Βερλίγκα

Μύστες σε τοπία αλπικά

Με έμβλημά το γεράκι, οι Pindos Hawks μας προσκαλούν ν΄ ανακαλύψουμε μαζί, μια ξεχασμένη αλήθεια, που κατοικεί ακόμη στα μαγευτικά τοπία της Πίνδου, στις αγέρωχες βουνοκορφές, τα γάργαρα ποταμίσια νερά και τους θολούς βυθούς των ατάραχων λιμνών.

Πρώτα έγινε η γη κι ο ουρανός και η µέρα χωρίστηκε απ’ τη νύχτα µε το φως. Χέρι Θεού σκόρπισε ψηλά τ’ αστέρια, κι έπειτα ύψωσε βουνά και άπλωσε πελάγη. Έβαλε ψάρια και φυτά και ζώα κι έναν νοικοκύρη άνθρωπο ν’ αναγνωρίζει τούτην την πλάση σπιτικό. Όµως, στον χρόνο τον µακρύ, λάθος τον δρόµο πήρε κι έγινε ο άνθρωπος Θεός κι αγάπησε θαρρείς πιότερο το σκοτάδι, συνηθίζοντας ως πιο φρόνιµο, να σπάει η µατιά του πάνω σε τοίχους και ν’ ανέχεται ασφυκτικά κάποια τετραγωνικά ελευθερίας. Ευτυχώς για εµάς υπάρχουν θεµατοφύλακες της κρυµµένης οµορφιάς της φύσης. Στα Ιωάννινα µας περιµένουν τετρακίνητα τζιπ Navara της Pindos Hawks. Ολόµαυρα και γυαλιστερά, σαν σκαρφαλώνεις σ’ ένα από αυτά, σου µοιάζει µε ό,τι επιβλητικότερο. Καθώς τόσο ήρεµα µας ταξιδεύει, ως τον προορισµό που θα διανυκτερεύσουµε, θα κερδίσει αµέσως την εµπιστοσύνη µας. ∆εν θα διστάσει όµως µ’ ένα τίναγµά του, να προδώσει τη δυναµική του, απαραίτητη για τις off road εξορµήσεις µας.

Ραντεβού στο Μέτσοβο

Το Μέτσοβο, παραδοµένο στα χρώµατα του δειλινού, σχεδόν µας αγκαλιάζει µε τις περίφηµες στέγες του, µοναδικά κοσµήµατα αρχιτεκτονικής τεχνοτροπίας. Ταµπελίτσες µε ίχνη αρκουδίτσας ξεφυτρώνουν ολούθε στο χωριό, σε σηµείο, που µε κάνει να ξεχάσω την άγρια φύση της και να εξοικειωθώ τόσο, ώστε να βλέπω µία στη θέση ενός µεγαλόσωµου σκυλάκου, που τεντώνεται, καθώς σηκώνεται για µια ακόµη βολτούλα. Να σου κι ένα κοριτσάκι, που ούτε αυτό φοβάται, καθώς ιππεύει µια αγαλµατένια αρκούδα για µια αναµνηστική φωτογραφία.
Στην πλατεία έχουµε ένα ραντεβού, για να µεγαλώσει η παρέα που θ’ ακολουθήσει τον Παναγιώτη και την Ελευθερία, τα παιδιά από την οµάδα των Pindos Hawks, στην προκαθορισµένη εκδροµή. Λίγες γουλιές τσίπουρου και µια µικρή συµπαντική βοήθεια ταίριαξαν ανθρώπους από διαφορετικά µέρη της Ελλάδας αλλά και διαφορετικών ηλικιών σε µια επιτυχηµένη χηµική ένωση. Πριν καλά καλά γνωριστούµε, οι ιδέες έπεφταν βροχή για περισσότερες µελλοντικές αποδράσεις.

