«Στενό» Αθαμανίας

Από μόνο του το να βρεθείς στην περιοχή του Ασπροποτάμου, κοντά στα σύνορα με την Ήπειρο, είναι εμπειρία. Ακόμη και το καλοκαίρι, που είναι πλημμυρισμένα από τους ‘χωριανούς’ των πόλεων, αποπνέουν γαλήνη και ηρεμία. Οι ρυθμοί αμέσως επιβραδύνονται και χαλαρώνεις για να δεχτείς την άγρια φυσική ομορφιά των ορεινών όγκων και των πυκνών δασών.
Προσωπικά, προτιμώ χίλιες φορές το βουνό από τους πολύβουους τουριστικούς παραλιακούς προορισμούς, οπότε δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση των καλών μας συνεργατών και φίλων της Pindus Hiking. Με αφετηρία την Κόρινθο και χάρη στους νέους ταχύτατους δρόμους, μέσα σ’ ένα απόγευμα, βρεθήκαμε στο Μέτσοβο. Το ταξίδι άνετο και απολαυστικό με το 9θέσιο 4x4 βανάκι τους.
Από το Μέτσοβο άρχισε η κατάδυσή μας στον πράσινο… ωκεανό της Πίνδου. Η διαδρομή από το Μέτσοβο ως το Χαλίκι είναι μια από τις γραφικότερες που έχω δει. Χάνεσαι μέσα στα δάση οξιάς για ένα μεγάλο τμήμα της. Σύντομα το σκηνικό αλλάζει και άξαφνα βρίσκεσαι στα 1500 μέτρα να περιστοιχίζεσαι από υποαλπικά λιβάδια και βουνοκορφές.
Παρακάμπτουμε το Χαλίκι που είναι κι αυτό από τα πιο όμορφα τρικαλινά χωριά και αφετηρία μιας άλλης υπέροχης εκδρομής της Pindus Hiking στην περίφημη δρακόλιμνη Βερλίγκα! Φτάνουμε στην Κρανιά για φαγητό και κάποιοι από εμάς θα φιλοξενηθούν στον Πύργο Μαντάνια, λίγο πριν από το χωριό και δίπλα στο ποτάμι. Ένα πολύ όμορφο κατάλυμα, σαν κάστρο απ’ έξω κι από μέσα – ένας μικρός πράσινος παράδεισος με πισίνα! Στην πλατεία, καθόμαστε στην κοινοτική ταβέρνα Vintu Munti (σημαίνει αέρας του βουνού στα βλάχικα). Θα κινηθούμε σε μια περιοχή πέντε χωριών στην κοιλάδα του Ασπροποτάμου, του μαγευτικού Αχελώου. Όλα τους, εκτός από την Αθαμανία, είναι βλαχοχώρια: Η Κρανιά, τα Δολιανά, το Γαρδίκι και η Αγία Παρασκευή. Εδώ το κλαρίνο βασιλεύει! Τον Αύγουστο πετυχαίνεις όλο πανηγύρια και εορταστικές εκδηλώσεις. Γι’ αυτό και δεν μας έκανε εντύπωση που το χωριό ήταν γεμάτο κόσμο! Γύρω από το τραπέζι με καλό φαγητό και ποτό, τα μέλη της ομάδας αρχίζουμε και γνωριζόμαστε. Η προσμονή όλων μας για την αυριανή μέρα είναι μεγάλη…
Μετά από μια απολαυστική βραδιά καταλήγουμε στην Αθαμανία, στο Αρχοντικό Βελούσι, όπου διαμείναμε οι περισσότεροι. Κι ας είναι νύχτα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ξενώνας είναι μέσα στο πράσινο και το τραγούδι του ποταμού μάς προετοιμάζει για την ομορφιά που θ’ αντικρίσουμε στο πρωινό φως. Πραγματικά, το πλούσιο πρόγευμα κι ο καφές κάτω από τα πλατάνια, στη βεράντα δίπλα στο ποτάμι, είναι το κάτι άλλο!
Αρχοντιά πραγματική με τα όμορφα αναπαυτικά δωμάτια τον εξυπηρετικότατο κ. Μπάμπη και όλο το προσωπικό του. Εδώ, μέχρι τη δεκαετία του ‘70 λειτουργούσε νεροτριβή και νερόμυλος, όπως καταλαβαίνουμε από τα απομεινάρια των εγκαταστάσεων που βλέπουμε ακόμα και σήμερα ακριβώς απ’ έξω.

