Όµως η ψυχή του, όλα αυτά τα χρόνια, κατοικούσε στην Πάργα, στην οποία έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Αυτήν θεωρούσε πόλη του, αυτή υπάρχει σε όλα του τα ποιήµατα: ο αέρας της, το άρωµά της, ο ίσκιος της, οι άνθρωποί της. Κι ας υπάρχει µόνο ένα ποίηµα που φέρει τ’ όνοµά της στον τίτλο του. Και την Πάργα διάλεξε για τελευταία του κατοικία, στα χώµατά της επέλεξε να αναπαυτεί. Στην Πάργα τέλειωσε το γυµνάσιο και µαθητής ακόµα, έκανε εκεί την πρώτη του εµφάνιση στα γράµµατα µε ένα δοκίµιο για τον Κώστα Καρυωτάκη, µε τίτλο «Κώστας Καρυωτάκης: Ο ποιητής που αγαπήθηκε και µισήθηκε». Θα γράψει, αργότερα, ο ίδιος: «…Ήταν αρχές του 1967, όταν ο αείµνηστος Αλέξανδρος Μπάγκας, ∆ήµαρχος Πάργας, µε παρουσίασε, µαθητή ακόµα στο γυµνάσιο Πάργας, ως δηµιουργό µε τα πιο ενθουσιώδη λόγια, στο κατάµεστο χειµωνιάτικο σινεµά, στου «Καρύδη». Θέµα της διάλεξης ήταν ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης και αφορµή η άρνηση των θρησκευτικών αρχών στην Πρέβεζα να τελέσουν µνηµόσυνο για έναν αυτόχειρα. Η διάλεξη αυτή έγινε βιβλίο. Και θυµάµαι πόση συγκίνηση ένιωσα, όταν έλαβα ένα γράµµα από το Θάνο Καρυωτάκη, αδελφό του ποιητή, µε ύµνους για το βιβλίο. Έτσι ξεκίνησα. Με ένα πεζό για έναν ποιητή. Υπό την αιγίδα του ∆ήµου Πάργας». Μετά το γυµνάσιο έρχεται για σπουδές στην Αθήνα, στη Νοµική Σχολή. Μέσα στη δικτατορία, είναι ένα βαθιά πολιτικοποιηµένο άτοµο µε δράση στον χώρο της Αριστεράς. Συµµετέχει στην πρώτη απόπειρα δραπέτευσης του Αλέκου Παναγούλη, φυλακισµένου για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου.Συλαµβάνεται και βασανίζεται ανελέητα µε αποτέλεσµα να υποστεί µόνιµες και σοβαρές νευρολογικές και κινητικές βλάβες, που επιδεινώνονταν µε την πάροδο των χρόνων. Ένα ισχυρό και λαµπρό πνεύµα σ’ ένα αδύναµο κορµί, ένα τεράστιο ταλέντο στην υπηρεσία της τέχνης.
Το 1977, ο Θάνος Μικρούτσικος τον ανακαλύπτει από ένα ποίηµά του, δηµοσιευµένο στον Ριζοσπάστη και γοητεύεται από το ταλέντο του. Μελοποιεί το ποίηµά του «Φλεβάρης 1848», που συµπεριλαµβάνεται στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» του 1978. Ο Βαγγέλης Λιάρος δίνει τη θέση του στον Άλκη Αλκαίο, όνοµα δανεισµένο από έναν θείο του ΕΛΑΣίτη που σκοτώθηκε. Ακολουθούν και άλλα και φτάνουµε στο 1982,, που ο ποιητής υπογράφει όλους τους στίχους των τραγουδιών του «Εµπάργκο». Η στιχουργική του ταυτότητα ξεχωρίζει αµέσως από τον σωρό των πολιτικοποιηµένων στιχουργών της µεταπολίτευσης. Ο Αλκαίος γράφει ξεπερνώντας τα σύνορα της Ελλάδας, είναι ένας εκφραστής της παγκόσµιας ελευθερίας. Με τον Θάνο Μικρούτσικο δηµιούργησαν εµβληµατικά έργα της ελληνικής δισκογραφίας και παρέµειναν στενοί φίλοι και συνεργάτες µέχρι το τέλος. Στον Μικρούτσικο, εξάλλου, οφείλουµε τις ελάχιστες φωτογραφίες του ποιητή και τα µικρά του σηµειώµατα στα εξώφυλλα των δίσκων. Ελάχιστα χνάρια, πέρα από εκείνα των στίχων του. Ο Αλκαίος ήταν ένας βαθιά ιδιωτικός άνθρωπος, που προτιµούσε να µιλά µε το έργο του, παρά µε την προσωπική του ζωή. Θα ακολουθήσουν συνεργασίες και µε άλλους καταξιωµένους δηµιουργούς, που θα µας χαρίσουν διαµάντια της ελληνικής µουσικής σκηνής. Νότης Μαυρουδής, Μάριος Τόκας, Σωκράτης Μάλαµας, Μίλτος Πασχαλίδης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μπάµπης Στόκας κι άλλοι πολλοί εµπνέονται από την ποίηση του Αλκαίου και την ντύνουν µε υπέροχες µουσικές. Όσο περνούν τα χρόνια, η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει. Αναγκάζεται να περνά µεγάλα χρονικά διαστήµατα κλεισµένος στο σπίτι, καθηλωµένος στο κρεβάτι. Όµως αυτό δεν είναι ικανό να καταβάλλει το πνεύµα του. Μιλά για το µέλλον κι απ’ το παράθυρο του δωµατίου του αγναντεύει όλον τον κόσµο. Κι όταν ήρθε ο καρκίνος τον πάλευε κι αυτόν. Ο Άλκης Αλκαίος, «ο σπουδαίος ποιητής που παρίστανε τον στιχουργό», όπως έλεγε ο αγαπηµένος του φίλος Θάνος Μικρούτσικος, έφυγε, όπως κι άλλοι, «γελαστός και γελασµένος». Τον ευχαριστούµε για τα υπέροχα λόγια που ψιθύριζε στις ψυχές µας τόσα χρόνια. ∆ιψούν ακόµη όµως και το νεράκι αυτού του είδους σπανίζει πια.
*Από το τραγούδι Βοριάς φυσάει τα λόγια µου, σε µουσική του Μιλτιάδη Πασχαλίδη και στίχους του Άλκη Αλκαίου.
