Οι δίδυμες Δολίνες των… Διδύμων!

Υπάρχει ένας προορισμός στην Πελοπόννησο που είναι σα να πηγαίνεις ταξίδι στο φεγγάρι. Δυο ζεύγη κρατήρων, σε κοντινή απόσταση, δεσπόζουν στην περιοχή των Διδύμων Αργολίδας, μόνο που εδώ στη γη, σε αντίθεση με τον φυσικό μας δορυφόρο, η ζωή τούς έχει ντύσει με ένα καταπράσινο χαλί! Τα πουλιά βρίσκουν καταφύγιο στις πελώριες φυσικές φωλιές και εξυμνούν το θαύμα αυτό με υπέροχες μελωδίες, που αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο χάρη στη μοναδική ακουστική.

Από την Επίδαυρο, συνεχίζοντας τον δρόμο για Κρανίδι και Πόρτο Χέλι, αντικρύζεις από ψηλά την πεδιάδα των Διδύμων. Το χωριό βρίσκεται στο κέντρο της και περιστοιχίζεται από καλά στοιχισμένες καλλιέργειες. Το μάτι σου αχόρταγα αναζητά αυτό που ήρθες να δεις: Το σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο των δολίνων που εδώ είναι εντονότερο από οπουδήποτε αλλού στη χώρα μας.

Οι παράξενοι και εντυπωσιακοί στρογγυλοί σχηματισμοί μοιάζουν με ηφαίστεια ή με ανοίγματα στην επιφάνεια της γης, που προκλήθηκαν από πτώση μετεωρίτη, έχουν ηλικία χιλιάδων ετών και απαντώνται σε πολλά σημεία του πλανήτη μας. Η πιθανότερη αιτία για τη δημιουργία τους είναι η δράση του νερού σε ασβεστολιθικά πετρώματα, που προκαλεί την κατακρήμνισή τους. Στην Ελλάδα θα τις βρεις στην Ιτέα, στον Παρνασσό αλλά και στο Λαύριο, όπου υπάρχει μία με το χαρακτηριστικό όνομα Χάος! Οι δολίνες των Διδύμων, όμως, είναι οι πιο ξακουστές.

Σύντομα τις εντοπίζεις. Η πιο μεγάλη και πιο ευδιάκριτη βρίσκεται στους πρόποδες του κοντινού βουνού που έχει το ίδιο όνομα με το χωριό: Δίδυμοι. Η ονομασία και των δύο κρατά από τα αρχαία χρόνια. Οι κορφές του ήταν αφιερωμένες στους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Οι αρχαίοι λάτρευαν τους Διόσκουρους σαν θεούς του φωτός και τους είχαν συνδέσει με την αρετή και τη γενναιότητα. Μάλιστα λέγεται ότι ήταν πολύ αγαπημένοι και όταν ο Κάστορας πέθανε, ο Δίας, ο πατέρας τους, χάρισε στον Πολυδεύκη την αθανασία. Όμως ο Πολυδεύκης από αγάπη για τον αδελφό του ήθελε να τη μοιραστεί μαζί του. Ο Δίας δέχθηκε. Όρισε τη μια μέρα ο ένας να είναι στον Άδη, ο άλλος στον Όλυμπο και την επόμενη να αλλάζουν.

Μικρή Σπηλιά

 

Η μικρότερη δολίνη μόλις που ξεχωρίζει από ψηλά ανάμεσα στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Γνωρίζεις ότι είναι η πιο όμορφη και αδημονείς να την επισκεφτείς. Κατευθυνόμαστε αμέσως προς τα εκεί. Η μικρή σπηλιά, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, περιστοιχίζεται από ψηλά πεύκα, ενώ προφανώς για λόγους ασφαλείας, είναι περιφραγμένη με συρματόπλεγμα. Λογικό, αν σκεφτείς ότι έχει περίπου 80 μέτρα βάθος!

Δυο στενά ανοίγματα στο έδαφος οδηγούν στο εσωτερικό της. Το πρώτο και πιο απότομο πρέπει να ήταν η αρχική είσοδος. Για να μπεις στο δεύτερο περνάς στην αρχή από μια μεταλλική πόρτα με σταυρό. Φαίνεται, ότι φτιάχτηκε μεταγενέστερα για πιο εύκολη πρόσβαση στα ξωκλήσια, που φιλοξενεί η σπηλιά. Προχωράς μες στο λαγούμι σαν τυφλοπόντικας για να ξανοιχτεί στο τέλος μπροστά σου ένας νέος κόσμος, ο κάτω κόσμος.

Ένας όμως κάτω κόσμος που καθόλου δεν μοιάζει με κόλαση. Περισσότερο μοιάζει με μια κρυφή Εδέμ. Σαν τους μυστικούς παραδεισένιους τόπους κάτω από τη γη με μονόκερους και άλλα πλάσματα του παραμυθιού που βλέπουμε μονάχα στις ταινίες! Εδώ βέβαια δύσκολα θα συναντήσεις εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου, το φυτικό βασίλειο όμως φορά το πιο όμορφό του φόρεμα! Στην αρχή της άνοιξης ειδικά, το φόρεμα αυτό είναι κατάλευκο σα νυφικό! Τα άφυλλα δέντρα ολάνθιστα με τα λευκά ανθάκια τους διακοσμούν όλη την επιφάνεια της βάσης του κρατήρα και τον κάνουν να μοιάζει με πανέμορφη υπερμεγέθη γλαστρούλα!

Περιμετρικά ακολουθείς το εσωτερικό μονοπάτι για να επισκεφθείς τους δύο ναΐσκους, που βρίσκονται αντιδιαμετρικά χτισμένοι μέσα στον βράχο: πρώτα συναντάς τον Άη Γιώργη και απέναντι, στα 150 μέτρα, τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Τα εκκλησάκια, πανέμορφα, δίνουν κι αυτά τη δική τους – ανθρώπινη – πινελιά στον περίτεχνο πίνακα του Δημιουργού. Η ακριβής τους ηλικία αγνοείται, ίσως να είναι και 1000 χρόνων. Αυτό που είναι πάντως προφανές, είναι ότι ο τόπος προσφέρεται για ασκητισμό σε αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης που όλοι μας τόσο έχουμε ανάγκη.

Το νερό εδώ δεν μαζεύεται, ώστε να δημιουργηθεί λίμνη. Η σπηλιά λειτουργεί σαν καταβόθρα, το διοχετεύει δηλαδή κάπου υπόγεια. Σίγουρα όμως η οργιώδης βλάστηση μαρτυρά ότι στο επίπεδο της βάσης της υπάρχει άφθονο.

 

Μεγάλη Σπηλιά

 

Η Μεγάλη Σπηλιά απέχει μόλις 500 μέτρα δρόμο. Είναι πολύ επιβλητική αλλά σίγουρα όχι τόσο

ενδιαφέρουσα όσο η μικρή γι’ αυτό έχει και μικρότερη επισκεψιμότητα. Μοιάζει περισσότερο με λατομείο και λόγω της

αμφιθεατρικής μορφής της έχει εξαιρετική ακουστική. Κάποιος που βρίσκεται έξω από τη δολίνη μπορεί να ακούσει ομιλίες που γίνονται στο εσωτερικό της και το αντίστροφο, ακόμα και μιλώντας χαμηλόφωνα παρά την αρκετά μεγάλη απόσταση. Θα ήταν ιδανικό μέρος για να γυριστεί βιντεοκλίπ και να ηχογραφηθεί μια μουσική παράσταση.

 

Δίδυμα

 

Επόμενη στάση μας είναι το χωριό των Διδύμων για μια σύντομη περιήγηση. Το στοιχείο της δυαδικότητας είναι και εδώ παντοδύναμο, τιμώντας την ονομασία του. Τα σπίτια όλα δίπατα. Μέχρι και το αρχαίο πηγάδι του χωριού, το οποίο είναι χτισμένο με πελώριους πλίνθους, είναι χωρισμένο σε δυο δίδυμα τμήματα! Στο καφέ Άγγελος, κοντά στην πλατεία, όπου περνάμε για να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα, γνωρίζουμε τον ιδιοκτήτη του, κ. Άγγελο Πέτρου, που θα μας πει ότι κάτω από το χωριό υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Κάτω κόσμος κι εδώ, με δίκτυο σηράγγων και στοών πιθανότατα από τα αρχαία χρόνια. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπογείως το χωριό επικοινωνεί με τη Μικρή Σπηλιά αλλά και με την ακτή!

Δευτέρα του Πάσχα γιορτάζεται κάθε χρόνο στα Δίδυμα η γιορτή της τουλίπας με χορευτικές εκδηλώσεις. Είναι από τα σπάνια μέρη στην Ελλάδα που θα συναντήσεις εκτάσεις κόκκινης τουλίπας, τους περίφημους λαλάδες, ακόμη ένας λόγος για να επισκεφτείς τον μοναδικό αυτό προορισμό την άνοιξη. Επίσης, ας μην ξεχάσουμε το αναρριχητικό πεδίο των Διδύμων, ένα από τα πολλά της περιοχής της Ερμιονίδος. Το συγκεκριμένο φημίζεται για την απαράμιλλή θέα που προσφέρει.

