονιστική εμπειρία», «Τρέλα», «Απελευθέρωση», «Έκρηξη αδρεναλίνης και συναισθημάτων», «Ο απόλυτος έρωτας», «Είμαι ευτυχισμένη», «Ένα βήμα πιο κοντά στον θεό…»

«Ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε το 2019 όταν ανέλαβα τη σχολή», θα μου πει αργότερα ο Δημήτρης. «Για να ξέρουν όλοι πως με το άλμα τους άφησαν εδώ ένα κομμάτι τους, ένα κομμάτι της ζωής και της ψυχής τους». Ο ίδιος επιδιώκει να αναπτύσσει προσωπική σχέση με όσους έρχονται για άλμα: «η σχολή μου αυτό είναι. Οι άνθρωποι. Οι στιγμές. Τα συναισθήματα… Όχι ‘ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε’ αλλά το αίσθημα της παρέας, ότι καθόμαστε όλοι μαζί» κι αυτό, πράγματι, βγαίνει προς τα έξω!

Κι ενώ αδυνατώ, να φανταστώ κάτι περισσότερο εξτρίμ απ’ το να πέφτεις από ένα αεροπλάνο με ταχύτητα 220 χμ. την ώρα, ο Δημήτρης έχει διαφορετική άποψη και η εμπειρία του είναι μεγάλη, ώστε κανείς να τον αμφισβητήσει. «Ο φόβος εντείνεται, όταν έχεις οπτική επαφή με το έδαφος, για παράδειγμα στο Παράπέντε», θα μου πει, όταν του αναφέρω τη σχετική υψοφοβία μου. Να κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ! Και πώς παίρνεις την απόφαση να πέσεις; «Το σκεφτόμουν χρόνια», θα μου πει ο Ανδρέας πριν από την πρώτη του πτώση. «Το συζητούσα με μια φίλη, το επεξεργαζόμουν, το άφηνα για αργότερα. Τελικά, μια μέρα ξύπνησα κι έκλεισα ραντεβού. Ούτε το σκέφτηκα, ούτε πήρα τηλέφωνο κανέναν, είπα απλά θα το κάνω και να ‘μαι!» Λόγια σίγουρα οικεία σε πολλούς από μας, αφού με τον ίδιο τρόπο έχουν παρθεί πολλές μεγάλες αποφάσεις στη ζωή όλων μας, κι είναι ώρες ώρες αξιοθαύμαστο, πώς λειτουργεί ο νους του ανθρώπου…

Η πρώτη ομάδα αλεξιπτωτιστών έχει φορέσει τον εξοπλισμό της, έχει περάσει το πρώτο σύντομο briefing με τις απαραίτητες οδηγίες κι είναι έτοιμη να… απογειωθεί. Ένα ιδιόκτητο 6θέσιο Cessna 206-Turbo, πιστοποιημένο για Skydiving θα τους ανεβάσει στα 12.000 πόδια και δυο-δυο, οι έξι πρώτοι αλεξιπτωτιστές θα… ριχθούν επάνω από τις καταγάλανες γραμμές των οριζόντων.

Οι οδηγίες είναι απλές κι αφορούν στις απαραίτητες κινήσεις που πρέπει να κάνει ο εκπαιδευόμενος για να βγει από την πόρτα του αεροπλάνου, στη θέση του σώματός του (που αμέσως μετά τη ρίψη θα πρέπει να λυγίσει προς τα πάνω, σε σχήμα μπανάνας), κι έπειτα κατά την προσγείωση, να σηκώσει τα πόδια του ψηλά, όταν ακούσει από τον εκπαιδευτή τη σχετική οδηγία: «Legs up!» Όλη την υπόλοιπη ευθύνη αναλαμβάνει ο εκπαιδευτής που ανοίγει στην ενδεδειγμένη στιγμή το αλεξίπτωτο και αργότερα προσγειώνονται μαζί, σε ύπτια θέση, με τον εκπαιδευόμενο να ακουμπά επάνω του. Κι αν το μετανιώσεις; Αν αλλάξεις γνώμη; Τι γίνεται; ρωτώ τον Δημήτρη. «Φυσικά κι έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς μέχρι την τελευταία στιγμή», με καθησυχάζει. «Ο εκπαιδευτής θα σε ρωτήσει μια δεύτερη φορά για επιβεβαίωση κι αν πεις όχι, είναι όχι…»

