Μέρες που στενεύουν νωρίς

Αντί Επάθλου 119

Μέρες που στενεύουν νωρίς – φθινοπωρινό ταξίδι στη θάλασσα, φθινοπωρινό ταξίδι στο βουνό, την έρημο, την ιστορία μας... Δεν είναι που μου λείψαν τα ταξίδια, είναι που μου γίνανε ανάγκη ουσιαστική, σαν ένα είδος σωτηρίας. Στη Σκοτία, διαβάζω, οι γιατροί ξεκίνησαν να συνταγογραφούν… ταξίδια αντί για φάρμακα, πεζοπορίες, περίπατους και δραστηριότητες στη φύση: Περπατήστε στον Λούσιο, τη Βάλια Κάλντα, ένα αρχαίο μονοπάτι, κάντε river trekking, παρατηρήστε λουλούδια, κουτάβια, σαύρες και πουλιά, μαζέψτε κράνα και μανιτάρια, σκαρφαλώστε σε έναν βράχο, ανεβείτε σε μια κορφή… Η φύση είναι γιατρός, παρηγορεί κι ανακουφίζει. Έρευνες έχουν αποδείξει πως η επαφή μαζί της χαλαρώνει του μυς του προσώπου και τονώνει τα συναισθήματα προσφέροντας χαρά και ικανοποίη-ση – ακριβώς όπως η σωματική άσκηση και το παιχνίδι, η επαφή με τα ζώα και τα παιδιά… «Μιάμισης ώρας καθημερινή δραστηριότητα στη φύση αρκεί για να μειώσει το στρες, την κατάθλιψη, την επιθετικότητα, να περιορίσει τον πόνο και να δυναμώσει το ανοσοποιητικό». Η χώρα μας προσφέρεται για ατέλειωτες βόλτες στη φύση – θάλασσα παντού, βράχοι, φαράγγια, δάση γεμάτα ξέφωτα, ηλιοφάνεια σχεδόν ολόκληρο τον χρόνο. Διαθέτει δέκα Εθνικούς Δρυμούς: 840.000 στρέμματα δασικής έκτασης με σπάνιους γεωμορφολογικούς σχηματισμούς, λιβάδια, λίμνες, ποτάμια, παραδοσιακούς οικισμούς, ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα. Γιατί εμείς επιλέγουμε τη στενότητα – την κυριολεκτική στεναχώρια; Ίσως, όπως γράφει ο Ρίτσος, για να προστατευτούμε από το ίδιο μας το απέραντο… Στο τελευταίο μου ταξίδι στον Δρυμό της Βόρειας Πίνδου, ήρθα κοντά σ’ αυτό το υπερβατικό μεγαλείο της φύσης, την ομορφιά και το σκοτάδι της. Και μόνο παρατηρώντας την έρχεσαι πιο κοντά με τη σοφία της – τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Είμαστε βλέπεις φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Και κάπως έτσι κατανοείς το εφήμερο, τη μηδαμινότητά σου, μα και την αναγκαιότητα, τη συμμετοχή σου στη συνέχεια. Συνειδητοποιείς πως ελάχιστα έχουν σημασία... Να ζούμε όμορφα, με ουσία, να χτίζουμε γέφυρες, να γκρεμίζουμε τοίχους, να πατάμε γερά, να πετάμε κάθε φορά λίγο ψηλότερα, να νοιαζόμαστε, να προσφέρουμε, να γελάμε, να ταξιδεύουμε περισσότερο... Το ταξίδι είναι χώρος με άπειρες διαστάσεις. Γι’ αυτό καμιά φορά το θεωρούμε πολυτέλεια, όμως δεν είναι. Όπως πολυτέλεια δεν είναι ένα θέατρο, μια προβολή, μια συναυλία, ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, μια συνάντηση – οτιδήποτε μοιράζεται, δίνει ψυχή απ’ την ψυχή του. – Κοίτα να μη χανόμαστε...  Πολυτέλεια ίσως να ’ναι οι λιακάδες του χειμώνα που διανύουμε, η μουσική, ό,τι φτιάχνει με τα χέρια του ο άνθρωπος – «η απάντηση σε κάθε ερώτηση», ικανός για το ωραίο και το καταστροφικό, το βίαιο, το αιώνιο, το ταπεινό, ολόκληρο το σκοτάδι και το φως. Άλλος έχει μέσα του θάλασσα κι άλλος βουνό, άλλος φωτιά, άλλος σίδερο κι άλλος καταιγίδα. Και κανένα ταξίδι δεν έχει νόημα αν δεν είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στον εαυτό…  Είναι καλό να θυμόμαστε πως το «τέρας», το «κτήνος», η μισαλλοδοξία υπάρχουν πρώτα μέσα μας. Και πως αν δεν φοβηθούμε να τα κοιτάξουμε κατάματα –ίσως– έχουμε μια πιθανότητα να τα νικήσουμε. Στο Τώρα και το Εδώ: «τόπος όχι δικός σου ή δικός μου αλλά τόπος κοινός», με νανουρίζει όπως κάθε νύχτα η φωνή της Θέκλας Τσελεπή... Αυτά έχουμε να παλέψουμε.

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares