Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω ναυτία. Φετούλες λεμόνι και κοκακολα στα καταστρώματα του Σαπφώ και του πάλαι ποτέ Ταξιάρχη του σκυλοπνίχτη, μεγάλη η χάρη του, καλοκαιράκι πλώρη για το νησί, ένα δράμα σκέτο. Τις δραμαμίνες τις έκοψα εκεί μετά το Σάμινα που έτυχε να ταξιδεύω την ίδια ακριβώς νύχτα από Χίο για Πειραιά ως φοιτητριούλα, κι ως τότε μου ‘ταν αδιανόητο πως δύναται να συμβεί ναυάγιο μες στο Αιγαίο. Τουλάχιστον να παλέψω για τη ζωή μου είχα σκεφτεί, κάτι είν’ κι αυτό τώρα που το καλοσκέφτομαι, γιατί από τη μαστούρα θα πήγαινα σούμπητη στον πάτο και χαμπάρι δεν θα ‘παιρνα, έτσι τέζα ανάσκελη μέσα στ’ αμπάρι. Όταν ο Νίκος Υφαντής είπε πως θα πάρουμε βάρκα από τον Άγιο Νικόλα για το Ναυάγιο τέρμα στον Βορά, ούτε που το σκέφτηκα, εννοείται. Και να σου το πενταράκι σκάει από το πουθενά και πάει η βαρκούλα μας σαν όνειρο στο κύμα κι εκεί που έπρεπε να είμαι ταβλιασμένη και κάτασπρη σαν το πανί, λουσμένη από τα κύματα κι από τον κρύο ιδρώτα, να ξερνοβολώ και να θέλω να πεθάνω κυριολεκτικά (δεν παλεύεται η ναυτία παιδιά) …τσουπ βρίσκομαι τέρμα πλώρη να τραβάω βιντεάκια και να χαριεντίζομαι μπροστά στον φακό – οκ δεν μπορεί, δεν είμαι εγώ αυτή κάπου γράψε λάθος. Κάθε κύμα και μια έκρηξη χαράς κι αδρεναλίνης, μια αίσθηση ελευθερίας και περιπέτειας, φόβος που γίνηκε απόλαυση και ψάχνεσαι να βρεις από πού σου ‘ρθε. Να φταίει ο καπετάνιος; Να φταίει το νησί; Να φταίει η βαρκούλα της Blue Εscape Trips; Η μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα και δικαιώθηκε ο Λακάν – στο βάθος φοβόμαστε αυτό που επιθυμούμε; Μου τα σκάει η Μαρινέλλα... Τι να φταίει τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά Εεεε; Όχι πως στην επιστροφή δεν μου τα ‘σκασε ολόκληρο το μεταναστευτικό, εκείνη η κούκλα που μ’ είχε σημαδέψει στο Αιγαίο, δεν σκέφτηκα τη μανούλα μου να μου κρατάει το χέρι, είχα καρατσεκάρει σωσίβια και σωστικά, απόσταση ως τη στεριά – πήγαινε πιο κοντά βρε Νίκο μου να ‘χουμε να πιαστούμε από έναν βράχο, νέοι άνθρωποι, λέμε τώρα – ναυτία πάντως δεν μ’ έπιασε φίλοι καλοκαιράκηδες και τέλος καλά όλα καλά και πάντα τέτοια που λένε… Στο βάθος το «Αχ θάλασσα» της Μαρίνας της Σάττι: Αχ, θάλασσα Θάλασσά μου εσύ Μέσα σου πάρε με για να πνίγω Χωρίς αγάπη Δεν θέλω εδώ να ζήσω στη στεριά Μα εσύ είσαι τόσο ατάραχη θάλασσά μου Γυαλί που καθρεφτίζεις πουλιά Μα εγώ είμαι κύμα… Καλό καλοκαίρι!