Σε λίγο θα απολαύσουμε το θέαμά τους, με τα αλεξίπτωτα να πέφτουν στο φόντο των χιονισμένων Γερανείων, πριν προσγειωθούν στη ζώνη εντός του αεροδρομίου, που αποτελεί και ζώνη ρίψεων του ελληνικού στρατού. «Είμαστε η πρώτη σχολή στην Ελλάδα», θα μου πει ο Δημήτρης, καθώς περιμένουμε. «Η ομάδα-πυρήνας πρωτοξεκίνησε τις ρίψεις το 1988». Την ίδια χρονιά πρωτοπέταξε και ο Θοδωρής Βελίδης υπηρετώντας τη θητεία του στο Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών. «Ήταν κάτι εντελώς άγνωστο τότε για την Ελλάδα», θα μου πει. «Πήρε πολλά χρόνια μέχρι να ενημερωθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, να δημιουργηθεί το πλαίσιο λειτουργίας, οι κανόνες, η νομοθεσία. Σαν εξωγήινους μας κοιτούσαν τότε…» Μετά από τις προσπάθειες των μελών της η σχολή αδειοδοτήθηκε τελικά το 1995 από την Ελληνική Αεραθλητική Ομοσπονδία και την Αμερικανική Ομοσπονδία Αλεξιπτωτισμού.

Πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, ο Δημήτρης πετά από το 2015 και είναι σήμερα ο πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου Ελεύθερης Πτώσης. Εκπαιδεύτηκε σε αυτήν εδώ τη Σχολή, ενώ το δίπλωμά του ως instructor το απέκτησε στην Αμερική. Μου μιλά με ιδιαίτερη αγάπη για τον δάσκαλό του, το ίδιο το άθλημα αλλά και για την ανάγκη που προέκυψε μετά από χρόνια να μεταδώσει με τη σειρά του στους επόμενους εκπαιδευτές όλα όσα διδάχτηκε: «δημιουργείται ένας κύκλος σύνδεσης, μια πορεία μοναδική, ένα συναρπαστικό ταξίδι δοσίματος και αλληλοϋποστήριξης».

Η πρώτη αποστολή επέστρεψε κι έχει έρθει η σειρά μας. Ο Κώστας θα πετάξει αγκαλιά με τον χαμογελαστό Andre από τη Λευκορωσία μαζί με τον νεαρότερο Τζόννυ, εκπαιδευόμενο πιλότο και αλεξιπτωτιστή, κι ακόμη δυο ελεύθερους αλεξιπτωτιστές. Περίπου μισή ώρα διαρκεί η όλη διαδικασία κι εγώ θα περιμένω μαζί με την υπόλοιπη ομάδα μέχρι να πάμε να δούμε από κοντά την προσγείωση.

«Δεν το πιστεύω! Πέταξα! Πέταξα!» μονολογεί γελώντας ο Ανδρέας. Είναι ενθουσιασμένος, το πρόσωπό του λάμπει, δείχνει πραγματικά ευτυχισμένος! Μπορεί να ήρθε μόνος μα έχει ανάγκη να μοιραστεί την τόσο δυνατή αυτή εμπειρία. Τον ρωτάω επίμονα και με λεπτομέρειες να μου περιγράψει πώς ήταν – χωρίς να είμαι σίγουρη ότι μπορεί πράγματι κανείς να το περιγράψει με λόγια όλο αυτό. «Η πρώτη δυνατή στιγμή είναι όταν ανοίγει η πόρτα», αφηγείται. «Και μόλις φύγουν οι δύο πρώτοι. Εκεί που τους βλέπεις, άξαφνα φεύγουν από το οπτικό σου πεδίο. Είναι συγκλονιστικό…» Θυμάται τον δυνατό αέρα που τον χτυπά μόλις επιχείρησε να βγει από το αεροπλάνο. «Είναι απίστευτη η έντασή του, σε τραβά προς τα πάνω», θα μου πει. Όσο για το μαγικό εκείνο λεπτό που διαρκεί η ελεύθερη πτώση, φαίνεται πως δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα. «Είναι κάτι το απίστευτο, δεν μπορώ να το περιγράψω, δεν σκέφτεσαι τίποτα, τώρα το συνειδητοποιώ που με ρωτάς». Κι όταν ανοίγει το αλεξίπτωτο; «Εκεί πετάς! Απολαμβάνεις την πτήση…»

