Στον Πόρο και το ηφαίστειο των Μεθάνων

Hiking στον κρατήρα

Τραβάµε χειρόφρενο. Φτάσαµε. Ο Σπύρος µας προµηθεύει µε νερό και µπατόν πεζοπορίας και ξεκινάµε. Μας περιβάλλουν αµέτρητα πεύκα που έχουν στρώσει µπροστά µας ένα κόκκινο χαλί από πευκοβελόνες. Κάθε φορά που κάνω και ένα βήµα, ακούω να σπάνε και µερικές δεκάδες από αυτές. Έντονη µυρωδιά της φηµισµένης ρίγανης των Μεθάνων γαργαλά τη µύτη µου. ∆ιανύουµε µερικά ανηφορικά µέτρα, πέτρα στην πέτρα, που αναγκάζουν τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα να κυλήσουν στο µέτωπό µου. Φτάνοντας, όµως, στην κορυφή αποζηµιώνοµαι. Όλος ο Σαρωνικός κόλπος απλώνεται µπροστά στα µάτια µου και νιώθω ότι κοιτάζω έναν τρισδιάστατο χάρτη, ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό. Στα δεξιά µου, µπροστά µπροστά το Αγκίστρι και πίσω του η Αίγινα. Στο βάθος, τα παράλια της Αττικής και το απλωµένο σεντόνι από τσιµεντένια σπίτια µού θυµίζουν πόσο τυχερός είµαι που ξέφυγα,έστω για λίγο. Στα αριστερά µου, η ανατολική Πελοπόννησος, άγρια και βραχώδης. Μια παλέτα χρωµάτων. Το καφέ χρώµα της λάβας µε το κόκκινο των ηφαιστειακών βράχων, το πράσινο των διάσπαρτων πεύκων µεγάλης ηλικίας και το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού.
Κατηφορίζουµε, για να βγούµε στον αµαξωτό δρόµο, περνώντας µέσα από φυσικές στοές σκιάς, που προσφέρουν κουµαριές. Οι µυρωδιές εντείνονται. Λόγω του εύφορου ηφαιστειακού εδάφους ευδοκιµούν σχίνα, θυµάρι, φασκόµηλο και άλλα αρωµατικά και φαρµακευτικά βότανα. Σπάνια αγριολούλουδα και ορχιδέες προστίθενται στην πλούσια χλωρίδα της περιοχής. Την ώρα που σταµατάµε για να ξεκουράσουµε τα γόνατά µας, ο Σπύρος µας εξηγεί, πως συνεχώς αυξάνονται οι τουρίστες που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο να περάσουν τις διακοπές τους, παράλληλα µε το άραγµα πάνω σε µια ξαπλώστρα, πλάι στην παραλία. Για του λόγου το αληθές, καθώς το τέλος του µονοπατιού φτάνει, συναντάµε στον δρόµο αρκετούς περιπατητές, ανάµεσά τους µια έγκυο και µια οικογένεια· η πεζοπορία δεν έχει όριο ηλικίας και δεν αποκλείει κανέναν.
Στην παρέα µας έχουµε πια και τη Λάκι, τη συµπαθέστατη σκυλίτσα του Σπύρου που µας ακολουθεί στο τελευταίο τµήµα της διαδροµής. Αντικρίζουµε την πινακίδα που γράφει «Ηφαίστειο - Volcano».
Ολόκληρη η χερσόνησος κρύβει 30 κρατήρες κι εµείς θα επισκεφτούµε αυτόν κοντά στη Καµένη Χώρα. Ο Σπύρος µου τονίζει, πως το µονοπάτι που βαδίζουµε, ανήκει σε ένα δίκτυο ορειβατικών - πεζοπορικών µονοπατιών που ένωναν τα χωριά του τόπου µε σκοπό την εξυπηρέτηση για µετακίνηση και µεταφορά αγαθών από τους κατοίκους. Τώρα πια, τα περισσότερα έχουν κλείσει, αλλά µε πρωτοβουλία των ντόπιων κάποια παραµένουν ανοιχτά. Η διαδροµή είναι εύκολη και µικρή. Σαν χέλι ξεδιπλώνεται και µας οδηγεί σε κοκκινωπούς εντυπωσιακούς βράχους, που φαίνονται έτοιµοι να φύγουν από τη θέση τους. Η πανοραµική θέα σου κόβει την ανάσα. Η τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου έγινε το 1700, υποθαλάσσια. Εµείς τώρα, πατάµε την κορυφή του στα 410 µέτρα υψόµετρο όπου βρίσκουµε µια εντυπωσιακή σπηλιά. Οι ντόπιοι την αναφέρουν ως «κρατήρα», αλλά στην πραγµατικότητα δεν είναι, όπως µου υπογραµµίζει ο Στέλιος. Καθώς µπαίνουµε µέσα, εντύπωση µου προκαλούν οι λείοι τοίχοι που σαν κώνος καταλήγουν σε τεράστιους βράχους. Κρέµονται πάνω από τα κεφάλια µας κιανάµεσά τους ανοίγµατα, όπου διακρίνουµε το φως του ουρανού.
Παίρνοντας τον δρόµο του γυρισµού, περνάµε δίπλα από το σπήλαιο Περιστέρι. Το όνοµα του οφείλεται στους σταλακτίτες, που έµοιαζαν µε περιστέρια. Είναι ηλικίας 2,5 εκατ. ετών και έχει µήκος 250m. Ο ήλιος έχει πέσει και δεν προλαβαίνουµε να δούµε τους τρεις θαλάµους, οι δύο καλυµµένοι µε νερό,που ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του ‘70. Υπόσχοµαι στον εαυτό µου πως θα ξανάρθω. Προς το παρόν, γυρίζω πίσω στον Γαλατά ώστε να ξεκουραστώ. Απέναντι, το αρχοντικό νησί του Πόρου είναι η καλύτερη εικόνα για να ανακτήσω δυνάµεις.

Καγιάκ στο ηλιοβασίλεµα

Πραγµατικά, την επόµενη µέρα νιώθω αναζωογονηµένος. Ξαφνικά, ο ήχος κλήσης του κινητού µου, µε βγάζει από την νιρβάνα που µε περιβάλλει. Είναι ο Στέλιος. ∆ίνουµε ραντεβού στον Ρώσικο ναύσταθµο, την υπέροχη και ιστορική παραλία του Πόρου. Τα κτίρια που βρίσκονται σήµεραστην παραλία χρησίµευαν ως αποθήκες υλικών και τροφίµων καθώς και µαγειρεία, για τον Ρωσικό Στόλο που βρισκόταν στη Μεσόγειο τον 19ο αιώνα. Βλέπω αυτόν και τον Σπύρο να έρχονται φορτωµένοι µε τα διθέσια σκάφη τύπου καγιάκ στον ουρανό των τζιπ του GreeceSportsTravel. Ένα συναίσθηµα κυριαρχεί: Ανυποµονησία.!
Πηδάω µέσα στο καγιάκ. Ο Στέλιος µου δίνει το διπλό κουπί και ξεκινάµε. Ανοιγόµαστε και ταξιδεύουµε απέναντι από τα παράλια του Πόρου. Περνάµε από τους
φάρους που οριοθετούν το νησί. Φτάνουµε µέχρι τον φάρο «Ντάνα», που δεσπόζει στην είσοδο του κόλπου του Πόρου, χτίστηκε το 1870 από την Γαλλική Εταιρεία Οθωµανικών Φάρων και είναι ένας από τους πιο όµορφους πετρόκτιστους τετράγωνους φάρους της χώρας µας. Πλησιάζουµε σε µια ερηµική, µη προσβάσιµη από στεριά, παραλία και βουτάµε στα κρύα παρθένα νερά της. Οι πατούσες µου χώνονται στον λασπωµένο βυθό. Σκέφτοµαι πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος…
Το καλύτερο, όµως, µου το φυλάνε για το τέλος. Στο γυρισµό αποβιβαζόµαστε στο νησάκι ∆ασκαλιό (για τους ντόπιους) ή Έρως από το 2002. Η νέα του ονοµασία οφείλεται στο σχήµα του. Αν το κοιτάξεις από ψηλά, έχει σχήµα καρδιάς.! Με το που πατήσεις τα χώµατά του θα δεις το εκκλησάκι της Κοίµησης της Θεοτόκου ή αλλιώς Παναγίτσα. Μια εκκλησία που πολλοί επιλέγουν για τον γάµο τους για ευνόητους λόγους. Ο Σπύρος, µάλιστα, µου δείχνει φωτογραφίες από τη βάπτιση του µικρού του γιου που έγινε εδώ. Μπαίνουµε ξανά στα καγιάκ και η ωραιότερη στιγµή έφτασε. Με δυο χεριές αφήνουµε το νησάκι και γυρίζουµε να δούµε το ηλιοβασίλεµα. Ο γλυκός κόκκινος ήλιος χάνεται πίσω από τους ορεινούς όγκους του Μοριά και η θάλασσα βάφεται µε το χρώµα του ρόδου. Επιπλέουµε πάνω της και τα σκάφη έχουν πάρει µια ολόχρυση απόχρωση. Αφού και το τελευταίο εκατοστό του πιο λαµπρού άστρου µας χαθεί, επιστρέφουµε γεµάτοι και ευτυχισµένοι…