Περπατώντας στο δάσος
Αρχικά, οργανώσαμε με φίλους μερικές αναγνωριστικές εξορμήσεις στον Μογγοστό από διάφορα σημεία του. Η πλέον εύκολη προσέγγιση στο δάσος γίνεται από το Θροφαρί, ένα χωριό-μπλακόνι, με απέραντη θέα τον Κορινθιακό όπου λειτουργούν ταβέρνες και ενοικιαζόμενα Airbnb δωμάτια, σε περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να διαμείνει.
Ακολουθήσαμε αρχικά την άσφαλτο με κατεύθυνση το χωριό Κεφαλάρι και έπειτα από λίγα χιλιόμετρα στρίψαμε σε βατό χωματόδρομο δυο χιλιομέτρων που διασχίζει εκτάσεις με αμπελώνες μέχρι το ψηλότερο σημείο του οροπεδίου στα 946 μέτρα υψόμετρο, όπου και σταματάει. Από το σημείο αυτό ελεύθερα εξερευνήσαμε διάφορα μονοπάτια και παλαιούς δασωμένους χωματόδρομους που διασχίσουν το δάσος με νότια κατεύθυνση.
Η «κανονική» και ολοκληρωμένη προσέγγιση όμως, γίνεται από τη νότια πλευρά του οροπεδίου, σε μια χαρακτηριστική διασταύρωση του δρόμου όπου υπάρχει πέτρινη βρύση. Το σημείο βρίσκεται πάνω στη διαδρομή από το Σούλι προς τη λίμνη της Στυμφαλίας κι από δω ξεκινά χωματόδρομος που διασχίζει αρχικά καλλιέργειες με αμπέλια και έπειτα οδηγεί στην αρχή του μονοπατιού το οποίο εισχωρεί τελικά, στα ενδότερα του βελανιδοδάσους. Πέρα από την απίστευτη πανοραμική θέα που προσφέρει η διαδρομή λίγο πριν το τέλος, ένα χαρακτηριστικό σημείο της, είναι μια παράκαμψη προς το εντυπωσιακό βραχώδες «τείχος» που κυκλώνει από τα δυτικά το οροπέδιο του δάσους. Είναι γεμάτο κοιλώματα με αλλεπάλληλες γεωλογικές στρώσεις αργίλου και ασβεστόλιθου.
Οι εξορμήσεις με τους ορειβατικούς συλλόγους του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών και τις Ελευσίνας πραγματοποιήθηκαν όλες την Άνοιξη, όταν η φύση ήταν σε πλήρη «οργασμό» και ο καιρός καλός! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, που προσέλαβε στοιχεία μαζικότητας! Η αφετηρία ήταν στη διασταύρωση με την πέτρινη βρύση όπου γεμίσαμε τα παγούρια μας και ξεκινήσαμε την πεζοπορία. Η γοητεία του δάσους, εκτός βέβαια από την όμορφη φύση του, είναι η χαρακτηριστική «σιωπή» που επικρατεί, η οποία διακόπτεται μόνο από το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι περπατούσαμε για αρκετή ώρα στο ομαλό οροπέδιο μέσα στις βελανιδιές και είχαμε την εντύπωση ότι το τοπίο δεν άλλαζε: σαν να είχαμε κολλήσει στον χώρο και στον χρόνο! Μερικά μεμονωμένα έλατα μόνο έσπαγαν τη μονοτονία του τοπίου και αποτελούσαν χαρακτηριστικούς «δείκτες» του μονοπατιού. Καθώς προχωρούσαμε βορειότερα και κατά μήκος της δυτικής περιφέρειας του οροπεδίου, οι βελανιδιές κατά κάποιο τρόπο υποχωρούσαν, δίνοντας χώρο σε ανοιχτές εκτάσεις με κουμαριές. Στα σημεία αυτά, το τοπίο «άνοιγε» και μπορούσαμε να προσανατολιστούμε καλύτερα στον χώρο. Νοτιοδυτικά φαινόταν καθαρά η Ζήρια, στα βορειοδυτικά το Ξυλόκαστρο και η κοιλάδα των Τρικάλων Κορινθίας, στα βόρεια τα βουνά της Στερεάς Ελλάδος, η Γκιώνα, ο Παρνασσός και ο Ελικώνας, στα ανατολικά τα βουνά της Αττικής και ο Κορινθιακός κόλπος, με την Κόρινθο, το Λουτράκι και τον βράχο της Ακροκορίνθου… Μια θέα φανταστική αλλά και τα πλέον καθαρά σημεία του προσανατολισμού μας.
Φτάνοντας στο βορειότερο σημείο του οροπεδίου, στην ομαλή και ψηλότερη κορυφή του στα 946 μέτρα υψόμετρο, συναντήσαμε το τέρμα του χωματόδρομου που έρχεται από το Θροφαρί και τα όρια των αμπελώνων. Για να μην γυρίσουμε από το ίδιο μονοπάτι, ακολουθήσαμε έναν άλλο χωματόδρομο, στενό και σε πολλά σημεία με νεροφαγώματα, επιστρέφοντας στην αφετηρία όπου μας περίμενε το λεωφορείο μας. Όλη τη διαδρομή των δέκα περίπου χιλιομέτρων διανύσαμε σε 4-5 ώρες, μαζί με τις στάσεις και μάλιστα με πολύ χαλαρό ρυθμό.
