View-master

Ήταν ένα στερεοσκόπιο το οποίο δούλευε με κάτι στρογγυλές καρτέλες που τις τοποθετούσες στην ειδική σχισμή. Μετά κατέβαζες ένα μικρό μοχλό και οι τρισδιάστατες εικόνες του διαδέχονταν η μία την άλλη. Εικόνες που αφηγούνταν γνωστά παραμύθια, εικόνες με ζώα παντός είδους, εικόνες από τόπους μακρινούς. Μέχρι τότε, το μόνο σχετικό που είχα, ήταν ένα μικρό πλαστικό σπιτάκι, που κοίταζες από ένα άνοιγμα στο πίσω μέρος του κι έβλεπες τις ζωγραφιές ενός παραμυθιού, αλλάζοντάς τις πατώντας την καμινάδα του! Όμως στο σπιτάκι οι ζωγραφιές παρέμεναν μονότονα ίδιες, χωρίς δυνατότητα εναλλαγής. Το view-master ήταν παραδεισένιο! Είχε ατέλειωτη ποικιλία από καρτέλες κι έγινε συνήθεια κάθε φορά που βγαίναμε για ψώνια, να αγοράζουμε και από μια «ταινία». Τις πουλούσαν σε φακέλους ανά τρεις, συνήθως, και χρειάζονταν τρεις καρτέλες για να έχεις ολοκληρωμένο το παραμύθι ή τη φωτογραφική ξενάγηση στο μέρος που επιθυμούσες. Κι έγινε συνήθεια, επίσης, κάθε φορά που οι γονείς επέστρεφαν από κάποιο ταξίδι, ανάμεσα στα δώρα τους για μένα, να υπάρχει και μια σειρά ταινιών για το view-master μου, από τη χώρα την οποία είχαν επισκεφτεί. Δεν φαντάζεστε πόσο είχα ταξιδέψει στα μικράτα μου με τις καρτέλες του viewmaster. Κι ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μεγάλωνα και θα μπορούσα να πάω η ίδια σ’ όλα αυτά τα φανταστικά μέρη, να δω από κοντά τα μνημεία και τις πόλεις, τα κάστρα και τις εξοχές, τις αγορές και τα παζάρια. Και όταν αυτό έγινε πραγματικότητα, πάντα χαμογελούσα με νοσταλγία όταν βρισκόμουν στο ακριβές σημείο της εικόνας που θυμόμουν από το view-master μου. Είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, να βρεθώ σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Μόνο η Ωκεανία μού ξέφυγε, αλλά όσο ζω, ελπίζω. Είδα τα κύματα τριών ωκεανών, άκουσα ανθρώπους να μιλούν σε πολλές γλώσσες και διαλέκτους, επισκέφτηκα μνημεία χιλιετιών, είδα έργα τέχνης μοναδικά, έγινα πλούσια μέσα μου. Και ποτέ δεν ζήλεψα τίποτα στη ζωή μου, μόνο τα ταξίδια. Κι όμως δεν χόρτασα, δεν βαρέθηκα, δεν μπορώ να πω «φτάνει, μου αρκεί». Είναι τόσα μέρη πάνω σ’ αυτή τη γαλάζια μπάλα, στα οποία θέλω να βρεθώ όσο αντέχουν τα πόδια μου. Και αν κάτι με πονάει σήμερα είναι που δεν μπορώ, πια, ν’ αποφασίσω ένα ταξίδι όποτε μου κάνει κέφι. Σπάνια τα ταξίδια μου ήταν προγραμματισμένα, τις περισσότερες φορές οφείλονταν σε παρορμήσεις της στιγμής, και αυτή ήταν μία από τις ομορφιές τους. Σήμερα, αν και προς το παρόν θέλω να ελπίζω, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Και μου λείπει. Και το έχω ανάγκη. Και το αποζητώ. Και δεν θυμάμαι πού στο καλό έχω καταχωνιάσει τις καρτέλες από το παιδικό μου view-master, για να παρηγορηθώ μαζί τους, μέχρι να μπορέσω να κάνω ξανά ένα μεγάλο ταξίδι…