Στην Ίμβρο της Ελλάδας, στην Ίμβρο της φιλίας, της ειρήνης και της αγάπης, εκεί όπου δυο λαοί, δυο θρησκείες, δυο πολιτισμοί προχωρούν χέρι χέρι, εκεί που το τζαμί είναι απέναντι απ’ την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και την ώρα που χτυπούν οι καμπάνες της, ακούγεται και η φωνή του ιμάμη… Περίεργο νησί, όμορφο και ατίθασο, επίμονο και υπομονετικό, όπως οι άνθρωποί του. «Η εικοσαετία 1964-1985 ήταν τραγική, μας διέλυσε», είπε ο πρόεδρος της Ιμβριακής Ένωσης Θεσσαλονίκης Παύλος Σταματίδης, «όμως εμείς οι Ίμβριοι είμαστε παράξενοι άνθρωποι, εύκολα ή δύσκολα θα υπάρχουμε και η διατήρηση της φλόγας για επιστροφή παραμένει άσβεστη». Μοιράστηκαν μαζί μου τα όνειρα και τις ελπίδες τους, τις λύπες και τις χαρές τους, τις πίκρες και τα βάσανά τους και πάνω απ’ όλα την επιθυμία τους για δικαίωση, καθώς αισθάνονται τα «πεταμένα» παιδιά της Ελλάδας, τα ξεχασμένα και τα αφημένα στη μοίρα τους. «Μεγαλώσαμε με δυο “κακές μητριές”. Φύγαμε διωγμένοι απ’ την Τουρκία γιατί είμαστε Έλληνες, και στην Ελλάδα μάς υποδέχτηκαν σαν… Τουρκόσπορους». Σε πείσμα όμως όλων αυτών, οι Ίμβριοι ξεκινούν δειλά δειλά την επιστροφή στη γη των προγόνων τους. Αρχίζουν να χτίζονται σχολεία και να επαναλειτουργούν αυτά που υπήρχαν και των οποίων είχε απαγορευτεί μέχρι πρότινος η λειτουργία. Νέοι άνθρωποι, γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, κάνουν ένα καινούργιο ξεκίνημα, κι ανοίγουν τον δρόμο του γυρισμού. Μέσα στον περιορισμένο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, και με την αμέριστη βοήθειά τους, είχα την τιμή να δεχθούν να μοιραστούν τις ιστορίες τους. Η πρώτη που άνοιξε την ψυχή της ήταν η κ. Κάλι Κανάκη. Τη συνάντησα στα Αγρίδια (οι κάτοικοι το λένε Αετοφωλιά), ένα αμιγώς ελληνικό χωριό, χτισμένο πάνω στα απόκρημνα βράχια, το οποίο στεγάζει το οκτατάξιο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Είναι δεύτερης γενιάς Ίμβρια, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία. Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, ζούσε τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, και πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την πολύβουη ζωή της πόλης για να «ασπαστεί» έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. «Τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα εδώ», λέει η Κάλι, «ζουν όπως πρέπει να ζουν τα παιδιά της ηλικίας τους». Η ίδια βοηθά στα λογιστικά και στο συσσίτιο της εκκλησίας στο σχολείο, που μετρά 29 μαθητές. Αριθμός που ακολουθεί αύξουσα πορεία τα τελευταία χρόνια. Όσον αφορά τις σχέσεις τους με τους Τούρκους, τις χαρακτηρίζει άψογες, περιγράφοντάς τους ως «πρόθυμους να βοηθήσουν, καλούς ανθρώπους και φίλους». Καταλήγει λέγοντας: «Αν ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, θα ήταν πολύ χαρούμενοι που τα δισέγγονά τους ήρθαν εδώ σχολείο, γιατί κανείς τότε δεν το φανταζόταν, έμοιαζε άπιαστο όνειρο…» Κάτω απ’ τα αιωνόβια πλατάνια είναι η πλατεία. Πολύβουη αυτή την εποχή, κατάφωτη, γεμάτη παραδοσιακά καφενεδάκια και ταβέρνες. Μια εικόνα που αλλάζει άρδην καθώς τελειώνει η σεζόν, οπότε ο τόπος μεταμορφώνεται σε ένα ερημικό χωριό που παίρνει ζωή και ανάσα από τις φωνές των λιγοστών παιδιών. Εκεί συνάντησα τον κ. Γιάννη Μαρίνο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ίμβρο, και το 1963, όταν η τουρκική κυβέρνηση έκλεισε τα ελληνικά σχολεία, πήγε στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να συνεχίσει τη βασική εκπαίδευση. Μετανάστευσε έπειτα στην Αμερική, όπου και παρέμεινε 27 χρόνια. Πριν από οκτώ χρόνια, συνταξιούχος πια, επέστρεψε στο νησί του, για να εγκατασταθεί μόνιμα. Έχει δυο παιδιά και με φανερή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, μας λέει πως μετά από 27 χρόνια, το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στα Αγρίδια ήταν η κόρη του! Το νηπιαγωγείο αυτή τη στιγμή έχει επτά παιδιά, εκ των οποίων τα έξι γεννήθηκαν εκεί. Καταλήγει τονίζοντας: «Δεν υπάρχει Ίμβριος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, που να μην ονειρεύεται να γυρίσει στον τόπο του». Στο κέντρο του νησιού και στην πρωτεύουσά του, την Παναγιά, που έχει και την ομώνυμη μητρόπολη, συνάντησα τον Δημήτρη και τη Μαρία. Τα δυο τους μαγαζιά, απέναντι το ένα στο άλλο, τραβούν αμέσως την προσοχή του Έλληνα τουρίστα. Βρίσκονται σ’ ένα γραφικό καλντερίμι που θυμίζει αιγαιοπελαγίτικο νησί, με καρέκλες και τραπέζια βαμμένα σε μπλε και άσπρο, τα χρώματα της Ελλάδας και της θάλασσας. Οι επιχειρήσεις τους, ένα καφέ όπου μπορείς να απολαύσεις εσπρέσο, καπουτσίνο φρέντο κ.λπ., και το μοναδικό εστιατόριο, όπου μπορείς να δοκιμάσεις γεύσεις τόσο της Ανατολής αλλά κυρίως της ευρωπαϊκής κουζίνας – πίτσα, κλαμπ σάντουιτς, μπίρα, που τόσο δύσκολα βρίσκεις στο νησί, και φυσικά μεζέδες απ’ την πατρίδα, μπουρεκάκια, καλαμαράκια και τόσα άλλα, που η νοστιμιά τους σε απογειώνει. Η μουσική πάντα ελληνική, και τα βράδια χορεύουν συρτάκι στο πλακόστρωτο, ξυπόλυτοι, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, αγκαλιασμένοι, υπό τους ήχους του Ζορμπά και με τη χαρακτηριστική φωνή της Μελίνας Μερκούρη να μας τραγουδά τα «Παιδιά του Πειραιά».
"Αν ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, θα ήταν πολύ χαρούμενοι που τα δισέγγονά τους ήρθαν εδώ σχολείο. Τότε έμοιαζε άπιαστο όνειρο"
info's
Πρόσβαση
Η Ίμβρος (τουρκική ονομασία Gokceada [Γκιοκτσέαντα]) ανήκει στον Νομό Τσανάκαλε της Τουρκίας. Δυστυχώς επί του παρόντος δεν υπάρχει απευθείας συγκοινωνία με τα γύρω ελληνικά νησιά της Σαμοθράκης και της Λήμνου, ούτε και με την Αλεξανδρούπολη. Από τη Λήμνο υπάρχει σύνδεση με το λιμάνι του Κέπεζ (Kepez) στην ασιατική ακτή των Δαρδανελλίων, από όπου μπορείτε να περάσετε στην Ίμβρο. Στο νησί μπορείτε να περάσετε από δύο τουρκικά λιμάνια: του Τσανάκαλε [Canakkale] ή του Καμπάτεπε [Κabatepe], που βρίσκεται στη Χερσόνησο της Καλλίπολης. Το λιμάνι του Αγίου Κηρύκου [Kuzulimanι] της Ίμβρου απέχει 32 ναυτικά μίλια από το Τσανάκαλε και 14 από το Καμπάτεπε. Το δρομολόγιο από το Καμπάτεπε διαρκεί 1 ώρα και 10 λεπτά, ενώ από το Τσανάκαλε 2 ώρες περίπου. Το συντομότερο και πιο άνετο δρομολόγιο είναι μέσω της Αλεξανδρούπολης και έπειτα του Έβρου, με τα ειδικά ταξί τα οποία μπορούν να διασχίζουν τα σύνορα. Διαδρομή 190 χλμ. μάς χωρίζει από το Καμπάτεπε, από όπου παίρνουμε το πρωινό πλοίο για την Ίμβρο. Πρέπει οπωσδήποτε να έχετε κλείσει το ταξί εκ των προτέρων τηλεφωνικά από την Αθήνα. Εναλλακτική πρόσβαση έχουμε μέσω Χίου ή Μυτιλήνης, περνώντας απέναντι στον Τσεσμέ ή το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, αντίστοιχα. Δρομολόγια εκτελούν καθημερινά πλοία ελληνικών και τουρκικών εταιρειών, η διαδρομή διαρκεί 90 λεπτά και τα πλοία παίρνουν 15-18 αυτοκίνητα. Από το Αϊβαλί, παίρνουμε τον παραλιακό δρόμο προς Βορρά και περνάμε από το Αδραμύττιο (Edremit). Ο δρόμος ανεβαίνει το όρος Ίδη και μετά από μια πολύ ωραία διαδρομή (συνολικού μήκους 180 χλμ.) φτάνουμε στο Τσανάκαλε. Από εδώ καταμαράν για την Ίμβρο έχει μόνο κάθε Παρασκευή (χωρίς δυνατότητα μεταφοράς ΙΧ). Εναλλακτική επιλογή η μετάβαση από το Τσανάκαλε στην Μάδυτο με φέρι (κάθε μισή ώρα) και από εκεί μέχρι το Καμπάτεπε. Η διαδρομή διαρκεί μισή ώρα και μετά η οδική απόσταση Μαδύτου-Καμπάτεπε είναι περίπου 8 χιλιόμετρα.
Διαμονή
Στην Ίμβρο δεν υπάρχει αξιόλογη τουριστική υποδομή. Εκτός από διάφορες πανσιόν στα νεόκτιστα χωριά των εποίκων και στο παλιό Κάστρο, υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία στη χώρα (Παναγία), στο Κάστρο στο Γλυκύ και στους Αγίους Θεοδώρους. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://www.gokceadarehberi.com
Σε περίπτωση που δεν βρείτε θέση πουθενά, η καλύτερη λύση μπορεί να αποδειχθεί το τροχόσπιτο. Δεν σας συμβουλεύουμε να κάνετε ελεύθερο κάμπινγκ με σκηνή. Στη χώρα (Παναγία-Merkez) υπάρχουν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Θα το βρείτε στο
τεύχος 118
