Άρωμα νησιού. Αυτό αισθάνεσαι σαν πρωτοβρεθείς στην Κοιλάδα με τα πολύχρωμα ξύλινα πλεούμενα και το πανέμορφο φυσικό λιμανάκι της. Παρόλο που είναι καλά προστατευμένη από τον καιρό, ο κόλπος της είναι ρηχός κι έτσι δεν μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλα πλοία. Γι’ αυτό συνωστίζεται με ιστιοφόρα που τον κοσμούν υπέροχα σε όλο το πλάτος. Η Κοιλάδα με τα ψαροκάικα της. του. Περιστοιχίζεται από ορεινό ανάγλυφο και συνθέτει μια εικόνα απόλυτης γαλήνης και ευδαιμονίας που σου μεταδίδεται άμεσα απομακρύνοντας όποια βάσανα ή σκοτούρες μπορεί να σε ενοχλούν. Ο οικισμός, με ωραία παραδοσιακά σπίτια, είναι δομημένος σε λόφο με την μητροπολιτική εκκλησία της Ευαγγελίστριας να δεσπόζει επιβλητικά.

Η Κοιλάδα ανήκει στην Ερμιονίδα και είναι επίνειο του Κρανιδίου. Κοσμοπολίτικοι προορισμοί όπως το Πόρτο Χέλι και η Ερμιόνη βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση. Όλη η περιοχή είναι προικισμένη με απαράμιλλη φυσική ομορφιά. Η Κοιλάδα όμως είναι ιδανικός προορισμός για αυτούς που αναζητούν ήσυχες, απλές διακοπές μακριά από τη φασαρία και τη λάμψη των πολυσύχναστων θέρετρων. Εδώ ο χρόνος μοιάζει να κυλά αργά, με ρυθμούς που υπαγορεύει η θάλασσα και η καθημερινή ζωή των ανθρώπων της. Θα απολαύσεις τον καφέ σου δίπλα στο κύμα, θα γευτείς φρεσκότατα ψάρια και θαλασσινά στις ταβέρνες του λιμανιού, θα ξαποστάσεις και θα κολυμπήσεις στα καταγάλανα νερά των κοντινών παραλιών. Είναι τόπος που σε γεμίζει εικόνες, αρώματα και ήχους μιας άλλης εποχής, που σε κάνει να νιώθεις «σαν στο σπίτι σου» από την πρώτη στιγμή. Που ανυπομονείς να τον ανακαλύψεις… και να τον αγαπήσεις!

Μια ναυτική, αλιευτική, ναυπηγική παράδοση

Στο καφενείο Τζίτζικας που συχνάζουν οι ψαράδες στο λιμάνι θα συναντήσω τον Βασίλη Ηλιού, πρόεδρο του αλιευτικού συλλόγου. Πίνοντας το καφεδάκι μας θα μου πει ότι πριν λίγες δεκαετίες σχεδόν το 90% του πληθυσμού ζούσε από το ψάρεμα. Όλοι τους σχεδόν ήταν αλιείς ή καραβομαραγκοί, όλα περιστρέφονταν γύρω από τη θάλασσα. Μεγάλος στόλος από μηχανότρατες και γριγρί οργώνανε όλο το Αιγαίο, ενώ στα ξακουστά ναυπηγεία της Κοιλάδας κατασκευάζονταν συνεχώς νέα σκαριά. Στις μέρες μας οι ψαράδες είναι είδος προς εξαφάνιση και τα σκάφη πολύ λιγότερα. Μια δυο μηχανότρατες έχουν απομείνει και λίγα γριγρί θα μου πει. Τα μικρότερα καΐκια είναι λίγο περισσότερα και ασχολούνται μόνο με την παράκτια αλιεία. Η κόκκινη γαρίδα Κοιλάδας, που είναι ΠΟΠ για την περιοχή, δεν αλιεύεται από ντόπιους αλλά έρχεται μηχανότρατα από την Πάρο για να την συλλέξει! Οι ιχθυοκαλλιέργειες, που κάνουν δύσκολο τον ανταγωνισμό και τα μεγάλα κόστη συντήρησης των πλεούμενων, έχουν κάνει ασύμφορή τη δουλειά του ψαρά. Οι δυσκολίες επίσης πολλές. Ο πληθυσμός των θηρεύσιμων ψαριών έχει μειωθεί στις θάλασσες. Αντίθετα έχουν αυξηθεί οι φώκιες, τα δελφίνια και οι θαλάσσιες χελώνες που καταστρέφουν τα δίχτυα και δημιουργούν επιπλέον φόρτο εργασίας στους αλιείς.