Η αμβροσία των ολύμπιων θεών δεν ήταν τίποτα άλλο από μανιτάρι. Ωστόσο ακόμη δεν αξιοποιείται σωστά στην ελληνική γαστρονομία, παρόλο που πρόκειται για μια τροφή πλούσια σε πρωτεϊνική αξία χωρίς τις τοξίνες του κρέατος.

Νεραϊδένια παρουσία στο δάσος των δρυών.
Το Μέτσοβο.
Πλούσια η σοδειά μας.
Φάτε μάτια λουκάνικα.

Ρίγη βαθιάς συναισθηματικής ανάτασης στη θεά των ξεχασμένων κρόκων στο χιόνι, που πεισματικά αρνείται να λιώσει...

Οι µύστες των µυκήτων

Αφού απολαύσαµε έναν πουπουλένιο ύπνο κι ένα πλούσιο πρωινό στο πολυτελές σε αισθητική και ανέσεις ξενοδοχείο µας «Άρωµα ∆ρυός», ετοιµαστήκαµε για την πρωινή µας εξόρµηση. Ενθουσιώδεις, µικροί και µεγάλοι οδεύουµε προς τις παρυφές της «ζεστής κοιλάδας» ή πιο γνώριµη ως «Βάλια Κάλντα». Στον «Κάµπο του ∆εσπότη», που ο θρύλος τον θέλει καταραµένο από έναν παπά, πριν αυτός παγώσει, καθώς τον διέσχιζε, θα συναντήσουµε τους µύστες των µυκήτων. Συλλέκτες, ιδιαίτεροι και παθιασµένοι γνώστες, ο Βλάχος κ. Σάκης και ο Γάλλος Ζαν Νουέλ, µε πλεκτά καλαθάκια υπό µάλης κι ένα µαχαιράκι, που στη µια του µεριά φέρει πινέλο καθαρισµού, σκορπίζονται στο ξέφωτο για το κυνήγι του δικού τους θησαυρού. Σκόρπια είναι και τα µανιτάρια, που σαν ολόλευκα βότσαλα αστράφτουν εδώ κι εκεί, κάτω από έναν πρώιµο καλοκαιρινό ήλιο. Πλησιάζουµε κι εµείς να γνωρίσουµε τις Κανσαρέλες και αυτό το είδος µυκήτων, που ονοµάζονται «Πρόβεια» ή «Αγαρινά». Χαρακτηριστικό τους είναι η άφταστη γεύση και η µικρή διάρκεια ζωής τους, γι’ αυτό είναι προτιµότερο, να καταναλώνονται σύντοµα από την στιγµή κοπής τους. Τα ξανακοιτώ και παρόλο που µοιάζουν πέτρες σκληρές, µαλακώνουν στην αφή. Ζωντανές οµπρελίτσες, καµωµένες από γέρικα χέρια µαγισσών, νιώθεις να προστατεύουν στην σκιά τους, κάτω απ’ τις φρουφρουδένιες πτυχώσεις, τα µικροσκοπικά καλοκάγαθα ξωτικά, που συντρόφευαν κάποτε την παιδική µας αθωότητα. Η θύµηση θα πεθάνει µαζί µε αυτό, σαν κοπεί στον µίσχο του. Το πόσο κιτρινωπό είναι το χρώµα του µίσχου, µαθαίνω πως αποτελεί το κριτήριο για την ωριµότητα αλλά και την καταλληλόλητα προς βρώση. Στάσεις κάναµε πολλές, καθώς έπρεπε να συλλέξουµε περισσότερα µανιτάρια, για να εξασφαλίσουµε το µεσηµεριανό µας. Κάπου εκεί, σε µια µικρή λιµνούλα θα αντικρύσουµε ένα αµφίβιο δρακάκι, µικρό κι ασάλευτο, να σαστίζει από την παραµορφωµένη λόγω νερού, ανθρώπινη παρουσία. Τα καλάθια µας γεµάτα και στην τοποθεσία Βελόνι ένα υπερµεγέθες τηγάνι µαζί µε τον σεφ Ευάγγελο Πλεσιώτη µας περιµένει να δηµιουργήσουµε. Η αµβροσία των ολύµπιων θεών δεν ήταν τίποτα άλλο από µανιτάρι. Ωστόσο ακόµη δεν αξιοποιείται σωστά στην ελληνική γαστρονοµία, παρόλο που πρόκειται για µια τροφή πλούσια σε πρωτεϊνική αξία χωρίς τις τοξίνες του κρέατος. Εµείς δεν το αντιµετωπίσαµε ως συνοδευτικό, αντιθέτως του δώσαµε να καταλάβει. Όλοι είχαν κάτι να κάνουν. Ο πρωταγωνιστής µας πλύθηκε, τεµαχίστηκε κι άρχισε καυτό χορό στο τηγάνι µαζί µε λουκάνικα, µακαρόνια, κριθαράκι, πιπεριές και λογής λογής εδέσµατα. Τα ζωηρά καρό τραπεζοµάντηλα τινάσσονταν ψηλά, σαν φευγαλέες µνήµες παλιών κυριακάτικων οικογενειακών συγκεντρώσεων, καθώς έντυναν απ’ άκρη σ’ άκρη τα µοναστηριακού τύπου µαρµάρινα παγκάκια. Τα πιάτα έδιναν κι έπαιρναν µέσα στα γέλια των παιδιών. Πιο πέρα τα ζωντανά να µηρυκάζουν το νωπό χορτάρι κι εµείς υπό την σκέπη της λευκής εκκλησιάς της Ζωοδόχου Πηγής, µοναδική µάρτυρας στο δικό µας µυστικό γεύµα, να κοινωνούµε άφθονο κρασί, για να ζεστάνει η καρδιά και αµβροσία για την αθανασία τούτης της στιγµής, που σαν ψίθυρος θα περάσει από δρυ σε δρυ, καθώς αυτοί κατηφορίζουν στο πλατύ δάσος. Με απόλυτο σεβασµό στο περιβάλλον, το µόνο που ξεχάσαµε πίσω ήταν η κούραση. Μια βόλτα γύρω απ’ την τεχνητή λίµνη του Αώου, µας παρέσυρε σε µια µικρή έκπληξη. Ένας πίνακας του Μονέ από τη συλλογή «Τα νούφαρα» φαίνεται πως απέδρασε από ευρωπαϊκό µουσείο και ξαποσταίνει στη λίµνη Ζόρικα. Έξω από πλαίσια, η ιµπρεσιονιστική οπτική βρίσκει υπόσταση σ'αυτό το τοπίο. Τα ψηλά δέντρα µε την ψευδαίσθηση της αντανάκλασης κοροϊδεύουν την φυσιολογολία τους, µε τον ατελείωτο κορµό τους να βυθίζεται στο εσωτερικό της λίµνης, την ίδια ώρα που ο αδύναµος ήλιος στέλνει ύστατη ακτίνα πάνω σ’ ένα νούφαρο, στο οποίο ξαποσταίνει µια πρασινογάλανη λιβελούλα, ως ύστατη προσπάθεια υπενθύµισης µιας εξορισµένης µαγείας.

