Με την Εγνατία οδό να έχει φέρει τα πάντα πιο κοντά, ολοένα και περισσότεροι επισκέπτες έρχονται να ανακαλύψουν ιδίοις όμματί την αστείρευτη ομορφιά που προσφέρει, απ’ άκρη σ’ άκρη, ολόκληρη τη δυτική ακτογραμμή της χώρας. Αναρίθμητες παραδεισένιες παραλίες κατά μήκος της, άλλοτε κρύβονται και άλλοτε φανερώνονται στη σειρά. Κάποιες απ’ αυτές είναι ορατές από τον δρόμο, κάποιες άλλες εξαιρετικά διάσημες και πολυσύχναστες και κάποιες πιο μοναχικές, κρυμμένες πίσω από τα απόκρημνα βράχια και τα πευκοδάση.
Παραλίες άγνωστες στους περισσότερους, γνωστές όμως, στους απανταχού campers που παρά τις απαγορεύσεις εξακολουθούν να απολαμβάνουν το μεγαλείο της φύσης μακριά από τη βαβούρα των οργανωμένων πλαζ.
Αμμουδιά
Προσπερνώντας το Σαρακήνικο στην πολυσύχναστη Πάργα, την παραλία Λίχνος με τη Σπηλιά της Αφροδίτης και τον Άγιο Γιαννάκη, κατευθυνόμαστε προς την Αμμουδιά στην περιοχή του Δέλτα του Αχέροντα. Το μικρό παραθαλάσσιο χωριό στις εκβολές του μυθικού ποταμού φιλοξενεί το φανάρι (φάρος) το οποίο, επί αιώνες, καθοδηγούσε τους επισκέπτες στο Νεκρομαντείο, που σύμφωνα με τη μυθολογία, αποτελούσε την είσοδο στην κοινωνία των ψύχων. Αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ιστορία αυτή, η Αμμουδιά έχει μείνει γνωστή και ως το χωριό του «κάτω κόσμου». Εδώ, βρίσκεται και η ομώνυμη παραλία που περιστοιχίζεται από ψηλά δέντρα αλλά και ψαροταβέρνες που προσφέρουν φρέσκα ψάρια κι άλλα μεζεδάκια δίπλα στο κύμα. Μεσημέρι, πιά, και μια στάση για φαγητό απλά επιβάλλεται! Μπροστά μας απλώνεται φαρδιά-πλατιά, η χρυσαφένια άμμος με τις αναρίθμητες παρατεταμένες ξαπλώστρες και τον κόσμο να απολαμβάνει το κολύμπι του στα ρηχά, γαλάζια νερά της παραλίας που είναι ιδιαίτερα αγαπητή στα παιδιά.
Αλωνάκι
Αναζητώντας περισσότερη ησυχία, συνεχίζουμε νοτιότερα. Στ’ αριστερά μας, εκτείνεται η απέραντη προστατευμένη έκταση του Καταφύγιου Άγριας Ζωής. Στην τελευταία διασταύρωση η ταμπέλα δείχνει αριστερά προς Αλωνάκι και ευθεία προς τον Όρμο του Οδυσσέα, δυο δυσπρόσιτες παραλίες στον νότο του καταπράσινου αυτού Καταφυγίου.
Πρώτη στάση μας, το Αλωνάκι Φαναρίου, όπου και τελειώνει η άσφαλτος και ξεκινάει ένας σχετικά καλός χωματόδρομος που διασχίζει το πυκνό πευκοδάσος. Δεξιά και αριστερά μας δάσος – ένιωθες τη μυρουδιά του πεύκου να γεμίζει τα πνευμόνια σου σε κάθε εισπνοή. Εδώ ψηλά, μέσα στο δάσος, ξεπροβάλει ύστερα από ένα ξέφωτο, ανάμεσα στα πεύκα και στους γκρεμούς, το παραδεισένιο ακρογιάλι. Ένας γιγάντιος ογκόλιθος αναδύεται από τα νερά της θάλασσας. Μαζί με τα δέντρα που – κυριολεκτικά γαντζώνονται επάνω στα απότομα βράχια –σχηματίζουν ένα μοναδικής ομορφιάς, άγριο τοπίο. Κατηφορίσαμε ένα χωμάτινο μονοπάτι με σκόρπια σκαλάκια και με μόνα εφόδια τα φωτογραφικά και τις πετσέτες μας. Η θέα σου έκοβε την ανάσα, τα νερά έπαιρναν τιρκουάζ αποχρώσεις από το πράσινο των δέντρων και το γαλάζιο του ουρανού. Απλώσαμε τις πετσέτες μας πάνω στην ψιλή άμμο της παραλίας και βουτήξαμε στα κρυστάλλινα νερά της. Ένιωθα τον βραχώδη πυθμένα στα πόδια μου να με γαργαλά. «Θέλει προσοχή», δεν πρόλαβα ούτε να το σκεφτώ και σε λίγα μετρά τα νερά γίνονταν αρκετά βαθιά.
Αρχές Ιουνίου και η ακτή δεν είχε καθόλου κόσμο, μια καντίνα παρέμενε –ευτυχώς – ανοιχτή με τραπεζάκια έξω, σε έναν χώρο που έχει διαμορφωθεί σαν «μπαλκόνι» με θέα την παραδεισένια παραλία ακριβώς από κάτω, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύουμε τον καφέ μας κάτω από τη σκιά των δέντρων, αγναντεύοντας το Ιόνιο πέλαγος.
Στο ίδιο τεύχος
