Κάποτε πηγαίναμε και κάναμε τα «θαλάσσια μπάνια» μας με το πούλμαν. Στρώναμε πετσέτα στην Κινέτα, στους Αγίους Θεοδώρους, στον Σχινιά, στο Αυλάκι, στο Πόρτο Ράφτη, στη Ραφήνα και φυσικά στην Λούτσα (για τους νεότερους Αρτέμιδα, από το 1981 και μετά). Μπάνιο απογευματινό, όχι γιατί είχαμε τίποτα ευαισθησίες σχετικά με την ηλιακή ακτινοβολία, αλλά γιατί το πρωί έπρεπε να γίνουν οι δουλειές του σπιτιού και τα ψώνια. Η μάνα μου κρατούσε μαζί μπισκότα, ενώ στην παραλία περιμέναμε να περάσει ο λουκουματζής για να πάρουμε λουκουμάδες και κουλούρια Θεσσαλονίκης ή ψωμάκια πασπαλισμένα με ζάχαρη (δεν το λες και φουλ υγιεινή διατροφή, αλλά ήταν πεντανόστιμα και δεν φαινόταν να μας απασχολούσε και τόσο). Είχαμε σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες στη διάθεσή μας να κάνουμε μπάνιο και να στεγνώσουμε. Ισιώναμε ψάθες και πετσέτες, σιχτιρίζαμε άμα φυσούσε γιατί γέμιζαν με άμμο ή αν περνούσε κάποιος απρόσεκτος και τις έπαιρνε σβάρνα. Μετρούσαμε τα μπάνια, όπως τα παγωτά. Ξεκινούσαμε τους υπολογισμούς του Αγίου Πνεύματος και τελειώναμε κατά τον Σεπτέμβρη. Άλλες φορές πάλι, πηγαίναμε με την συγκοινωνία στις πλαζ της Βούλας, Πληρώναμε είσοδο, αλλά είχαν αποδυτήρια, χώρους με πράσινο, ξαπλώστρες στο γκαζόν, κιόσκια, ντουζιέρες κι ομπρέλες. Χλιδή! Η τάση επέβαλλε χρώμα. Το ασπρόμαυρο έμενε πίσω και οι σέπια αποχρώσεις κέρδιζαν. Τα μπανιερά των γυναικών μίκραιναν, αφήνοντας ακάλυπτη την κοιλιά. Οι ατέλειες κι οι στρογγυλάδες ήταν στη μόδα καθώς ακόμη κι οι μεγάλες σταρ του κινηματογράφου είχαν κι αυτές τις καμπύλες τους. Η Γεωργία Βασιλειάδου, η προχωρημένη «θεία απ’ το Σικάγο» έντυνε (ή κατά άλλους έγδυνε) με μπικίνι τις μεγαλωμένες με αυστηρά ήθη ανιψιές. Για τη «διχοτόμηση» του μαγιώ, σε πάνω και κάτω, είχε φροντίσει χρόνια πριν (Ιούλιο του 1946) ο Γάλλος Λουί Ρεάρ, μηχανικός αυτοκινήτων, όταν άφησε την αυτοκινητοβιομηχανία για να εργαστεί στην επιχείρησηεσωρούχων της μητέρας του. Πρώτη που φόρεσε μπικίνι, η Μισελίν Μπερναντινί, μια στριπτιζέζ σε παρισινό καζίνο. Το τρανζίστορ παίζει «τα Αμερικάνικα» και στις ακρογιαλιές απλώνονται κορμιά και πετσέτες! Ραστώνη θερινή, «καρεκλάκια, πετονιές μες στο πανέρι» κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, και στα «Κορίτσια στον ήλιο», η Άναμπελ τρομάζει με το πάλαι ποτέ «στάσου μύγδαλα». Τα «μπάνια του λαού», φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, ανεπίτρεπτο να διακοπούν κι αυτά επικαλέστηκε, προκειμένου να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές το 1987 και τα κατάφερε! Την εμφάνισή της στις παραλίες κάνει η λευκή πλαστική καρέκλα. Όσο κι αν μας φαίνεται «κιτς», σύμφωνα με τους New York Times, βρίσκεται ανάμεσα στα 25 πιο σημαντικά έπιπλα του κόσμου τα τελευταία 100 χρόνια!!! Με την αλλαγή των δεκαετιών, αλλάζει και το σκηνικό. Η πετσέτα ξεπερνιέται και τη θέση της παίρνει η ξαπλώστρα. Πλαστική στην αρχή, φτάνει να είναι σήμερα ολόκληρο κρεβάτι με στρώμα!
