Πώς µπορείς να δεις την οµορφιά εκεί που οι άλλοι βλέπουν µόνο την ασχήµια; Μήπως τα πάντα δεν είναι παρά θέµα οπτικής, προοπτικής και ενίοτε και λίγης τρέλας; Έτσι και µε τη χαρά, όχι την επιτηδευµένη, αυτή των ηµερών αλλά την πηγαία, αγνή χαρά. Αυτή που άλλοι την έχουν µέσα τους κι άλλοι τη δηµιουργούν µέσα στη λύπη και τα βάσανα του κόσµου.
Και τι είναι στ’ αλήθεια η χαρά; Ν’ αγκαλιάζεις τον γεροπλάτανο της Άρνας χορεύοντας Ικαριώτικους και Καλαµατιανούς δίπλα σ’ ένα Αφρικανικό µπάοµπαν ή Αιγαιοπελαγίτικους συρτούς, καρσιλαµάδες πάνω σ’ εκείνη στην ταράτσα στα Λεπτόποδα µε σούµα και βιολιά σαν να µην υπάρχει αύριο; Μήπως χαρά δεν είναι να ‘χεις έρθει
περπατώντας από τη Σπάρτη για να πατήσεις την κορφή του Ταΰγετου ή µε οδηγό ένα σύννεφο να ανηφορίζεις κατάκοπος µες στην οµίχλη, ώσπου να φτάσεις ν’ αγναντεύεις τη ∆ίρφυ, το Φεγγάρι, το Άγιο Όρος, το πέλαγος ατέλειωτο εκεί ψηλά στο Ξεροβούνι;
Για κάποιους, χαρά είναι να περπατούν ανάλαφρα σαν πάνω σε πάπλωµα από πεσµένα φύλλα, τα ερείπια µε τα µισογκρεµισµένα παράθυρα που µείναν ανοιχτά
να βάλουν µέσα τους δάση αχανή, απάτητα κι άλλοτε τη θάλασσα την ξελογιάστρα… Για άλλους, χαρά είναι να βυθίζονται στα έγκατα της γης αποκρυσταλλώνοντας τα µυστικά της ή να πετούν ψηλά, αφού από µια κάποια απόσταση τα πράγµατα φαίνονται ένα τσικ πιο ελαφριά και πιο καθάρια...
Χαρά είναι να βρίσκεις πράγµατα άγνωστα, καινούρια, απροσδόκητα σε τόπους οικείους, αγαπηµένους – χαρά είναι η ανακάλυψη, το µόνο της ζωής σου ταξίδι. Χαρά είναι και να προσφέρεις την ίδια τη χαρά. Γιατί υπάρχει µεγαλύτερη χαρά από το να νιώθεις πως είσαι µέρος της χαράς αυτού που τη χρειάζεται, πως γίνεσαι ο ίδιος χαρά για τη χαρά του; Όχι, δεν υπάρχει. Ποιος θεός, ποια κορφή, ποια ουσία µπορεί να συγκριθεί µε αυτό το αίσθηµα της µεταµόρφωσης, να κάνεις ρούχο τη χαρά, να ανατέλλεις.
Χαρά είναι η γεύση, χαρά ειν’ τα δώρα, χαρά είν’ και τα γλυκά, χαρά είναι πάντα ένα ταξίδι. Χαρά είναι να διεκδικείς, να αγωνίζεσαι, να ‘χεις το κουράγιο να ελπίζεις. Γι’ αυτούς που δεν την έχουν, χαρά είναι η υγεία τους, χαρά είναι ο χορός και το φιλί, η αγκαλιά και το χάδι. Χαρά είναι ο έρωτας, χαρά είναι η Αγάπη. Χαρά είναι, βέβαια, τα παιδιά, οι νεράιδες και τα παραµύθια. Κι αν καµιά φορά κρύβουν δράκους και στοιχειά, πνεύµατα κακά, φθορά και δόλιες υποθέσεις εσύ πάντα να ξέρεις πώς να γίνεσαι η χαρά – πώς να τη φέρνεις. Γιατί η χαρά είναι µεταδοτική. Και την έχουµε ανάγκη.
Στις χαρές µας λοιπόν και που και που ας θυµόµαστε πως µέσα στη λύπη ζουν πάντοτε µικρές χαρές και µέσα στη χαρά χωνεύει κι αναδύεται µια λύπη. Ας την πω χαρµολύπη να µη βαρύνουµε το αρκετά βεβαρηµένο κλίµα των
γιορτών. Ίσως τελικά να είναι Ένα. Σαν το καλό και το κακό που ερωτοτροπούν στο ΖΕΝ του χωροχρόνου. Σαν τη φωτιά και το µέταλλο – το Γιν και το Γιαν της Χαράς.
Γι’ αυτό κι όταν όλοι θα κοιτάζουν µπροστά γεµάτοι ευχές και όνειρα για τον καινούριο χρόνο, εγώ που τόσο αγάπησα τους αποχαιρετισµούς, ολόκληρη θαρρώ, γεµάτη από χαρά και από λύπη, θα κοιτάξω πίσω κι αποχαιρετώντας θα πω: Για όσα βρεις τόσα χρειάζεται να αφήσεις, για όσα άφησες άλλα τόσα θα βρεις.
Καλή Χρονιά, φίλοι!
