Ήταν τέλη Αυγούστου, το καλοκαίρι μετά την πρώτη καραντίνα, η βενζίνη δεν είχε φτάσει ακόμη στον… θεό και οι στεριανοί προορισμοί είχαν την τιμητική τους. Από την πανέμορφη Ελαία αποφασίσαμε να ανηφορίσουμε διασχίζοντας τη δυτική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας μόνο και μόνο για να πάμε σε ένα νησί. Γιατί πώς να το κάνουμε; καλοκαίρι χωρίς νησί δεν νοείται. Αυτή είναι και η πρώτη ιδιομορφία της Λευκάδας, πως είναι ένα νησί που προσεγγίζεις οδικώς κι αυτό κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Το δεύτερο; μα – φυσικά – οι παραλίες της. Να τις πιείς στο ποτήρι! Κι όπως είναι φυσικό συγκεντρώνουν τα βλέμματα ολόκληρης της υφηλίου… Αλλά κι εγώ, το πρώτο βράδυ που κάθισα στα λευκά βοτσαλάκια μιας ερημικής (ναι, καλά διαβάσατε ερημικής) παραλίας κοντά στο Καλαμίτσι να ρουφήξω το ηλιοβασίλεμα, νόμισα για μια στιγμή ότι βρισκόμουν στον παράδεισο. Και το παράδοξο ήταν πως δεν είχα δει τίποτα ακόμη!
Πευκούλια
Προσπερνώ λοιπόν την πολύβουη πόλη και πάω κατευθείαν στις παραλίες – γιατί τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος με όλα αυτά που ζει παρά μια βουτιά σε καταγάλανα γάργαρα νερά. Κι αν ο παράδεισος δεν έχει απ’ αυτά, εγώ σας το λέω: δεν πάω! Φεύγουμε απευθείας με κατεύθυνση
βορειοδυτική κι από κει θα διασχίσουμε όλη τη δυτική ακτογραμμή, εδώ που βρίσκονται οι ωραιότερες και διασημότερες παραλίες του νησιού και της Ελλάδας ολόκληρης! Πρώτη, μας υποδέχεται η Πευκούλια. Μια αμμώδης, τεράστιου μήκους παραλία με φόντο την πλαγιά του πευκόφυτου – τι άλλο; – λόφου που την περιβάλλει. Ένα μικρό κομμάτι του διασχίζεις κατεβαίνοντας προς την αμμουδιά με τα γαλαζοπράσινα νερά. Δεξιά και αριστερά σου οι σκηνές των δεκάδων κατασκηνωτών, νεαρής κυρίως ηλικίας, που απολαμβάνουν την παχιά σκιά κάτω από τα πεύκα. Μπορεί να φαντάζει περίεργο για ένα τόσο τουριστικό νησί να δέχεται – έστω και παράτυπα – ελεύθερους κατασκηνωτές. Το μεγάλο της μέγεθος κι οι πολλές παραλίες με το τεράστιο μήκος και πλάτος το επιτρέπουν, πάντα με την ανοχή του Δήμου και των επαγγελματιών του τόπου. Η Λευκάδα έχει χώρο για όλους!
Μύλος
Σειρά έχει ο Άγιος Νικήτας, το τουριστικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι με την ομώνυμη παραλία που προσεγγίζεις περπατώντας μέσα απ’ τα γραφικά σοκάκια του οικισμού. Όμορφη παραλία που συγκεντρώνει πληθώρα επισκεπτών, το πραγματικό διαμάντι εδώ βρίσκεται ακριβώς από πίσω και ακούει στο όνομα Μύλος. Η πρόσβαση σε αυτήν την… «κρυφή» παραλία γίνεται είτε με τα πλεούμενα, που ξεκινούν από τον Άγιο Νικήτα και σε μεταφέρουν με το αντίτιμο των 3 ευρώ, είτε με 20λεπτο περπάτημα στο σκιερό μονοπάτι, που ξεκινά μέσα από το χωριό. Περιττό να πω ότι επιλέξαμε το δεύτερο. Περπατώντας την ανηφοριά παρατηρώ τους περίτεχνους κορμούς και τις ρίζες από τις αιωνόβιες ελιές που προβάλλουν έξω από το χώμα. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται, κάποιοι κουβαλούν μαζί τους νερά και άλλα εφόδια καθώς, και εδώ, το αριστερό και πιο απομακρυσμένο κομμάτι της παραλίας φιλοξενεί λίγους και καλούς κατασκηνωτές, που αρέσκονται στα δύσκολα. Λένε πως είναι και τα πιο ωραία! Καθώς κατεβαίνω πολύ επιβλητικά ξετυλίγεται μπροστά μου η παραλία. Είναι τεράστια, το χρώμα και η διαύγεια των νερών και το λευκό χαλίκι εξωτερικά την κάνουν να μοιάζει εκθαμβωτική.
