Ημερολόγιο Μάρτη
Φυσάει κόντρα. Φυλακισμένα χαμόγελα, βλέμματα κενά, όνειρα ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια. Εικόνες του κέντρου, των εθνικών οδών. Μικρές, ξεχασμένες Εδέμ πλάι σε ρημαγμένες πόλεις: “Live your myth in Greece…” Ζωή χωρίς δεδομένα. Χωρίς σύνταξη, ασφάλιση, εργασία-αμοιβή γι’ αυτήν. Πώς θα γεράσεις με αξιοπρέπεια αφού προηγουμένως θα ’χεις κατορθώσει να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Μα το «ελληνικό παραμύθι» έχει και τη φωτεινή του πλευρά. Αλέα, Τεγέα, Άγραφα, Ταΰγετος, Μεγαρίδα Χώρα. Τόποι που αγαπήσαμε, που και το όνομά τους μονάχα κάνει την καρδιά να χτυπά δυνατά. Το ιστορικό μεγαλείο της κάθε πέτρας, της κάθε πλαγιάς, οι συναντήσεις με ανθρώπους· που περιποιούνται τον τόπο τους προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούν: ένα δάσος, μια εκκλησιά, τον παλιό νερόμυλο, τα αρχέγονα λαϊκά δρώμενα, τη συλλογική μνήμη. Άνθρωποι μερακλήδες· που αγαπιούνται, μοιράζονται κι αγωνίζονται βαδίζοντας στο μονοπάτι των ονείρων τους. Είθισται αυτό που έχουμε δίπλα μας να το προσπερνάμε ως δεδομένο. Χαριζόμαστε στην ευκολία, στην κοινή γνώμη –το δελτίο των εννιά–, στη λογική της μετριότητας. Βιαζόμαστε να κρίνουμε από το περιτύλιγμα. Ξεχνάμε και παραβλέπουμε. Μια μάχη άνιση με τον χρόνο, τον λόγο, τη φθορά. Στη ζωή, όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε, η ζωή η ίδια... Μάρτιος είναι η γη, η μήτρα, αυτό που γεννάει τις πρώτες ακτίνες γέλιου. Κυριακάτικος περίπατος σε μέρες αλκυονίδες. Μα εσύ όλο βιάζεσαι, όλο τρέχεις – προς τα πού; Δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις χώρο, απέχεις κι αρμενίζει ο λογισμός σου. Τόπος αλλού. Μα τη ζωή τη ζεις τη στιγμή που συμβαίνει. Τη δημιουργείς. Κάνε μια στάση, μια εκδρομή ως την άκρη της πόλης. Η παύση είναι κίνηση. Αφουγκράσου: την ομορφιά, την πληγή και τη μνήμη. Πάρε την παλιά εθνική. Τον μακρύτερο δρόμο. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί μπορείς. Ευτυχία δεν είναι να βουλώσεις τις τρύπες, ούτε να ανέβεις στην κορυφή. Είναι το δικαίωμα στην απόλαυση, η χαρά τού να αφήνεσαι. Στη δύναμη της βαρύτητας, την ενέργεια του νερού που κυλά, τους πρώτους ανθούς του γύρω κόσμου. Σε ένα αποκριάτικο ξεφάντωμα – στη Νάουσα, τη Νέδουσα, τον Τύρναβο, την Πάτρα, το παρόν. Μάρτιος είναι η αρχή. Το νωπό χώμα, το καινούργιο ταξίδι της ύλης, η συχνότητα της αθωότητας. Ώρα καλή, να απελευθερωθούμε από τις μάσκες. Να ανταμώσουμε τον μέσα μας εαυτό – τον άλλον άνθρωπο, να βρούμε γιατρειά... Ας είναι αυτή η προσωπική μας υπέρβαση. Η βαρύτητα υπήρχε, λέει, πριν από το φως. Έτσι κι εμείς βουτάμε στη μαγεία μιας άνοιξης πρώιμης. Σε μια γιορτή ανεξήγητη – δικαίωμα στην ουτοπία.
