Οι συνομήλικοί μου κι εγώ περιπλανηθήκαμε στην εφηβεία μας σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Γεννηθήκαμε στα χρόνια τα αθώα, τα πολυτραγουδισμένα, εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι τις αρχές εκείνης του ’60. Δεν βιώσαμε πόλεμο, μεγαλώσαμε όμως με τις ιστορίες και τις συνέπειές του. Ζήσαμε τη Χούντα κι έχουμε αναμνήσεις, όμως τη «χρυσή εφηβεία» μας τη ζήσαμε στη μεταπολίτευση. Ευλογηθήκαμε να προλάβουμε τους μεγάλους μας ποιητές ζωντανούς, να τους δούμε και να τους ακούσουμε ν’ απαγγέλουν. Ακούσαμε τους δύο Μάνους και τον Μίκη να παίζουν τις εξαίσιες μουσικές τους σε χώρους μικρούς αλλά και σε γήπεδα. Κι όσο για το θέατρο, είδαμε τη Λαμπέτη και τον Χορν να κάνουν τα μάγια τους πάνω στη σκηνή και να μας κρατήσουν, για πάντα, αιχμαλώτους δεμένους στα σανίδια της. Προλάβαμε τις τελευταίες σκηνοθεσίες του Κάρολου Κουν, όμως το δικό μας «Υπόγειο» – από το 1981 και μετά – ήταν το Θεατράκι της Οδού Κυκλάδων. Ο χώρος όπου, απόλυτος άρχων και μέγας μάγιστρος, ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής. Όμως δεν τον είδα εκεί για πρώτη φορά. Καλοκαίρι του ’80 στο Άλσος Παγκρατίου και “ΑΝΑΝΤΑΜ ΠΑΠΑΝΤΑΜ”, μια ιστορική παράσταση, από πολλές απόψεις. Το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ έχει γίνει ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΗΝΗ κι αυτή είναι η πρώτη της παράσταση. Είναι η τελευταία φορά που η θρυλική ομάδα, που αναβίωσε και δόξασε την ελληνική επιθεώρηση, θα παίξει στο θέατρο του Άλσους Παγκρατίου, που επί επτά συναπτά έτη υπήρξε το “σπίτι” της. Ο τότε υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος, Γεώργιος Πλυτάς, θα το γκρεμίσει και στη θέση του θα στήσει δυο μπασκέτες. Ο Λευτέρης Βογιατζής συνεργάζεται, για μία και μοναδική φορά, με την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΗΝΗ. Τον θυμάμαι μ’ αυτό το φαντεζί, λαμέ κοστούμι της επιθεώρησης να τραγουδά το “Yellow Thlipsis”, σε μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μόνιμου και αναντικατάστατου συνεργάτη του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ και της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΗΝΗΣ. Τον επόμενο χρόνο θα παίξει στη “ΣΑΡΑ”, δίπλα στο ιερό τέρας με το όνομα Έλλη Λαμπέτη (στην τελευταία της παράσταση) και θα ιδρύσει τη δική του “ΣΚΗΝΗ”. Από τότε – και μέχρι το τέλος – δεν έχασα καμία του παράσταση, ούτε μία. Ο Βογιατζής έκανε τη διαφορά στο θέατρο και την παρουσία του αισθητή. Από τη στιγμή που έμπαινες στο φουαγιέ κι έπιανες στα χέρια σου το πρόγραμμα της παράστασης, τόμο κανονικό, βιβλίο με απίστευτο υλικό, μέχρι την είσοδο στην αίθουσα, που την έβλεπες να μεταμορφώνεται μαγικά από έργο σε έργο, από παράσταση σε παράσταση. Ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν κυρίως θεατράνθρωπος, αν και έπαιξε και σε 14 ταινίες, οι περισσότερες από αυτές σε σκηνοθεσία του φίλου του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Στο ραδιόφωνο, ήταν ο Πρίγκηπας στην εμβληματική και αξεπέραστη «ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ» (1977-1980) του Τρίτου Προγράμματος, υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι. Στην τηλεόραση τον είδαμε μόνο σε τέσσερα θεατρικά έργα και σε ένα επεισόδιο (από τα τρία συνολικά) της σειράς φαντασίας της ΕΡΤ «ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ».
Στο ίδιο τεύχος
