Στο βυθό των Κυθήρων...

Τι άλλο να γράψω, έπειτα από αυτήν την κατάθεση ψυχής; Θα σας µεταφέρω στις σελίδες του ηµερολογίου µου: Απολαµβάνουµε µια βραδινή βουτιά στο θαλασσινό νερό της φωτισµένης πισίνας του ξενοδοχείου «Εl sol», αγναντεύοντας το πέλαγος, τα φεγγαρολουσµένα σπίτια και το ενετικό κάστρο της Χώρας, γαντζωµένα στον γκρεµό.Μπαίνουµε στο κάστρο. Οπλοβολεία και ερείπια του ανθρώπινου είδους που του αρέσει να παίζει µε τον θάνατο. Θέα σαγηνευτική. Η συναυλία των τριζονιών διακόπτεται από τη µακρινή φωνή ενός παιδιού από το χωριό: «τι φαΐ έχουµε µπαµπά;». Συνεχίζω να µένω στη νηνεµία του βυθού, ξεκουράζοντας­ το µυαλό. Στα σοκάκια, φυτρώνουν γεµάτες χάρη οι κάπαρες, ολάνθιστες, ανάµεσα στους τενεκέδες µε τα µεσογειακά βότανα, τις µαντζουράνες και τις λεβάντες.Ο Τσιριγώτης Χρήστος Γεωργήλας, ιδιοκτήτης του µικροσκοπικού, ολοζώντανου µπαρ «Εl Mercato», µας καλεί για ποτό. Στο πεζούλι, κοριτσόπουλα και νέοι ρεµβάζουν στον ατόφιο σιρόκο, που λυσσοµανάει, ερχόµενος από τη Λιβύη. Μια παρέα µόλις ολοκλήρωσε βουτιές στο ναυάγιο και µοιραζόµαστε εµπειρίες. «Έρευνες έδειξαν, ότι ο αριθµός των ατυχηµάτων που συµβαίνουν στην κατάδυση, είναι ίδιος µε αυτόν που συµβαίνει στο τζόκινγκ», λένε. Εκείνο το βράδυ έµαθα και για τον αξέχαστο τόπο που πρωτοβούτηξα. Η ναυτική της ονοµασία είναι «Αυγό», αλλά όλοι τη λένε Χύτρα, διότι, όταν αλλάζει ο καιρός από βοριά σε δυτικό, τον πουνέντε, κι ενώ η θάλασσα και ο ουρανός είναι καθαρός, πάνω από τη βραχονησίδα βγαίνει ένα συννεφάκι και φαίνεται σαν να βγαίνει ατµός από τη Χύτρα. Στα απόκρηµνα της βράχια σκαρφαλώνουν οι «Ινδιάνοι», όπως τους αποκαλεί ο Γιώργος, οι πιο έµπειροι, ντόπιοι αναρριχητές, σκληροτράχηλοι και µοναχικοί, ανεβαίνουν µε σχοινί µέσα σε µια µέρα του Ιουνίου, για να κόψουν το ολόχρυσο άνθος “Σεµπρεβίβα”. Με τα τσουβάλια το κατεβάζουν, για να το µεταπουλήσουν και να κερδίσουν τα προς το ζην. Οι µοναδικοί τρόποι, για να επισκεφτείς την Χύτρα,  =είναι µε δικό σου σκάφος ή µε τον Καπετάν Σπύρο και το σκάφος του «Αλέξανδρος» ή φυσικά για κατάδυση µε τον Γιώργο, που είναι η καλύτερη πρόταση.

