Άγριος και παράξενος τόπος και η οργή των ηφαιστείων αγρυπνά.  

Το βλέμμα μου δεν αντέχει την ομορφιά

Μετεωρίζεται στα κάθετα γκρέμνια της καλντέρας και στις βουκαμβίλιες που ερωτοτροπούν με των σπιτιών τη σεπτή επιφάνεια

Οι ταξιδιώτες, όπως πάντα αποχωρούν

Όμως εδώ θα παραμένει:

Η πέτρα

Το φως

Το αλάτι

Η κλειστή μοναξιά  

Και μια σκοτεινή πολύ σκοτεινή και απύθμενη θάλασσα.

 Απόσπασμα από το ποίημα «Σαντορίνη» του Χρήστου Κεραμίδη.

Οία, Σαντορίνη, 1950. Βούλα Παπαϊωάννου. Φωτ/κο αρχείο Μουσείο Μπενάκη.