Πάργα

Πάργα

Αφήνοντας πίσω τον Αχέροντα, το φυσικό όριο μεταξύ νομού Θεσπρωτίας και Πρέβεζας, συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στον δήμο Πάργας. Η τύχη μάς έφερε να μείνουμε για λίγες μέρες στον παραλιακό οικισμό Λούτσας Βράχου, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη μέση της διαδρομής Πρέβεζα-Πάργα. Η παραλία με την ψιλή άμμο χάνεται από τα μάτια σου λόγω της μεγάλης της έκτασης. Το πέλαγος, πιο γαλάζιο από ποτέ, απλώνεται μπροστά μας. Οι ομπρέλες στήνονται σαν στρατιωτάκια στην πρώτη γραμμή και πάνω απ’ τον δρόμο ακολουθεί η οπισθοφυλακή με τα πολλά μαγαζάκια που περιμένουν να ξεγελάσουν τον καλοκαιρινό κάματο με τα λογής λογής καλούδια τους. Στον δρόμο για Πάργα, ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει να κάνει το μπάνιο του είτε στον περίφημο Όρμο του Οδυσσέα είτε στην τροπική παραλία του Λύχνου με τα υπέροχα φυσικά σπήλαια. Ένα ακόμη φυσικό τοπίο, προστατευόμενο λόγω της βιοποικιλότητάς του, δεσπόζει στη στροφή που παίρνουμε για Πάργα. Από ψηλά ένα ιμπρεσιονιστικό χαλί από νούφαρα σκεπάζει το Έλος Καλοδικίου. Μια βόλτα στα χαμηλά δεν μας επιτρέπει και πολύ να πλησιάσουμε, αλλά μας αποζημιώνει έχοντας την πιο κοντινή επαφή με την παρθένα φύση όταν πλήθος αραχνών αποφασίζουν να επεκτείνουν τον ιστό τους στα κεφάλια μας. Υποχωρούμε ευγενικά που ταράξαμε τις πιο τέλειες υφάντρες και ανεβαίνουμε. Το ιδιαίτερο με την Πάργα είναι πως ακόμη κι αν αποτελεί τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από οποιοδήποτε νησί των θαλασσών μας. Με αυτοπεποίθηση λοιπόν σε ύψος περίπου 140 μέτρων η πολύχρωμη πολιτεία ανεβαίνει αμφιθεατρικά και φασαριόζικα με όλο το μπρίο και τη φινέτσα μιας πληθωρικής Ιταλίδας σταρ. Στο λιμάνι, αγκυροβόλησε θαρρείς το ναυτικό σύμβολο (μεγάλη άγκυρα) μην τύχει και σαλέψει σπιθαμή από την ομορφιά της και χαθεί σε αφιλόξενους ωκεανούς. Γύρω τριγύρω βάρκες και σκαφάκια μεταφέρουν τον κόσμο στο απέναντι νησάκι, εκεί που το ξωκλήσι της Παναγιάς αναδύεται ολόλευκο μαργαριτάρι του βυθού. Η εκδρομή συνεχίζεται στη σπηλιά της Αφροδίτης, στην παραλία του Βάλτου, μία από τις σημαντικότερες της Πάργας, μα και στους σμαραγδένιους Παξούς με τις βαθυγάλανες σπηλιές. Τα μεσημέρια στον πιο δυνατό ήλιο, οι πιτσιρικάδες συναντιούνται στην προκυμαία. Οι χρωματιστές πετσέτες, αποσπώμενες ψηφίδες από τους μπλε, κίτρινους και κόκκινους τοίχους των σπιτιών, αφήνονται καταγής. Η αφετηρία για τον διαγωνισμό της βουτιάς επιτρέπει στους πιο γρήγορους με δυο τρεις απλωτές μια εύκολη πρόσβαση στο νησάκι. Και εμείς οι μεγαλύτεροι χαζεύουμε την εικόνα της παιδικής ανεμελιάς μέσα στο καλοκαίρι και αλήθεια πώς αλλιώς θα ζωγράφιζε κανείς έναν Παράδεισο; Ή καλύτερα έναν «Παργάδεισο»; Η βόλτα στο λιμάνι μεταμορφώνεται σε ψηλή γυναίκα, που με την αριστοκρατική της κορμοστασιά και τα χρωματιστά παρτέρια της μας υπενθυμίζει πως σε τούτο το μέρος, όπως και στη ζωή, η μουντάδα δεν χωρά. Αριστερά ο περίπατος καταλήγει στην παραλία Κρυονέρι με τα τιρκουάζ νερά και λίγο ακόμη πιο πέρα στην κρυφή μικρή πλαζ, το Πίσω Κρυονέρι, που δεν είναι δα και τόσο κρυφή. Ωστόσο, όλες είναι εξαιρετικά οργανωμένες, παρέχουν ασφάλεια για τους λουόμενους και υπόσχονται αξέχαστες οικογενειακές διακοπές. Κατά μήκος και καθ’ ύψος ο επισκέπτης