Αλλά κανείς δε θέλει να πιστέψει πως βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα κι είναι:

ο ουρανός. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών… Πάντα επιμένουν

να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν

πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας, θα ‘χουμε

φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων,

των εραστών και των παρθένων.

Και θα τελειώσω με ένα θαυμαστό ποίημα του Σαχτούρη που αποκαλύπτει τη

μόνη αλήθεια μας με τρόπο καθοριστικό. “Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια

φραντζόλα ζεστό ψωμί, είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό, ένα παιδί με

πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω, όμως

και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος, κι αυτή μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και

μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν

στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό! Ας μην το

κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό.»