Το «Στενό»

Έτοιμοι να ξεκινήσουμε! Μετά από σύντομη πορεία σε χωματόδρομο με τα οχήματα φτάνουμε στην αφετηρία μας που είναι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Ο Παναγιώτης και η Ελευθερία θα μας προμηθεύσουν με τα απαραίτητα: μπατόν για βοήθεια στο περπάτημα, κράνη για τον κίνδυνο λιθόπτωσης στο φαράγγι, σάντουιτς και νερό. Θα μας εξηγήσουν ότι η πορεία δεν είναι εύκολη, ενώ πολλές φορές θα χρειαστεί να πατήσουμε μέσα στο ποτάμι. Για τον λόγο αυτό όλοι έχουμε και
δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, κατάλληλα για το νερό.
Το πρώτο κομμάτι της πεζοπορίας μας είναι μέσα από το δάσος. Περιστοιχιζόμαστε από τις ψηλές βουνοκορφές της Πίνδου καθώς διασχίζουμε τη φύση με την υπέροχη βλάστηση: πανύψηλα δέντρα, πλατάνια, κέδροι, δρύες, σφεντάμια, έλατα, αγριολούλουδα με μέλισσες και πεταλούδες συνθέτουν ένα ονειρεμένο σκηνικό. Νιώθουμε σα να
ξαναγεννιόμαστε και ανέμελα προχωράμε δίπλα από το ποτάμι μέχρι να συναντήσουμε τον πρώτο ψηλό καταρράκτη.
Οι όχθες αρχίζουν να πλησιάζουν. Αριστερά και δεξιά μας ορθώνονται ιζηματογενείς ραβδωτοί πέτρινοι όγκοι. Σταγόνες αναβλύζουν μέσα από τους βράχους και γλείφουν τα πετρώματα. Υδάτινη αφθονία! Σύντομα δεν μπορούμε να πατάμε μόνο σε στεγνό έδαφος, οπότε αλλάζουμε παπούτσια και φοράμε τα κράνη. Το νερό ευτυχώς δεν είναι πολύ κρύο, αλλά όλοι νιώθουμε ότι αλλάζουμε επίπεδο και διεισδύουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό.
Στον δεύτερο καταρράκτη οι περισσότεροι αφήνουμε τις τσάντες μας γιατί η πορεία ολοένα και δυσκολεύει. Θα χρειαστεί να μπούμε μέχρι το στήθος στο νερό σε κάποια σημεία! Το «Στενό» στενεύει επικίνδυνα πολύ! Ένας διάδρομος πλάτους μονάχα ενός μέτρου και ύψους 40-50 μέτρων! Σαν… μυρμήγκια φαντάζουν οι συνοδοιπόροι μπροστά μου καθώς προχωρούν μέσα στη γιγάντια χαραμάδα αποσβολωμένοι απ’ όσα αντικρύζουν!
Στον τρίτο καταρράκτη (ένα ποίημα κι αυτός!) μένουμε μόνο με τα μαγιό. Από εδώ και πέρα είναι λίγη η απόσταση μέχρι το τέρμα και θα μπεις βαθιά μες στο ποτάμι. Αυτό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του Στενού. Τα χρώματα των βράχων εδώ είναι ακόμα πιο έντονα, το ποτάμι κι αυτό αγριεύει.
Η γραμμή τερματισμού βρίσκεται στον τέταρτο και πιο ορμητικό απ’ όλους. Και να μην υπήρχε το φαράγγι θα ήθελες να έρθεις μόνο γι’ αυτόν: όλος ο ρους του ποταμού περνά από εδώ! Βροντοφωνάζει και βρυχάται με τα νερά του να πέφτουν με δύναμη κι εμείς αλαλάζουμε με ιαχές από την άγρια χαρά μας για αυτήν την μοναδική εμπειρία, βουτώντας στα παγωμένα λυτρωτικά νερά του… Μέχρι εδώ κυνηγούσαν τις πέστροφες οι παλιοί, ανάποδα από τη ροή του ποταμού, στριμώχνοντάς τες στην κλειστή αυτή περιοχή, αφού δεν μπορούσαν να υπερβούν το ύψος του καταρράκτη! Ο γυρισμός είναι εξίσου εντυπωσιακός. Βλέπεις και πάλι το εκπληκτικό πέρασμα από την αντίθετη οπτική γωνία και σου αποκαλύπτει νέες μοναδικές αλησμόνητες εικόνες! Γρήγορα περνούν οι δυόμιση ώρες της επιστροφής, σαν το νεράκι που κυλά στον Μουτσιαρίτη ποταμό…