Το καφέ Άγγελος είναι ένα αξιοθέατο από μόνο του. Ο μερακλής ιδιοκτήτης του ασχολείται με την κατασκευή και κυρίως με την ξυλογλυπτική, φτιάχνοντας μικρά αριστουργήματα με τα οποία το διακοσμεί. Το πρώτο που σου τραβά την προσοχή είναι το υπέροχο μεγάλο ξύλινο ιστιοφόρο στον προαύλιο χώρο. Ο Άγγελος μας οδηγεί ξανά στο κάτω επίπεδο, στο υπόγειο του καφέ. Μένουμε με το στόμα ανοιχτό! Ένας πανέμορφος χώρος, γεμάτος με ξυλόγλυπτα έργα τέχνης, όπου εκθέτει ένα μεγάλο μέρος του έργου του. Θα μας εξηγήσει ότι δεν θέλει να καταστρέψει ούτε δεντράκι και για τον λόγο αυτό δεν βρίσκει εύκολα υλικό για την τέχνη του. Ενθουσιαζόμαστε με την προοπτική του ότι ένας άνθρωπος, αν το θέλει η καρδούλα του, μπορεί να φτιάξει θαύματα τελικά.

 

Δολίνες Πελέης και Μονή Αυγού

 

Δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και παρόλο που το φως πέφτει, κινούμαστε για τις δυο ακόμα δίδυμες δολίνες, αυτές της Πελέης. Κατευθυνόμαστε προς το βουνό βόρεια και μετά από 5 χιλιόμετρα τις ατενίζουμε από ψηλά. Σαν κόγχες ματιών ξεχωρίζουν, πολύ κοντά η μια με την άλλη, πάνω στην ομοιόμορφη ενιαία επιφάνεια της πλαγιάς. Η πρόσβαση εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολή, η πλαγιά δύσβατη και περιοριζόμαστε στο να τις δούμε και να τις φωτογραφίσουμε από ψηλά.

Από εδώ μπορείς να συνεχίσεις και να φτάσεις στο Μοναστήρι του Αυγού, υπερνικώντας το εμπόδιο των 10 χιλιομέτρων βουνίσιου αλλά βατού χωματόδρομου. Είναι ένα σπάνιας ομορφιάς καστρομονάστηρο χτισμένο επάνω στον βράχο, θυμίζοντας την Παναγιά Χοζοβιώτισσα της Αμοργού.

 

Σαλάντι

 

Οι Διδυμιώτες το καλοκαίρι παίρνουν τα αυτοκίνητά τους και μετά από διαδρομή 5 χιλιομέτρων προς το νότο φτάνουν σε μια υπέροχη βοτσαλωτή παραλία για να κάνουν τα μπάνια τους. Ήσυχη, ερημική και αρκετά μεγάλη, χωρίς κτίσματα, ομπρέλες, ξαπλώστρες και αναψυκτήρια, πολλοί θεωρούν το Σαλάντι ίσως την πιο όμορφη παραλία της Αργολίδας. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει έντονα, κυρίως λόγω του μεγάλου μεγέθους του, είναι το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο.

Λειτουργούσε τη δεκαετία του 70 προσπαθώντας να προσελκύσει γυμνιστές λουόμενους, δεν ευδοκίμησε όμως συναντώντας την αντίδραση των τοπικών κοινωνιών. Η κυβισμένη όψη του ακόμα ξενίζει αλλά η εγκατάλειψη του έχει δώσει μια νέα αίγλη μυστηρίου. Στο τέλος θα αφεθεί στις διαθέσεις της μητέρας φύσης, που θα το αναλώσει, μετασχηματίζοντάς το συνεχώς στο διάβα του χρόνου. Συμβολίζει τον πολιτισμό μας που μέσα στα θαυμαστά του επιτεύγματα και τις δοξασμένες στιγμές του, κρύβει άλλες τόσες αποτυχημένες που μας γεμίζουν πικρία και απογοήτευση, όπως η πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία που τόσο μας βύθισε ως λαό στο τέλμα και την απελπισία. Τα λάθη μας, όμως, παρά το δυσβάσταχτο κόστος που έχουν, θα πρέπει να μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Όσο πιο ολέθρια, τόσο πιο ριζικές οι αλλαγές που επιβάλλεται να κάνουμε. Μέσα από αυτά μπορούμε να μάθουμε κι όταν καταφέρουμε κάποτε να ξανασηκωθούμε, να σταθούμε πιο γερά στα πόδια μας. Μπορεί να είναι «η κακιά η (χ)ώρα», όπως γράφτηκε σε σύνθημα, ας μην ξεχνάμε όμως ότι είναι και όμορφη και στο χέρι μας είναι ασφαλώς να την κάνουμε ακόμα ομορφότερη, φιλική επιτέλους προς τον πολίτη.

Προτάσεις

info's

Αν θες να μάθεις περισσότερα για τα Δίδυμα μπορείς να παρακολουθήσεις εδώ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ της Γεωργίας Κουμπούνη, Δίδυμα Αργολίδας - Τα μυστικά του τόπου: https://www.youtube.com/watch?v=5EwDC-KKMfM&t=2s.

Θα το βρείτε στο

τεύχος 136

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares