Δίρφη

Ορειβατικό καταφύγιο

Λίγα μέτρα πιο κάτω, στα δεξιά, το εκκλησάκι του Άγιου Κήρυκου και της μητέρας του Αγίας Ιουλίττας. Από εδώ ξεκινάνε τα μονοπάτια προς την καρδιά του βουνού. Τα δύο από αυτά, το Σ1 και το Σ2, καταλήγουν στο ορειβατικό καταφύγιο. Η διαδρομή είναι ονειρική. Όχι τόσο στην αρχή, που διανύεις πευκοδάσος, όσο στη συνέχεια, που ανεβαίνεις υψόμετρο και περνάς από δάσος φυλλοβόλων, με πλατάνια, καστανιές, καρυδιές, οξιές, δρυς. Όσο ανεβαίνεις, παίρνει σιγά σιγά τη σκυτάλη το μεγαλόπρεπο δάσος της κεφαλληνιακής ελάτης. Εάν δεν θέλετε να περπατήσετε την πορεία δυόμιση ωρών μέσα στο δάσος, μπορείτε να ακολουθήσετε την ασφάλτινη διαδρομή με το μεταφορικό μέσο που διαθέτετε. Εξίσου θα μαγευτείτε, καθώς θεωρείται από τις πιο γραφικές οδικές διαδρομές. Αν σχεδίαζες χάρτη εδώ, θα πάταγες δυνατά τον πράσινο μαρκαδόρο δίπλα στην κόκκινη γραμμή! Καθόλου τυχαία, το δάσος της Στενής είναι ένα από τα 19 της χώρας μας που έχουν χαρακτηριστεί «Αισθητικά δάση». Αλλά δεν είναι μόνο η διαδρομή, είναι και η εποχή! Τα χρυσοκόκκινα χρώματα κυριαρχούν παντού, σε έντονη αντίθεση με το βαθύ πράσινο του ελάτου. Καθώς ανεβαίνεις, τα πνευμόνια σου γεμίζουν οξυγόνο και τα μάτια απολαμβάνουν την υπέροχη θέα προς τον Ευβοϊκό, σε συνδυασμό με τη χρωματική πανδαισία της φύσης. Η ψυχή ευφραίνεται, αγαλλιάζεις… Σύντομα φτάνουμε στο διάσελο. Αποκαλύπτεται η θέα στην πίσω μεριά, προς το Αιγαίο, ακόμα πιο μαγευτική και πολύ πιο άγρια. Σε αυτό το σημείο εγκαταλείπεις την άσφαλτο. Αν συνέχιζες, θα κατέληγες στην περίφημη παραλία Χιλιαδού. Παίρνεις τον χωματόδρομο αριστερά για το καταφύγιο, με θέα πολλές φορές και προς τις δύο θάλασσες. Είσαι μέσα στο αυτοκίνητο, αλλά το ξεχνάς κι έχεις την αίσθηση ότι είσαι πουλί. Παίρνεις έτσι μια πρόγευση για το πώς θα νιώσεις ανεβαίνοντας προς την κορυφή… Ξαφνικά, κάτω από τον θεόρατο όγκο του βουνού, παρατηρείς, μικρό από μακριά, το καταφύγιο του ΕΟΣ Χαλκίδας. Ένα πολύ όμορφο κτίριο, σε έξοχη τοποθεσία, δένει υπέροχα με το περιβάλλον. Κτισμένο στο διάσελο Λειρί στα 1.120 μέτρα, έχει φάτσα μπροστά του δυτικά την κορυφή και αριστερά και δεξιά τον Ευβοϊκό και το Αιγαίο, αντίστοιχα. Πίσω του, στην ανατολή, ορθώνεται μια επιμήκης κορυφογραμμή, είναι το Ξεροβούνι. Από αυτή την προνομιακή θέση ξεκινάς τον δρόμο για την κατάκτηση της Δίρφης. Είναι ιδανικό μέρος για να μείνεις και να νιώσεις ότι είσαι ψηλά στο βουνό, καθώς όλα τα χωριά είναι αρκετά χαμηλότερα. Επίσης, μπορείς να κάνεις όμορφους μικρούς περιπάτους πάνω στο διάσελο χωρίς να ανεβοκατέβεις ιδιαίτερα σε υψόμετρο. Τα σύννεφα πολλές φορές εδώ γλείφουν κυριολεκτικά τη γη, δημιουργώντας άλλοτε ομίχλη κι άλλοτε ανοίγματα, αποκαλύπτοντας φαντασμαγορικά τη μοναδική θέα του ηλιοβασιλέματος στον Ευβοϊκό!

Κατακτώντας την κορυφή

Πορεία στα 1.743 μέτρα, το ψηλότερο σημείο της Εύβοιας. Εκεί θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε. Καθώς βλέπεις το βουνό από το καταφύγιο, ντυμένο στην πορτοκαλί του φορεσιά της γαλήνιας ανατολής, σε πιάνει δέος. Είσαι περισσότερο από 600 μέτρα πιο χαμηλά και μοιάζει γιγάντιο κι ανυπέρβλητο. Το παίρνεις όμως απόφαση και ξεκινάς… Ο καιρός ήσυχος και ιδανικός για ανάβαση. Μαλακός νοτιάς, σχεδόν άπνοια. Όταν φυσά βοριάς, γίνεται πολύ δύσκολη η επιχείρηση, καθώς εδώ η ένταση του ανέμου είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τα πεδινά. Επίσης μεγάλο πρόβλημα είναι τα σύννεφα, που πολλές φορές σκεπάζουν το βουνό, και κινδυνεύεις να χάσεις τον δρόμο σου. Έτσι χάνεις και το μεγαλύτερο δώρο, την απολαυστική θέα. Ησυχία κι ούτε ένα σύννεφο στον ορίζοντα αυτή τη φορά. Φεύγοντας από το καταφύγιο, οδεύεις τον χωματόδρομο που περνά από μπροστά. Μετά από εικοσάλεπτη πορεία, τελειώνει. Εδώ συναντάς δύο αναμνηστικά μνημεία ανθρώπων που έχουν χαθεί. Σου υπενθυμίζουν ότι οφείλεις να είσαι προσεκτικός, να σέβεσαι τη δυσκολία και να μην ξεπερνάς τον εαυτό σου εκθέτοντάς τον σε κίνδυνο. Από εδώ αρχίζει η ανάβαση, που είναι σκληρή κι επίπονη. Η κλίση είναι αρκετά απότομη. Το μονοπάτι, που είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο, δεν σου επιτρέπει να χάσεις τον δρόμο σου. Πολλές φορές, όμως, δεν μοιάζει ακριβώς με μονοπάτι, αλλά με σκαρφάλωμα σε βράχια! Το έδαφος είναι πολύ πετρώδες και κινδυνεύεις να γλιστρήσεις πατώντας τις μικρότερες πέτρες. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στην αντίστοιχα απότομη κατάβαση. Ο ουρανός πάνω από την ηλιόλουστη κορυφή φαντάζει στα μάτια μας βαθυγάλανος, νομίζεις ότι ανεβαίνεις στη στρατόσφαιρα! Κοιτώντας τη θέα κάτω μέχρι τη θάλασσα, 1.700 μέτρα πιο χαμηλά, επιβεβαιώνεται η αίσθηση. Νιώθεις αυτό που αισθάνεσαι κάθε φορά που ανεβαίνεις σε κορυφή: Γίνεσαι κι εσύ ένας μικρός θεός, πάνω από τις έγνοιες και τις σκοτούρες της ζωής, τα έχεις όλα πίσω, κάτω αφημένα. Εδώ θα συνομιλήσεις μόνο με τα πουλιά, τα σύννεφα και τους αγγέλους. Θα εισπνεύσεις τον πιο φρέσκο αέρα. Κάθαρση! Η θέα γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή καθώς ανεβαίνεις. Και η ανηφόρα όλο και φαίνεται ατελείωτη. 270 μοίρες γύρω σου πεδιάδες, κορυφογραμμές, θάλασσες, νέφη, άλλα ψηλότερα κι άλλα χαμηλότερα. Έκσταση, μαγεία… Ανεβαίνοντας, ακούω και βλέπω δυο μαχητικά αεροπλάνα να πετάνε σε πιο χαμηλό ύψος από αυτό στο οποίο βρίσκομαι, ακριβώς πάνω από το διάσελο. Αγγίζεις τον ουρανό, σκέφτομαι, βρίσκεσαι ψηλότερα κι από την πορεία των αεροσκαφών! Φτάνει η στιγμή που και η ανεξάντλητη ανηφόρα τελειώνει, που η κλίση αρχίζει να μαλακώνει και νιώθεις ότι πλέον πλησιάζεις. Μας έρχεται μυρωδιά από θειάφι. Θυμάμαι αυτό που μια καλή μου φίλη που είναι από την Εύβοια μου είχε πει το καλοκαίρι, σε μια παραλία κοντά στον Λιμνιώνα. Ότι τα βότσαλα είναι μαύρα ακριβώς επειδή κάποτε η Δίρφη ήταν ηφαίστειο. Δεν υπάρχουν σίγουρες αποδείξεις, αλλά και η μυρωδιά δημιουργεί υποψίες. Το ίδιο και οι δολίνες, χαρακτηριστικά κοιλώματα που συναντάμε στο επίπεδο της κορυφής. Περπατάμε αρκετή ώρα στο κορυφαίο πλάτωμα μέχρι να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο. Η θέα προς την απεραντοσύνη του Αιγαίου πελάγους γίνεται όλο και πιο ανεμπόδιστη. Πρέπει να προχωρήσεις ακόμα πιο πέρα από το υψομετρικό κολωνάκι για να την απολαύσεις στο μέγιστο. Όταν υπάρχει διαύγεια, διακρίνονται μπροστά σου οι Σποράδες πεντακάθαρα. Εμείς δεν ήμασταν τόσο τυχεροί σε αυτό, ίσα που αχνοφαίνονταν. Αλλά και πάλι… Η θέα είναι θεϊκή, 360 μοίρες γύρω γύρω. Ναι, είσαι στην κορυφή! Στέγη σου το σύμπαν. Δάπεδο ο κόσμος. Κι εσύ ανάμεσα, στο μεταίχμιο, να έχεις κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα.