Άνοιξη. Είναι το σώμα, που αρνείται να αγνοήσει την αλήθεια του. Η μέρα, που μεγάλωσε και πρέπει να χωρέσεις μέσα σου το φως. Τα βράδια, που ζεσταίνουν και βιάζεσαι να τα καταπιείς, ν’ ανοίξεις τα παράθυρα – ξεθάρρεψες, χωρίς ζακέτα. Ξυπνά η επιθυμία να στύψεις την πλάση, που εκρήγνυται. Σου το υπαγορεύει η άνοιξη πως θες να πετάξεις. Να διασχίσεις τα σύννεφα με έναν αετό, να σαλπάρεις με μια βάρκα στον Εύηνο, να καταρριχηθείς στο μυθικό Διαβολογέφυρο, να ανηφορίσεις στον κρατήρα των Μεθάνων. Να αγωνιστείς, να ξεχαστείς, να τρέξεις, να ανακαλύψεις άγνωστες πτυχές του εαυτού σου. Θέλεις να συμμετέχεις, να προσφέρεις, να ταξιδέψεις, να προσεγγίσεις τον Άνθρωπο. Κι αυτός είναι παντού:
Στο κρασί της Ραψάνης, στους ψαράδες του Δέλτα, σε ανθρωπόμορφους κορμούς και σταλακτίτες, πλάσματα πετρωμένα που σμίλεψε ο χρόνος κι ο νους. Πίσω απ’ τις κουζίνες και τα καζάνια μας, απ’ τα θαυμαστά και τα παράλογα. Στον γερο-πλάτανο της κοιλάδας των Τεμπών, στις μουσικές, στα τραγούδια μας. Σ’ εκείνους που παλεύουν καθημερινά με το Τέρας κι ακόμη αποτελούν λόγο να ταξιδέψει κανείς σ’ αυτή τη χώρα. Μας το είπαν Γερμανοί επισκέπτες που διαδίδουν παντού πως η αλήθεια μας είναι άλλη απ’ αυτή που τους πλασάρουν. Κι είναι πάλι ο άνθρωπος που κάνει τέχνη και θέατρο μιλώντας τη γλώσσα της ψυχής. Υπομένει βιβλικές καταστροφές, ανατροπές και ναυάγια, δίνει τις προσωπικές του μάχες κι επιμένει να γελά, να ελπίζει, να εμμένει. Να νικάει τον φόβο, να θέλει να φορέσει φτερά και να πετάξει. Η προσγείωση είναι αναγκαία. Η απογείωση, όμως, παραμένει επιλογή. Και όπως και να την πεις –τέχνη, έρωτα, αγάπη, ελευθερία–, θέλει ψυχή και τρέλα. Διαθέτουμε και από τα δύο. Πτήση είναι η χαρά. Κι επειδή η άνοιξη είναι η Κυριακή του χρόνου, μην πεις πως δεν αφέθηκες να σε συνεπάρει…
