Ένας μικρός και ιδιαίτερος οικισμός μέσα στο δάσος μας περίμενε στα ψηλά του κεντρικού Πηλίου. Ιδιαίτερος, όχι μόνο λόγω της μαγευτικής φύσης που τον περιβάλλει, αλλά και του χαρακτήρα του ως κέντρου φιλοξενίας, όπως υποδηλώνει άλλωστε και το όνομά του. Παραδοσιακά ήταν εγκατεστημένα εδώ χάνια για τους διαβάτες της περιοχής με τα ζώα τους κι αργότερα για τους ταξιδιώτες και τους εκδρομείς προς τις «Αγριόλευκες», το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου, που απέχει δύο μόλις χιλιόμετρα από τον οικισμό. Το τοπίο γεμάτο τρεχούμενα νερά και λογής-λογής φυλλοβόλα μοιάζει πραγματικά πως βγήκε από παραμύθι. Εικοσιέξι απολαυστικά χιλιόμετρα από τον Βόλο, μια διαδρομή μέσα από καταπράσινα λιβάδια και ξέφωτα να εναλλάσσονται με τα πυκνά χρυσοποίκιλτα δάση ντυμένα στα χρώματα του φθινοπώρου. Στο διάβα μας εκτάσεις καλλιεργημένες με μηλιές αλλά και ελιές, τα φημισμένα προϊόντα του τόπου. Αναρίθμητα τα βότανα του βουνού – δεν είναι τυχαίο πως ο Κένταυρος Χείρωνας, αρχηγός της φυλής, σοφός και δάσκαλος των πολεμικών τεχνών θεράπευε με βότανα του Πηλίου. Τόσο όμορφα τα χρώματα, οι ήχοι, τα τοπία που πραγματικά μαγεύεσαι – σχεδόν δεν καταλάβαμε για πότε φτάσαμε! Κατά μήκος του δρόμου, δεξιά και αριστερά, μας υποδέχονται ταβερνάκια και ξενώνες, φτιαγμένα παραδοσιακά από πέτρα και ξύλο. Οι καμινάδες κάπνιζαν, στην ατμόσφαιρα επικρατούσε η μυρουδιά του καμένου ξύλου…
Ο ήλιος άρχισε σίγα-σιγά να πέφτει κι εμείς ακολουθούμε την πινακίδα για το Χάνι του Ζήση που θα μας φιλοξενούσε. Τόσο πυκνά τα κλαδιά από τις οξιές και τα πλατάνια που οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου δεν κατάφερναν να εισχωρήσουν ως τη γη. Αφράτα και παχιά – σαν πάπλωμα – τα πεσμένα φύλλα στον δρόμο, σου έδιναν την εντύπωση, ότι δεν είχε περάσει άλλο αυτοκίνητο για μέρες… Ο ξενώνας παραδοσιακός, όπως ακριβώς το περίμενα, περιστοιχισμένος από πλατάνια και οξιές, ντυμένα στα κόκκινα και τα πορτοκαλί. Μια παλιά πετρόχτιστη βρύση στο κέντρο του κήπου ίσως κάποτε να ήταν η αφορμή για μια στάση ξεκούρασης ή για να ξεδιψάσουν τα ζώα. Στο πίσω μέρος του ξενώνα άκουγες το κελάρυσμα ενός μικρού καταρράκτη κι έβλεπες ρυάκια να σχηματίζονται παρασέρνοντας τα πεσμένα φύλλα… Μαγεία! Στην είσοδο μας υποδέχτηκε εγκάρδια ο κ. Ζήσης Σταμάτης. Διατηρεί την οικογενειακή επιχείρηση ανελλιπώς από το 1904 κι όπως μας διηγήθηκε, ήταν ένα από τα παλιά εκείνα χάνια που χρησίμευαν στους διαβάτες και τα ζώα τους ως κατάλυμα για διαμονή. Το 1914 καταστράφηκε από πλημμύρα κι έπειτα ξανακτίστηκε και παρέμεινε μέχρι το Β' παγκόσμιο πόλεμο, οπότε καίγεται δύο φορές από τους κατακτητές και ξαναφτιάχνεται. Το 1974 διαμορφώνεται σε ένα σύγχρονο ξενοδοχείο. Τα παραδοσιακά έπιπλά σε παραπέμπουν σε αρχοντικά περασμένων αιώνων, το ίδιο και τα ατμοσφαιρικά δωμάτια με τους πέτρινους τοίχους και τα ξύλινα πατώματα. Τη ζεστασιά του χώρου έρχεται να συμπληρώσει το αναμμένο τζάκι σε μια γωνία του σαλονιού και οι μυρωδιές από το σπιτικό φαγητό που ετοιμάζονταν στη κουζίνα. Μας περίμεναν παραδοσιακές πηλιορείτικες γεύσεις, όπως σπετζοφάι, κόκορας κρασάτος και νοστιμότατες πίτες.
Έχανες την αίσθηση του χρόνου, περπατούσες ώρες και όχι απλά δεν καταλάβαινες την κούραση αλλά αντίθετα ηρεμούσες, γέμιζες, ένιωθες μέσα σου βαθιά γαλήνη.
Προχώρησα ακόμη πιο βαθιά μες στο δάσος, λες και με καλούσε να πάω στην καρδιά του, εκεί που δεν υπήρχε μονοπάτι παρά μόνο κλαδιά και φύλλα από τα γιγάντια δέντρα και τ’ ανάλαφρα βήματα επάνω στις πυκνές στρώσεις που είχαν δημιουργηθεί με τον καιρό. Σε κάποια σημεία μεγάλοι κορμοί δέντρων είχαν τσακίσει από κάποιο δυνατό αέρα ή από το βάρος του χιονιού που πέφτει άφθονο εδώ πάνω το χειμώνα, ιδανικό περιβάλλον για τα μανιτάρια που ξεφύτρωναν στα πιο απίθανα μέρη: επάνω στους κορμούς, σε σχισμές και σε κρυψώνες ή κάτω από την υγρασία των πεσμένων φύλλων. Άκουγα μαγεμένη τους ήχους του δάσους, τα πουλιά που κελαηδούσαν ακούραστα, το κελάρυσμα από τα τρεχούμενα νερά και το φύσημα του άνεμου που έπαιζε με τα φύλλα των δέντρων. Άρχισε πια να σουρουπώνει, την αισθάνεσαι την υγρασία του βουνού, η ώρα της επιστροφής είχε έρθει...
Πίσω στον ξενώνα, στο Χάνι του Ζήση, η μέρα τελειώνει με ζεστό καλομαγειρεμένο φαγητό και ένα ποτήρι σπιτικό κρασί δίπλα στο τζάκι. Σκέφτομαι ήδη την επόμενη εξόρμηση στα πηλιορείτικα Χάνια, χειμώνας αυτή τη φορά, με το πυκνό χιόνι να πέφτει ψηλά στις «Αγριόλευκες», ένα από τα πιο παλιά αλλά και ωραιότερα χιονοδρομικά της χώρας. Η θέα του παρθένου αυτού τοπίου ντυμένου στα λευκά, με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου και του Παγασητικού ακούγεται τόσο ονειρική – αυτή ακριβώς η μαγεία που όλοι μας έχουμε ανάγκη.
info's
Ξενοδοχείο και ταβέρνα Χάνι Ζήση στο παλιό μονοπάτι Πορταριάς-Ζαγοράς:
www.hanizisi.com.
Θα το βρείτε στο
τεύχος 135
