Η λίμνη Ηραίου Βουλιαγμένης είναι από τα ελάχιστα μέρη που συνδυάζουν ήλιο και θάλασσα με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, μπάνιο και ψαρομεζέδες πλάι στο κύμα με την πολυπόθητη και σπάνια πια ησυχία, για όσους φυσικά την αναζητούν. Το τοπίο παραμένει ουσιαστικά ανόθευτο καθώς δεν έχει αξιοποιηθεί τουριστικά, τουλάχιστον ακόμη, αποτελώντας ιδανική επιλογή για έναν ανοιξιάτικο περίπατο ή ποδηλατάδα, μακριά από τα πολύβουα πλήθη. Η διαδρομή με το ποδήλατο διασχίζει πανέμορφα τοπία με πανοραμική θέα του Κορινθιακού ενώ έχει μικρές υψομετρικές αναβάσεις.

Η διαδρομή

Έτσι, έναν Απρίλη φορτώσαμε τα ποδήλατα στον προαστιακό με προορισμό την Κόρινθο σε μία μόλις ώρα βρισκόμασταν στον σταθμό της Κορίνθου. Τα κοντινά ψηλά βουνά – η Ζήρια και ο Παρνασσός – ήταν ακόμη λευκά από τα χιόνια που κρατούσαν στα ψηλά, ενώ μια χαλαρωτική ανοιξιάτικη ζέστη μας άνοιγε τη διάθεση για καινούριες εμπειρίες. Κατηφορίσαμε στο κέντρο της πόλης προς το λιμάνι, απ’ όπου φαίνεται όλο το ανάπτυγμα της διαδρομής, από τον Ισθμό και το Λουτράκι μέχρι τη χερσόνησο του Ηραίου. Συνεχίσαμε παραλιακά για τέσσερα χιλιόμετρα φτάνοντας στον Ισθμό. Περάσαμε την κινητή γέφυρα και συνεχίσαμε περνώντας το καζίνο του Λουτρακίου, φτάνοντας μετά από ακόμη πέντε χιλιόμετρα στο παραλιακό πλακόστρωτο της πόλης. Πολύβουες καφετέριες και ταβέρνες κατάμεστες από κόσμο που απολάμβανε τον εκτυφλωτικό ήλιο μας δημιούργησε μια αίσθηση ραθυμίας καθώς αναζητούσαμε κάτι σαφώς πιο ήσυχο και γαλήνιο και ευτυχώς για μας δεν απείχε ακόμη πολύ. Προσπερνώντας τα ιαματικά λουτρά, ο δρόμος ανηφορίζει συνεχώς για έξι χιλιόμετρα, μέχρι τα 300 μέτρα υψόμετρο, κάτω από τον χαρακτηριστικό βράχο της Πέτρας Περαχώρας. Είναι το δυτικό άκρο των Γερανείων και φτάνει ως το χωριό της Περαχώρας απ’ όπου και κατηφορίσαμε στη λίμνη της Βουλιαγμένης μέσα από ένα υπέροχο τοπικό πευκοδάσος.

Η Λίμνη

Πρόκειται ουσιαστικά για μια λιμνοθάλασσα, καθώς ενώνεται με τον Κορινθιακό κόλπο μέσω ενός στενού διαύλου, πλάτους μόλις έξι μέτρων! Ο δίαυλος έχει μήκος 50 περίπου μέτρα και η θάλασσα εισέρχεται από το άνοιγμα αυτό μέσα στη λίμνη, σχηματίζοντας δίνη. Πέρα από την ιδιαίτερη ομορφιά της, η λίμνη αποτελεί βιότοπο για πολλά σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας. Όλη η περιοχή είναι πευκόφυτη, με χαμηλά απόκρημνα υψώματα, διάσπαρτες εξοχικές οικίες και μικρές αμμουδιές που σε συνδυασμό με τα υπήνεμα νερά της λίμνης την καθιστούν ιδανική για τα μικρά παιδιά. Τα νερά είναι ρηχά και υφάλμυρα, ζεστά για τα δεδομένα του Κορινθιακού αλλά και καθαρά, αφού ανανεώνονται κάθε έξι ώρες χάρη στο φαινόμενο της παλίρροιας και της άμπωτης. Η λίμνη έχει μέγιστο μήκος 2χλμ και πλάτος 1χλμ., ενώ το βάθος της δεν ξεπερνά τα 40 μέτρα. Όλος ο παραλίμνιος δρόμος είναι περίπου 5 χλμ. κι είναι ιδανικός για ποδήλατο, ενώ ψαρόβαρκες και διάσπαρτες ψαροταβέρνες δίπλα στο κύμα συμπληρώνουν το γαλήνιο τοπίο.

Κινούμενοι παραλιακά φτάσαμε στο δυτικό άκρο της λίμνης και ανηφορίσαμε στη χερσόνησο. Μετά από ένα χιλιόμετρο φτάσαμε σε χαρακτηριστικό λιβάδι από όπου ένα μονοπάτι οδηγεί στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, μια αετοφωλιά ψηλά στην εσοχή ενός βράχου. Ανηφορίσαμε πεζοί και βρεθήκαμε στην αυλή της εκκλησίας, ένα «μπαλκόνι» πάνω από τον Κορινθιακό κόλπο. Η θέα προς το Λουτράκι, την Κόρινθο, τη Ζήρια και τον Παρνασσό, μαγνητίζει το βλέμμα για αρκετή ώρα. Πήραμε μια ανάσα, χαλαρώσαμε και περπατήσαμε λίγο ψηλότερα στην κορυφή, ανάμεσα στους τεράστιους ογκόλιθους που σχηματίζουν την «κορυφογραμμή» της ράχης και «παίζοντας» αναρριχητικά στα γύρω βράχια. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη δυτική πλευρά της εκκλησίας υπάρχει αρχαίο τείχος, τμήμα πιθανόν αρχαίας ακρόπολης. Η λίμνη ήταν  γνωστή από την αρχαιότητα με την ονομασία Γοργώπις, που προέρχεται από τον μύθο της κόρης του Μεγαρέα και σύζυγο του Κορίνθου, Γόργης, η οποία πνίγηκε στα νερά της μην μπορώντας να αντέξει τον θάνατο των παιδιών της. Έχουν βρεθεί ερείπια συνεχούς κατοίκησης από το 3000 π.Χ., καθώς κοντά στον δίαυλο έχουν έρθει στο φως ίχνη οικισμού που ανάγονται στην πρωτοελλαδική περίοδο.