Το κολύμπι απίθανο, το ίδιο και το ηλιοβασίλεμα αλλά κι αργότερα, όταν τα πλοιάρια φεύγουν μαζί με τους τελευταίους εκδρομείς και τα πάντα σιωπούν… Υπέροχη πραγματικά, μας μάγεψε!
Γύρω από το Καλαμίτσι
Το περίφημο Κάθισμα κρατά τη φήμη μιας από τις διασημότερες και πολυσύχναστες παραλίες της Λευκάδας. Χοντρή και παχιά άμμος, νερά βαθιά στα χρώματα της Καραϊβικής – είχε τόσο πολύ κόσμο που φύγαμε όπως ήρθαμε. Η παραλία κατακλύζεται από ομπρέλες και beach bar, δεν υπήρχε σπιθαμή χώρου να απλώσεις την πετσέτα σου, δεν συζητάμε για παρκάρισμα... Ευτυχώς δεν είναι έτσι παντού. Λίγο πιο κάτω πίσω από τον οικισμό Καλαμίτσι κρύβονται μερικές παραλίες-διαμάντια γι’ αυτούς που αναζητούν ομορφιά, γαλήνη, ηρεμία και άπλα… Από Νότο προς Βορρά είναι η Μεγάλη Πέτρα, τα Καβαλικευτά, το Αβάλι και ο… Γάιδαρος! Η διαδρομή γι’ αυτές είναι κομματάκι δύσκολη, ο δρόμος είναι στενός και διπλής κατεύθυνσης, οι στροφές πολλές και κλειστές, όμως αξίζει τον κόπο. Τι κι αν δεν είναι οργανωμένες – αξίζεις να κάνεις ένα μπάνιο σαν άνθρωπος βρε αδερφέ! Την αμμουδιά της Μεγάλης Πέτρας την προσεγγίζεις μέσω σύντομου μονοπατιού αλλά μπορείς να πας και με τα πόδια από τα Καβαλικευτά. Αυτή είναι μια μικρή, απάνεμη, αμμώδης παραλία με κρυστάλλινα νερά και διάσπαρτους βράχους μέσα και έξω από τη θάλασσα. Το Αβάλι και ο Γάιδαρος είναι ευκολότερα προσβάσιμες από τις άλλες δυο, ενώ διαθέτουν κατά μήκος τους δυο-τρεις πολύ προσεγμένες ξύλινες καντίνες για να πιείς μια παγωμένη μπύρα ή να φας κάτι πρόχειρο. Στον Γάιδαρο, ο ιδιοκτήτης του ομώνυμου καφέ έχει μάλιστα προβλέψει να λειτουργούν όλο το 24ωρο τουαλέτες με ντουζ για τους λίγους κατασκηνωτές που, παρά την έλλειψη σκιάς, στήνουν εδώ τις σκηνούλες τους. «Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρώτερη» σκέφτομαι καθώς φέρνω στο νου μου την κατάλευκη ακτή με το ψιλό βοτσαλάκι και την παχιά άμμο να δίνει τη θέση της στα τιρκουάζ νερά του Ιουνίου. Η παραλία με το παράδοξο αυτό όνομα που μου χάρισε όχι μόνο μερικά από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα αλλά και δύσεις της σελήνης που δεν είχα δει ποτέ! Πρόκειται στην ουσία για τη συνέχεια της παραλίας Κάθισμα χωρίς όλη αυτή την «εμποροπανήγυρη» που ‘χεί στηθεί τριγύρω.