Σύντομα βρισκόμαστε στο λιμάνι στο ψαροκάϊκο του Μιχάλη, φίλου του Βασίλη, που χρειάζεται βοήθεια με τα δίχτυα του. Είναι απόγευμα και σε λίγη ώρα θα σαλπάρουν και οι δυο τους, ο καθένας με το σκαρί του, για ολονύκτιο ψάρεμα. Θα γυρίσουν το πρωί, θα ξεκουραστούν τη μέρα και το επόμενο βράδυ θα ξαναπάνε. Ο καπεταμιχάλης, 70 χρονών συνταξιούχος, αναγκάζεται να κάνει ακόμα τη σκληρή δουλειά του ψαρά, αφού η βασική σύνταξη που παίρνει δεν του φτάνει να βιοποριστεί. Μέχρι πότε; «Όσο αντέχω κι έχω την υγειά μου» θα μου πει! Δύσκολη η εργασία στη θάλασσα, αλλά από την άλλη και η ομορφιά της είναι ασύγκριτη, εθιστική… Αποχαιρετάμε τον Μιχάλη, ετοιμάζεται κι ο Βασίλης να σαλπάρει με το δικό του πλεούμενο για τη δουλειά. Ο ήλιος κυλά προς τη δύση και τον βλέπω με το καΐκι του να χάνεται μέσα στη λάμψη του ηλιοβασιλέματος καθώς ξανοίγεται στην απέραντη θάλασσα. Ταρσανάδες Κοιλάδας Η Μαρία Στάπα, αντιδήμαρχος αλληλεγγύης και εθελοντισμού του Δήμου Ερμιονίδας, Κοιλαδιώτισσα και υπεύθυνη για τον τόπο της στον Δήμο, θα με συνοδεύσει στα περίφημα ναυπηγεία της Κοιλάδας. Στο μεγαλύτερο, θα συναντήσουμε την Ειρήνη Μπασιμακοπούλου που θα μας ξεναγήσει στους χώρους του. Ξεκίνησε από τον παππού της, καραβομαραγκός στην αρχή σε τέτοιο ψαροχώρι επέκτεινε συνεχώς την επιχείρησή του για να φτάσει στη σημερινή μορφή στα χέρια των απογόνων του. Στο μικρότερο θα μας υποδεχτεί ο Κώστας Λέκκας που συνεχίζει την επιχείρηση από τον πατέρα του. Έχουν ναυπηγηθεί εκατοντάδες ξύλινα σκαριά στα δυο ναυπηγεία της περιοχής. Πλέον όμως αναλαμβάνουν κυρίως συντηρήσεις. Και πάλι απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων παρέχοντας απασχόληση σε πολλούς ντόπιους. Τα τεράστια ιστιοφόρα είναι εντυπωσιακά όπως υψώνονται αρκετά μέτρα πάνω από τη γη για να συντηρηθούν, δημιουργώντας ένα μικρό δάσος από κατάρτια. Εδώ θα δεις τους εργάτες να δουλεύουν στα παλιά ξύλινα αλλά και στα νεότερα πλαστικά σκάφη με περίσσιο μεράκι και ζήλο και θα μάθεις πολλά για τη ναυπηγική τέχνη. Οπωσδήποτε αξίζουν οι δυο ταρσανάδες την επίσκεψή σου!