«Οποιοσδήποτε μπορεί να πετάξει, δεν υπάρχει όριο ηλικίας, έχω δει ανθρώπους να ξεκινούν στα 60 τους», μου λέει ο Νίκος καθώς συζητάμε στο μικρό πηγαδάκι που έχει στηθεί. Δεν απαιτούνται επίσης ιδιαίτερες σωματικές δυνατότητες, ενώ το όριο του βάρους για τον εξοπλισμό της σχολής είναι τα 95 κιλά. «Ερχόμαστε εδώ για να βγάλουμε την εβδομάδα μας… Για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Στη δουλειά, στο σπίτι, στον αγώνα που δίνει καθημερινά ο καθένας μας εκεί έξω» συνεχίζει. «Τα αφήνεις όλα να φύγουν, να πέσουν κάτω. Ξαλαφρώνεις!». Κουβεντιάζοντας μαζί τους διαπιστώνω, πως είναι απίστευτα επιδραστικός ο τρόπος που όλο αυτό λειτουργεί για τον καθένα: «Δουλεύει μέσα σου. Σε αλλάζει, σε διαμορφώνει, βλέπεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Είναι μια ασυνείδητη διαδικασία που διαρκεί και σε συντροφεύει σε όλη σου τη ζωή…» ή «Μετά απ’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να τα χάσεις, να χάσεις την ψυχραιμία σου, να πάθεις πανικό σε μια έντονη κατάσταση. Έχεις τον έλεγχο των καταστάσεων, τα πάντα είναι πλέον διαχειρίσιμα. Έχεις πέσει από τον ουρανό, έχεις πετάξει, τι άλλο;» μου λένε. Αναζητώντας αργότερα σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο, είδα πως πολλοί που ασχολούνται με το άθλημα, όχι μόνο νιώθουν ζωντανοί πέφτοντας από τους ουρανούς αλλά βιώνουν την εμπειρία της ελεύθερης πτώσης ως προσομοίωση ζωής…

Σε ό,τι αφορά το κόστος, μια πτώση κοστίζει περί τα 200 ευρώ, ενώ με 40 ευρώ επιπλέον προσφέρεται η δυνατότητα βιντεοσκόπησης της όλης διαδικασίας. Αν θέλεις όμως να μάθεις να πέφτεις μόνος σου, που είναι και το ωραιότερο, όπως μου ομολογούν τα παιδιά, το κόστος της κάθε πτώσης πέφτει στα 70 ευρώ, ενώ απαιτούνται 25 μαθήματα μέχρι κανείς να ολοκληρώσει την εκπαίδευση. Τα μαθήματα είναι βέβαια κατανεμημένα μέσα στον χρόνο, αφού πρέπει κανείς να έρθει αντιμέτωπος με όλες τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. «Ακούγεται ακριβό σπορ αλλά αξίζει», μου λέει ο Νίκος. «Έτσι κι αλλιώς κάπου θα τα έδινες. Άλλος θα τα έδινε σε τσιγάρα, άλλος σε ντελίβερι, άλλος σε ψυχολόγο…»

Έχω αρχίσει ήδη και το βλέπω διαφορετικά. Μια απόφαση είναι, μια ακόμη στιγμή υπέρβασης που τόσο αγαπώ. Τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που τόσο με τρομάζει; Ένα από τα πολυαγαπημένα μου όνειρα ήταν αυτό που πετούσα με το σώμα μου πάνω από τα ψηλά κτίρια των πόλεων και αισθανόμουν ευτυχισμένη. Τι είναι αυτό που με μπλοκάρει, τι με εμποδίζει ν’ ανοίξω τα φτερά μου; Να νιώσω την ελευθερία του ουρανού που τόσο με μαγεύει; Εργασία για το σπίτι! Ήρθε η ώρα να μπω μαζί με τους υπόλοιπους στο 5θέσιο αμάξι που μ’ ανοιχτό το πορτ-μπαγκάζ μπορεί να χωρέσει μέχρι και εννέα άτομα! Ένας-ένας οι αλεξιπτωτιστές προσγειώνονται κι εγώ τους αποθανατίζω. Ο Κώστας γελά, όπως κι οι υπόλοιποι, κι όλοι τους έχουν αποκτήσει αυτήν την όψη της καθαρότητας που μοιάζει με κάποιου είδους εξαγνισμό. Δεν ξέρω κατά πόσο οι ίδιοι μπορούν να το αντιληφθούν, μα εγώ ξέρω καλά πως το έξω σου αντανακλά το μέσα σου κι εδώ έμαθα κάτι ακόμη: πως πέφτοντας από τα σύννεφα, αποφεύγεις τουλάχιστον να σου ‘ρχεται ο ουρανός στο κεφάλι!

 

Προτάσεις

info's

Κάθε Σαββατοκύριακο, καιρού επιτρέποντος. Απαραίτητο προηγούμενο τηλεφωνικό ραντεβού. Περισσότερες πληροφορίες: www.skydivegreece.gr, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Θα το βρείτε στο

τεύχος 136

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares