Μου έλειψαν τα ανοιξιάτικα βράδια με τα παράθυρα τα ανοιχτά κι ο ήχος από το κουτάκι της μπίρας στο απέναντι μπαλκόνι. Τα τιτιβίσματα των πουλιών που δεν έχουν τελειωμό. Άνοιξη είναι το ελάχιστο που γίνεται πολύ, το ξέσπασμα της ομορφιάς, όλα μέσα σου που σου φωνάζουν... Μαζί της γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, κι είναι ιερή η στιγμή που καλείσαι να βάλεις την αλήθεια της σε λόγια. Τόση απλωσιά, τόση θάλασσα, τόση ευγνωμοσύνη... Χαμογελούν οι ροδιές, χαμηλώνουν οι γλάροι κι οι ελιές ταξιδεύουν στο πέλαγος, τραγουδούν οι τράτες ψιθυρίζοντας το καλοκαίρι. Όλος ο κόσμος μια μέθεξη, σπονδή στην ωραιότητα, δίψα, πάθος και αρχή. Μια κραυγή αρμονίας, ικανή να στείλει μακριά όλη την ασχήμια του κόσμου... Συμβιβαστήκαμε, βλέπεις, με το άδικο κι έτσι «χρειάζεται να σκύψουμε για ν’ ακούσουμε τον ψίθυρο μιας πηγής ή να δούμε το βλέμμα του ζώου» γράφει ο Ελύτης, μα η αρχή και το τέλος βρίσκονται πάντοτε στη φύση. Τούτος ο τόπος τα χωράει όλα. Τη σκόνη, το δάκρυ, τους ήρωες και τους ποιητές. Την κληματαριά, το γιασεμί και το κυπαρίσσι. Την ξεγνοιασιά, τη μοναξιά, τη φωτιά και τη στάχτη. Τη λευτεριά του αετού, τα βελάσματα των προβάτων, την πέτρα που ανθίζει. Την ξαστεριά του ουρανού και την καινούργια αλήθεια που αγκαλιάζει το οργωμένο χώμα. Το παραμύθι, τον Λόγο και το φως. Και «τίποτα δεν θα χαθεί άμα το εμπιστευτείς στον ήλιο»1 λέει ο ποιητής... Διαβάζω πως στο κλείσιμο της αυτοβιογραφίας του, ο Καρλ Γιουνγκ γράφει: «Ο κόσμος που γεννιόμαστε είναι ανελέητος, κτηνώδης και συνάμα θεϊκής ομορφιάς. Ποιο στοιχείο νομίζουμε ότι υπερισχύει του άλλου, το νόημα ή η έλλειψη νοήματος είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, πιο πιθανό είναι, όμως, όπως συμβαίνει σε όλα τα μεταφυσικά ερωτήματα, να ισχύουν και τα δύο. Η ζωή είναι –ή έχει– νόημα και δεν έχει. Μου είναι προσφιλής η ανήσυχη ελπίδα ότι το νόημα θα επικρατήσει και θα κερδίσει τη μάχη». Η άνοιξη υπάρχει για να υπογραμμίζει αυτήν ακριβώς τη νίκη. Καμωμένη κι αυτή από χιλιάδες μικρές ήττες, δεν είναι παρά καθρέφτης της χαράς που μόνοι μας στερούμαστε. Χειμαρρώδης, αναγκαία και τόσο εύθραυστη, χαρείτε την όσο κρατήσει.