έχει αμέτρητες επιλογές για φαγητό ή ποτό και διασκέδαση. Στον πολυτραγουδισμένο ανήφορό της, η Πάργα στήνει στα στενά πλακόστρωτα καλντερίμια της δεκάδες μικρά μαγαζάκια, υπερήφανα για την πραμάτεια τους. Ανεβαίνοντας τα πολύβουα σκαλοπάτια, συχνά πυκνά θα συναντήσεις μικρές εκκλησιές όπου αν δεν τύχει κάποιο καντηλάκι να φέξει, δεν αντιλαμβάνεσαι την ιερότητα του χώρου. Κύρια εκκλησία είναι ο Άγιος Νικόλαος στο προαύλιο του σχολείου. Ο ναός είναι επισκέψιμος σχεδόν όλες τις ώρες κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Δίπλα του υπάρχει το εκκλησιαστικό μουσείο, το οποίο ανοίγει κατόπιν συνεννόησης με τον ιερέα. Μέσα του φυλάσσεται η εικόνα της Παναγιάς των Βλαχερνών, που ήρθε από την Καππαδοκία. Το βυζαντινό μοναστήρι που κάποτε υψωνόταν στον λόφο πάνω από τον Βάλτο συνοψίζεται ως θύμηση στο σωζόμενο 15 μέτρων καμπαναριό του. Από μακριά αγναντεύει αγέρωχο σε μια καταπληκτική τοποθεσία. Το Μουσείο Ελιάς και Γευσιγνωσίας, ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μαθαίνει στους ξένους και υπενθυμίζει στους ντόπιους τις θεραπευτικές ιδιότητες του πιο αγνού μας καρπού, που εδώ υπάρχει άφθονος. Πράγματι, μεγάλα κομμάτια της γύρω περιοχής καλύπτονται από υπεραιωνόβιες ελιές. Με απόλυτη στοίχιση η μία δίπλα στην άλλη απλώνουν τα μαύρα δίχτυα τους και περιμένουν καρτερικά τον ιερό καρπό να ωριμάσει και εντέλει να πέσει. Μόλις τα δίχτυα μαζευτούν ψηλά, τότε μετατρέπονται σε χέρια, που τις δένουν όλες μαζί σε έναν άκρως γυναικείο και μυστηριακό χορό. Και είναι θαρρείς εκείνες χήρες απαρηγόρητες που έχασαν το ταίρι τους, μα συνάμα ιέρειες που με προσευχή ετούτο τον χορό προσδοκούν τη νέα σοδειά, που κρατά την ελληνική γη ψηλά αιώνες τώρα. Συνεχίζοντας την ανάβαση στα στενά της Πάργας, καταλήγεις στην κορωνίδα της, που δεν είναι άλλη από το Ενετικό της Κάστρο. Στο εσωτερικό λειτουργεί καφέ εστιατόριο για να απολαύσεις με άνεση το καλύτερο ηλιοβασίλεμα, καθώς αυτό σκουραίνει ακόμη περισσότερο την κεραμιδένια ομπρέλα των σκεπών της μικρής πολιτείας, μέχρι που η νύχτα βγαίνει όπως πάντα για το χατίρι της Πάργας. Η πλάνη του τεχνητού φωτισμού, όταν ο φυσικός έχει χαμηλώσει για τα καλά, σε μεταφέρει σε κάποιο πολυτελές κοσμοπολίτικο θέρετρο κάπου στη νότια Ιταλία. Αντίθετα απ’ την πλευρά του κάστρου, εκτείνεται η Παλιά Πόλη. Στην παλιά ταβέρνα «Σάκης», τα καρό τραπεζομάντιλα στρώθηκαν από ώρα, οι βουκαμβίλιες ψήλωσαν με την πνοή του ανέμου που φέρνουν οι νότες της παραδοσιακής μουσικής, και η μυρωδιά του γλυκάνισου που διαχέεται στην ατμόσφαιρα προκαλεί και παρασέρνει τους επισκέπτες στη μαγεία της τοπικής κουζίνας. Μετά από κάθε καλό γεύμα, η διασκέδαση συνεχίζεται στα διάφορα μπαράκια. Πίσω από έντονα φώτα και δυνατές μουσικές, πάντα κάποιος αλχημιστής δημιουργεί τα πιο ευφάνταστα κοκτέιλ. Και είναι το εφέ του ξηρού πάγου που κάνει εντυπωσιακότερες τις εκφραστικές αντιδράσεις των θαμώνων. Εμένα, όμως, το μόνο που με εντυπωσιάζει στα περίφημα κοκτέιλ είναι συνήθως η εμφάνιση, οπότε λέω να αναζητήσω τη δική μου παραζάλη σε κάτι πιο απλό, καθώς η Πάργα μπορεί να ικανοποιεί όλα τα γούστα. Σαν καρτ ποστάλ φαντάζει η μικρή μου Πάργα, καθώς κρέμομαι από το μπαλκονάκι του ομώνυμου μπαρ και μ’ ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί την αποχαιρετώ.