Καήκαμε. Στο 1.726.260 στρέμματα καμένης γης ο απολογισμός των πυρκαγιών του καλοκαιριού, ποσοστό 41,9% της συνολικής καμένης έκτασης στα κράτη της Ευρώπης, μας έδωσε ακόμη μια θλιβερή πρωτιά ανάμεσά τους. Από αυτά, τα 910.000 στρέμματα αφορούν σε παρθένο δάσος, στη μεγαλύτερη σε έκταση πυρκαγιά που έχει καταγραφεί ποτέ στην Ευρώπη, και μάλιστα σε συνθήκες άπνοιας, στη Δαδιά του ταλαιπωρημένου Έβρου.
Βουλιάξαμε. Αφού προηγουμένως είχαμε φροντίσει να μπαζώσουμε, να επιχωματώσουμε, να αλλάξουμε το ρου των ποταμών κατά το δοκούν, καθ’ όπως μας βολεύει. Ποιοί είμαστε εμείς που θελήσαμε να επιβληθούμε στη φύση, που ήταν εδώ πριν από μας κι αν αφανιστούμε ακόμη εδώ θα είναι, αναπνέοντας επιτέλους ελεύθερα. Δώσαμε χρήματα για αντιπλημμυρικά – έργα που κόστισαν διπλά και τριπλά – και τελικά… πλημμύρισαν, αφού ήταν πρωτοφανής η βροχή που ‘χαν βεβαίως προβλέψει οι επιστήμονες, αλλά περάσαμε τις προβλέψεις στα ψιλά, γιατί η επιστήμη είναι ένα άριστο εργαλείο όπου και εφόσον μας συμφέρει. Δεν πειράζει, θα τα ξαναφτιάξουμε, λεφτά άλλωστε υπάρχουν.
Πνιγήκαμε. Στα 590.000 στρέμματα οι πλημμυρισμένες εκτάσεις στη Θεσσαλία – μήλα, αχλάδια, σιτάρι, αμύγδαλα, κάστανα, βαμβάκι, ντομάτα, κριθάρι, ζωοτροφές, κηπευτικά, ρεβίθια και φακές – το 14,5% της εγχώριας παραγωγής μας χάθηκε στη λάσπη. Αμέτρητα τα νεκρά ζώα, όταν το 16% χοιρινού και το 36% του πρόβειου κρέατος παράγεται στη Θεσσαλία, μαζί με το 20% του πρόβειου γάλακτος, το οποίο χρησιμοποιείται για την παρασκευή φέτας και άλλων τυροκομικών. Το 5,5% του ΑΕΠ συνολικά εξαφανίστηκε εν μια νυκτί, όταν η χώρα ασφυκτιεί κάτω από τον πληθωρισμό και την πρωτοφανή ακρίβεια.
Βυθιστήκαμε. Μαζί με το άψυχο σώμα του Αντώνη Καρυώτη από την Κρήτη και κάνεις δεν βρέθηκε να μας πετάξει ένα σωσίβιο. Στους 28 οι νεκροί από τις πυρκαγιές, στους 17 από τις πλημμύρες, ενώ μένουμε έκθαμβοι να παρακολουθούμε δολοφονίες ονλάιν, τον νόμο της βίας και του ισχυρού να κυριαρχεί και έπειτα να αποσιωπάται. Ύστερα μας κέρασαν καφέ, πορτοκαλάδα και τυρόπιτα, όμως κάποιοι δεν τσίμπησαν με το δόλωμα, φώναξαν, κατήγγειλαν, θέλησαν να φανεί η αλήθεια, αντί να κοιτάξουν πρώτα τη βολή τους. Τα αυτονόητα που γίνονται ζητούμενα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουν για τις κακοτοπιές παντού γύρω μας και γίνονται γραφικοί, η κακοί του χωριού – γιατί, ωχ αδερφέ, εμείς έτσι το ‘χουμε στα μέρη μας και άντε παραπέρα. Ας εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε αυτούς τους ανθρώπους και ας μη ζητήσουν ποτέ την ψήφο μας. Ας γίνουμε ένας από αυτούς. Ας κρατήσουμε τη δική μας αξιοπρέπεια, γιατί ο θεός δεν έχει πια για μας…
Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, Μαρόκο, Λιβύη, ρημαγμένοι παράδεισοι, κενό εκτός τόπου και χρόνου. Σε όλον αυτό το ζόφο εμείς ανεβαίνουμε στις κορυφές του Γράμμου, περπατάμε φαράγγια απάτητα, αναρριχόμαστε στα βράχια της Ερμιονίδας και παίρνουμε βαθιές ανάσες εδώ, δίπλα μας, στη λίμνη του Μαραθώνα. Κοιτάζουμε απέναντι στα παράλια της Μικρασίας, ανακαλούμε στη μνήμη μας τη δική μας προσφυγιά – μα τι να σου κάνει πια κι αυτή η μνήμη, πόσες καταστροφές, πόση βία, πόσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μπορεί να συγκρατήσει.
Φίλοι, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Ευχόμαστε το φθινόπωρο να σας βρίσκει όσο το δυνατόν πιο μαλακά. Να βαστάτε γερά ανάμεσα σε όλα αυτά τα δυστοπικά που συμβαίνουν – δίπλα και γύρω και μέσα μας. Ό,τι πέταξε να γειωθεί, ό,τι θράφηκε όμορφα απ’ τις ζεστές θάλασσες να ετοιμάζεται για νέες πτήσεις. Σ’ αυτή την τρομερή περίοδο που ανοίγεται, να έχετε κοντά σας φίλους, παρέες, αγκαλιές, αγάπη και τρυφερότητα. Καλή επάνοδο, καλή δύναμη, καλή σχολική χρονιά, σε καθηγητές, δασκάλους και μαθητές – οι τελευταίοι να δουν το μέλλον τους έξω και μακριά από δω. Είναι εξαιρετικά λυπηρό, μα δεν μας αξίζουν, ούτε τους αξίζουμε.