Μαγειρική στη φύση.
Ο σεφ μας, κύριος Ευάγγελος Πλεσιώτης.
Ένας από τους τελευταίους κρόκους της χρονιάς στη Βερλίγκρα.
Άγρια ομορφιά στις όχθες της Λίμνης Αώου.

Προορισμός μας το απερίγραπτης ομορφιάς οροπέδιο της Βερλίγκας, που σχηματίζεται σε υψόμετρο 2050μ. στα κεντρικά του όρους Λάκμου.

Οροπέδιο Βερλίγκας

Ξηµέρωσε Κυριακή στο Μέτσοβο και οι καµπάνες ξεσηκώνουν τους πιστούς για την εκκλησιά κι εµάς για τ’ αυτοκίνητα. Στο χωριό Χαλίκι Ασπροποτάµου ενεργοποιούµε την τετρακίνηση, για ν’ αρχίσει η ανάβαση και η περιπέτεια. Προορισµός µας το απερίγραπτης οµορφιάς οροπέδιο της Βερλίγκας που σχηµατίζεται σε υψόµετρο 2050µ. στα κεντρικά του όρους Λάκµου. Το όνοµά της µελωδικό, σαν τίτλος ιταλικής µπαλάντας, προέρχεται από το βλάχικο Βρίγγα, που σηµαίνει κύκλος. Στον δρόµο µας συναντήσαµε τολµηρούς περιπατητές, που από το Χαλίκι στοχεύουν στην κορφή. Εµείς στον κλιµατισµό µας και ξεκούραστα φθάνουµε πολύ κοντά στο οροπέδιο. Λίγα µέτρα ακόµη και αντικρίζουµε στα νότια την κορφή του Μέγα Τράπου δηλαδή «µεγάλου γκρεµού», στου οποίου τα πόδια πρωτοξεχύθηκε σαν τέρας µε φιδίσια µορφή ο µυθικός Ασπροπόταµος ή Αχελώος, δηµιουργώντας µια δρακολίµνη, τη Φαρµακόλακκα, που θέλει µάγια να τη βαραίνουν,καθώς, όποιο ζώο ξεδιψούσε µέσα της, ψοφούσε. Κάθε φθινόπωρο στερεύει. Στα βόρεια, η κορφή Τσουκαρέλα σε υψόµετρο 2295µ. καµαρώνει ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά αλπικά τοπία. Σ’ ένα διαρκώς µεταβαλλόµενο µέρος, πότε άγριο και απλησίαστο, λευκό και παγωµένο και πότε χρωµατιστό και παραµυθένιο, που τίποτα ίδιο δε µένει αλλά επαναλαµβάνεται, όπως ο κύκλος της ζωής, φθάσαµε καλοκαίρι και συναντήσαµε την άνοιξη. Αν και πρωτοαντικρύζω αλπικό τοπίο, µου φαίνεται οικείο. Βυθίζοµαι στα φωτεινά καταπράσινα λιβάδια, αλλά και στις πιο βαθιές µου αναµνήσεις, όπως βυθιζόµουν παιδί τα καλοκαίρια στον βελούδινο ίδιο πράσινο καναπέ της γιαγιάς µου. Οι απότοµοι βράχοι τριγύρω και η γυναίκα που βουλιάζει στο κατακίτρινο σεντόνι από τις ανθισµένες νεραγκούλες, κρέµονταν πάνω µου σ’ ένα κάδρο στον τοίχο. Ώρες ταξίδευα σ’ αυτήν την ελαιογραφία, γιατί µου έκανε εντύπωση η κίνηση και η απόδοση του ποταµού και να σου µπροστά µου τώρα υδάτινοι µαίανδροι να συγκεντρώνουν ήρεµα το νερό, για να κατηφορίσει αργότερα, φτιάχνοντας τον µεγάλο ποταµό. Ρίγη βαθιάς συναισθηµατικής ανάτασης στη θέα των ξεχασµένων κρόκων στο χιόνι, που πεισµατικά αρνείται να λιώσει, ολοκληρώνουν την κυανή απόχρωση της ανάµνησης. ∆εν υπάρχει πια ο πίνακας αυτός, ούτε ο ιδιοκτήτης του, κι όµως νιώθω, πως η φύση ιδωµένη ως τέχνη θέλει να µου αποκαλύψει ένα µυστικό. Αν τίποτα δεν είναι τυχαίο τότε µου το βροντοφωνάζουν αυτοί οι µουσκεµένοι µαίανδροι, που χρυσίζουν µε την ανατολή κι ασηµώνουν στο φεγγάρι. Εδώ οι µαίανδροι τρέχουν νερό, τρέχουν ζωή, µα κάποτε στερεύουν και µένουν κενοί σαν τάφοι ανοιχτοί. Αυτό το πανάρχαιο σύµβολο της ατελεύτητης ροής του χρόνου υπερτονίζει τη ζωή, τον θάνατο και συνάµα το ξεκίνηµα µιας νέας αρχής. Γι’ αυτό η θλίψη περισσεύει, αφού τίποτα δεν χάνεται οριστικά, αρκεί να µπορούµε να το αναγνωρίζουµε σε κάθε νέα του µορφή.

Κρανιά

Η εκδροµή θα ολοκληρωθεί µε γεύµα στην Κρανιά Ασπροποτάµου, εκεί που τα κρέατα έχουν την τιµητική τους αυτήν τη φορά. Πριν φτάσουµε, λίγο πιο έξω απ’ την Κρανιά, θα πραγµατοποιήσουµε µια ακόµη στάση στο βυζαντινό εκκλησάκι του Τιµίου Σταυρού, που στήνεται µικρό και τακτοποιηµένο κάτω από τους 13 πετρόχτιστους τρούλους του. Το εσωτερικό του, σκοτεινό σχεδόν µυστηριακό, να ταιριάζει µε τον Μεσαίωνα µα και φτωχό δίχως µια τοιχογραφία, απόρροια των πενιχρών οικονοµικών των ιερέων. Μια σκαλίτσα πιο πίσω οδηγεί επάνω, εκεί, που κάποτε λειτουργούσε κάποιο κρυφό σχολειό. Τώρα στέκει σιωπηλό και µόνο, οι υγροί τοίχοι δακρύζουν πού και πού στις λιγοστές θείες λειτουργίες. Η τύχη µ’ έφερε, έστω δυο µέρες, να ζήσω µια µοναδική εµπειρία, που µου πρόσφεραν οι Pindos Hawks. Ως άνθρωπος που δεν έχω συνηθίσει να αντέχω την ανάβαση σε κορφές και τοπία δυσπρόσιτα, µου δόθηκε η ευκαιρία ν’ απολαύσω ξεκούραστα ένα µοναδικό ταξίδι. Αυτή η νέα κι ανερχόµενη εναλλακτική µορφή τουρισµού, που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, αξίζει στήριξη κι αναγνώριση, καθώς συµβάλλει τα µέγιστα στον επαναπροδιορισµό της ανθρώπινης σχέσης µε το φυσικό περιβάλλον και το κυριότερο, στην κοινωνικοποίηση του ατόµου σε µια εποχή, που η αποξένωση µετατρέπεται σε µάστιγα, αντανακλώντας το πιο σκληρό πρόσωπο της εξελικτικής µας πορείας. Εξάλλου, η οµορφιά αξίζει µόνο όταν την µοιράζεται.

Οι υδάτινοι μαίανδροι της Βερλίγκας.
Ακολουθώντας τα γεράκια της Πίνδου.
Διασκεδάζοντας στη φύση. Οροπέδιο Βερλίγκας.
Ο ναός του Τιμίου Σταυρού στην Κρανιά Ασπροποτάμου.
Παγωμένη ομορφιά κατακαλόκαιρα. Οροπέδιο Βερλίγκας.

Προτάσεις

info's

Ευχαριστούμε θερμά τον Παναγιώτη Δαγρέ και τους γλυκύτατους ανθρώπους της Pindos Hawks-Landscape Exploring, που με την πολυετή εμπειρία τους μας ταξιδεύουν στα πιο όμορφα τοπία της Πίνδου με ασφάλεια και άνεση. Οι επιλογές που μας προσφέρουν είναι πολλές, καθώς διοργανώνουν συχνά διαφορετικά ταξίδια επαφής με τη φύση. Πεζοπορία, οδικές εξορμήσεις, διασκέδαση που κάποτε συνδυάζεται και με τοπικές γιορτές, καλό φαγητό κι ευχάριστη παρέα. Περισσότερες πληροφορίες στα τηλ: 6948949789 - κ. Παναγιώτης Δαγρές, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., web: www.pindoshawks.gr, FB: www.facebook.com/northpindoshawks.

Θα το βρείτε στο

τεύχος 122

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares