Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα ο αγαπημένος μου μήνας. Θυμάμαι τα καινούργια τετράδια, την τσάντα, τη μυρωδιά των βιβλίων – υπόσχεση πως θα τα κρατήσω καθαρά. Κάθε Σεπτέμβρη σχεδίαζα: θα ταξιδεύω περισσότερο, θα κρατώ ημερολόγιο, θα μαγειρεύω για φίλους, θα κόψω το τσιγάρο. Μικρά-μεγαλεπήβολα τα «θα» του φθινοπώρου: θα καθαρίσω την ντουλάπα μου, να κάνω χώρο για να 'ρθει το νέο, το καινούργιο, το καθαρό... Το νέο έχει κίνηση. Αψηφά τη βαρύτητα κι απογειώνεται. Έχει τσαγανό κι αθωότητα. Μικρός Σίσυφος, που ανεβοκατεβαίνει τις κορφές και τα φαράγγια. Γυρεύει χώμα, μυρωδιές της γης, αγριόχορτα κι ορίζοντες ανοιχτούς. Να πλάσει από την αρχή τη μορφή του κόσμου, ν’ ανασάνει αλμύρα. Ξεψύχισμα καλοκαιριού, μακριά από την πόλη όπου όλοι επιστρέφουν – κάθε Σεπτέμβρη ξεχνιόμουνα. Σε κάποιο νησί, στα χρώματα της θάλασσας, στο πρωτοβρόχι. Μικροί απολογισμοί και καλοκαιρινοί έρωτες – ανέμελοι, λεύτεροι, αδαείς. Τι θα πετάξεις και τι θα κρατήσεις – έχει και το παλιό την ομορφιά του... Έχει ρεβιθάδα, αμυγδαλωτό και παστέλι. Μυρωδιά φρεσκοψημένου ψωμιού πάνω σ’ ελιά και σε πουρνάρι. Ξεχασμένους φαροφύλακες και ιστορίες απ’ την Αθήνα του ’60. Έχει ξινάρια, ρακεζιά και πανηγύρια στις ταράτσες. Λατερνατζή και γαλατά. Καφενέδες, κούνιες και μπιλιάρδα. Μνήμες από παιδικά όνειρα – καρνάβαλου και Καραγκιόζη γωνία. Σεπτέμβρης είναι το πρώτο αντάμωμα, η γειτονιά του παλιού με το καινούργιο. Κρατάς τη νοσταλγικότητα του χθες και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Πως κι αν πέσεις, θα σηκωθείς, και πως αν πατήσεις γερά το τσιμέντο αυτού του κόσμου, θα ραγίσει. Ο άνθρωπος ξορκίζει τον σπαραγμό, παλεύει με τα στοιχειά και τα νικάει. Σαν τον φάρο στην άκρη του κόσμου, μάχεται με το πέλαγος και το σκοτάδι. Φτιάχνει μαδέρια για κουπιά να κουμαντάρει το καΐκι. Η παράσταση του κύκλου της ζωής έτσι κι αλλιώς δεν σταματάει. Έχει όργωμα. Να σπείρεις, να φυτέψεις, να καλλιεργήσεις – ελιές, αμπέλι, ξινόδεντρα, συκιές. Να θωρείς το βλάστεμα, το μεγάλωμα, και μετά τρύγος, ράβδισμα, συγκομιδή. Μικροί και μεγάλοι θάνατοι, που τρέφουν τα παιδιά και την τέχνη τ’ ανθρώπου. Από τα σχέδια του Σεπτέμβρη συνήθως δεν κατάφερνα να κάνω πράξη και πολλά. Η ζωή άλλωστε είναι γεμάτη απρόοπτα και ανατροπές. Μάθαμε να ζούμε με δαύτα, και είναι εντάξει. Όπως λέει και η Θέκλα, η ζωή είναι ένας διαρκής αυτοσχεδιασμός. Να τη ζεις με την καρδιά σου, ό,τι κι αν σου φέρνει…