Το επόµενο πρωί µας βρίσκει στα παραλιακά καφενεδάκια του Καψαλίου µε ραβανί σοροπιαστό, καρυδόπιτα και ελληνικό καφέ πλάι στο κύµα. Ελλάδα! Οι πεταλούδες της παραλίας φλερτάρουν ανεξέλεγκτα. Είναι η µέρα των... ελαιοχρωµατιστών. Σήµερα όλοι βάφουν, ετοιµάζοντας το χωριό για τους επισκέπτες. Στο τέλος της παραλίας, ελκυστική µοιάζει η ταµπέλα: «Θράψαλα γεµιστά, µακαρονάδα του ψαρά, κακαβιά, κρεµµυδοντολµάδες Κυθήρων…». Βόλτα µέχρι τον φάρο και βουτιά στον κατακάθαρο βυθό. Μοναχικότητα. Νοητή ανάβαση στην πλαγιά του λόφου πάνω από τη λωρίδα των σπιτιών, την καταπράσινη από φοίνικες, πεύκα και µουριές. Αφήνοµαι να αποφασίσει το σύµπαν για το τι θα κάνω µετά. Αυτό άλλωστε θα πει «διακοπές»! Μετά από χρόνια δοκιµάζω ξανά το οτοστόπ, για να κατέβω από τη Χώρα στο Καψάλι. Το πας και µε τα πόδια. Άλλωστε σε κάθε στροφή µπορείς να ξαποστάσεις σε κιόσκια µε παγκάκια (παλιές δωρεές Τσιριγωτών που µετανάστευσαν στην Αυστραλία). Ένα ζευγάρι που πήγαινε στον ίδιο προορισµό, στο καφέ-εστιατόριο «Χρυσόψαρο» στο Καψάλι, θα µε πάρει µαζί του. Πλησιάζοντας, µοσχοβολάνε οι µυρωδιές από τα µαγειρία! Κρεµµυδοκεφτέδες Κυθήρων, τεριάκι γιαπωνέζικο, λιβανέζικο φαλάφελ και µεξικάνικο τσίλι µπέργκερ, δίπλα στις ξαπλώστρες, µε θέα τη θάλασσα, και το φεγγάρι πάνω µας να παίζει κρυφτό στο κάστρο. Ο ιδιοκτήτης ∆ηµήτρης Μπαλτζής έφυγε από τη Βέροια πριν δέκα χρόνια. «Το νησί µε φωνάζει, είπα, όταν είδα µια αγγελία για εργασία εδώ». Έµεινα για εφτά συνεχόµενα χρόνια, έβγαλα το λύκειο – στα 35 µου – που το είχα παρατήσει. Ύστερα, δοκιµάστηκα τους χειµώνες στις κουζίνες της Ευρώπης και ένα καλοκαίρι πήρα αυτό το ταβερνείο από µία φίλη, και το έκανα mainstream µαγειρείο. Με σερβίρει ένα θεσπέσιο πιάτο µε «σκιουφιχτά» ή χειροποίητα σπαγγέτι µε φέτα, µπρόκολο, ρίγανη, µανιτάρι, φρέσκο πιπέρι και ροζέ κρασί. Μεγάλη ποικιλία της flexitarian κουζίνας – για τους ηµι-φυτοφάγους. Ένα µικρό φουσκωτό µε τρία άτοµα φεύγει στα ανοιχτά. Ζηλεύω... Επιστρέφοντας στο λιµάνι σταµατάµε στον Μυλοπόταµο, να συναντήσω µια παλιά φίλη. Η Ιταλοβρεταννίδα βοτανολόγος Σάρα Σκόπσι µένει στο νησί κοντά 20 χρόνια µε τον σύζυγο της Κύρο Τζάνε, δάσκαλο άι-κίντο και γιόγκα και τα δυο τους παιδιά. Στο εργαστήριο της, «Ηλίανθος», φτιάχνει καλλυντικά από βότανα µε γνώσεις και αγάπη. Ιάµατα, σαν τους καταρράκτες του τόπου και τις λιχουδιές στην ταβέρνα κάτω από τον πλάτανο, δίπλα στα τρεχούµενα νερά. Θα ήταν καλό να εξισωνόµαστε µε το τι θέλουµε να κάνουµε στη ζωή µας και στην καθηµερινότητα µας. Είναι το µάθηµα µου, καθώς επανέρχοµαι από τη µέθη του βυθού. Αυτού του µεγάλου σχολείου.