Ποδηλασία downhill

Τους αναβάτες ποδηλάτων downhill δεν είναι εύκολο να τους εντοπίσεις, αν είσαι άνθρωπος της πόλης. Και ειδικά αν δεν είσαι λάτρης του βουνού. Δεν συνηθίζουν να κόβουν βόλτες με τα εξειδικευμένα τους ποδήλατα στους αστικούς δρόμους, και σχεδόν ποτέ δεν τα χρησιμοποιούν για να καλύψουν τις ανάγκες μετακίνησής τους. Ο λόγος; Ένα τέτοιο ποδήλατο κοστίζει περισσότερο από 2.000 ευρώ και το βάρος του πλησιάζει ή και ξεπερνάει τα δεκαπέντε κιλά, είναι δηλαδή αρκετά μεγαλύτερο από ένα συμβατικό μοντέλο πόλης. Πριν δούμε όμως σε τι εξυπηρετεί ένα τέτοιο ποδήλατο, ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του downhill (που σημαίνει «κατηφορικός»), η οποία ξεκινάει πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια. Τότε κάποιοι ανήσυχοι ποδηλάτες στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ άρχισαν να κατεβαίνουν ξανά και ξανά έναν συγκεκριμένο χωματόδρομο, που αποτελούσε την αντιπυρική ζώνη ενός βουνού. Ο ανταγωνισμός δεν άργησε να δημιουργηθεί και λίγο αργότερα (το 1976) διοργανώθηκε ο πρώτος επίσημος αγώνας. Στη συνέχεια, η ποδηλασία βουνού γενικότερα γνώρισε τρομερή άνθηση και το 1996 εντάχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Ελλάδα, τα πρώτα δειλά βήματα έγιναν τη δεκαετία του 1990 και η μεγάλη άνθηση ήρθε τη δεκαετία που διανύουμε. Μάλιστα τα τρία τελευταία χρόνια, διοργανώνεται και ελληνικό Κύπελλο Downhill με 6-8 αγώνες τη χρονιά και συμμετοχή περισσότερων από 350 αθλητών. «Έκρηξη αδρεναλίνης» είναι η πρώτη απάντηση που θα δώσει ένας αναβάτης στην ερώτηση: «Τι κερδίζεις κάνοντας downhill». Το να «ελευθερώνεις» τα φρένα και να αφήνεσαι στη δύναμη της βαρύτητας είναι απολαυστικό σε όλα τα σπορ πλαγιάς, όπως το σκι. Στο downhill, όμως, τα εμπόδια τα οποία πρέπει να αποφύγεις, τα άλματα που καλείσαι να υπερπηδήσεις και οι κλειστές στροφές τις οποίες θα πρέπει να στρίψεις χωρίς να χάσεις τη φόρα σου, είναι πολύ περισσότερα και διαδέχονται το ένα το άλλο με καταιγιστικό ρυθμό. Το μυαλό μπαίνει σε «turbo mode» και η επεξεργαστική του ικανότητα απογειώνεται ενώ, παράλληλα και ασυνείδητα, ανασύρει δεξιότητες που έχουν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια σκληρών προπονήσεων και συχνά έρχονται αντιμέτωπες με το ένστικτο της επιβίωσης! Όπως το να αφήσεις τα φρένα και να κάνεις όσο πιο γρήγορο πετάλι προλαβαίνεις... πάνω σε μια ξύλινη ράμπα που θα σε στείλει στον αέρα για καμιά δεκαριά μέτρα σε μήκος, πριν προσγειωθείς και πάλι στην κατηφόρα. «Η επαφή με τη φύση» είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ένας νταουνχιλάς λατρεύει το άθλημά του. Είτε ως αγωνιζόμενος είτε ως ερασιτέχνης, έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να διασχίσει μερικά από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας. Η Δίρφη, ο Χελμός, η Βασιλίτσα και το Πήλιο είναι μερικά μόνο από αυτά που έχουν επισκεφτεί και έχουν γνωρίσει «εκ των έσω» οι περισσότεροι λάτρεις του αθλήματος. Και όχι μόνο πάνω στο ποδήλατο... Κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής ή ενός αγώνα, αρκετοί είναι αυτοί που επιλέγουν να διανυκτερεύσουν μέσα στο δάσος ενώ, πριν ξεκινήσουν οι κατεβασιές, πολλές φορές προηγείται πολύωρο περπάτημα και έλεγχος της διαδρομής με τα πόδια. Πίσω από τις έντονες απολαύσεις κρύβονται και «δυνατές φιλίες» που στην περίπτωση του downhill δοκιμάζονται και ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο. Δεν είναι μόνο οι πολλές ευχάριστες στιγμές που θα μοιραστούν οι φίλοι, αλλά και μια σειρά δοκιμασιών στις οποίες θα πρέπει να αντεπεξέλθουν. Ποιος θα αναλάβει την οργάνωση της εκδρομής και πόσοι χωράνε στην ομάδα εξόρμησης; Ποιανού η σειρά είναι να γυρίσει το αυτοκίνητο από την κορυφή στη βάση; (Η υψομετρική διαφορά μεταξύ εκκίνησης-τερματισμού ενός μονοπατιού συνήθως ξεπερνάει τα 300 μέτρα και η σύνδεσή τους πρακτικά γίνεται μόνο με αυτοκίνητο ή κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο.) Ποιος θα βοηθήσει αν το ποδήλατο χαλάσει μέσα στη διαδρομή ή αν, ακόμα χειρότερα, τραυματιστεί ένας αναβάτης; Αυτές είναι λίγες από τις δοκιμασίες που συνήθως καλούνται να περάσουν μαζί οι φίλοι του downhill και, αν τα καταφέρουν, ξέρουν πως έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο στον οποίο και μπορούν να βασιστούν σε μια δύσκολη στιγμή. Και φυσικά να περάσουν υπέροχα κάνοντας το αγαπημένο τους χόμπι για πολλά χρόνια, αφού ούτε ηλικιακοί περιορισμοί υπάρχουν ούτε νέα μέρη προς εξερεύνηση θα σταματήσουν να βρίσκουν οι ενδιαφερόμενοι. Οι περιοχές στην Ελλάδα που ενδείκνυνται για downhill είναι αμέτρητες, καθώς πρακτικά αυτό που χρειάζεται ένας αναβάτης είναι μόνο μια μεγάλη κατηφόρα και έδαφος στο οποίο να μπορεί να κυλήσει ένα ποδήλατο. Στη συνέχεια, επιλέγονται οι νοητές γραμμές που θα ακολουθήσει το μονοπάτι και χαράζονται οι στροφές, ενώ αν μπορέσουν να δημιουργηθούν και μερικά άλματα, τότε ακόμα καλύτερα. Περιορισμοί δημιουργούνται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις από τις ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας (δρυμοί, προστατευόμενες περιοχές κ.λπ.), ενώ σε πολυσύχναστα από πεζοπόρους σημεία γίνεται προσπάθεια να σηματοδοτηθούν τα μονοπάτια και να διαχωριστούν αυτά που χρησιμοποιούνται για ποδήλατο ή από πεζοπόρους (σίγουρα απαιτείται αλληλοσεβασμός και αλληλοκατανόηση για να είναι όλοι ευχαριστημένοι). Λόγω της φύσης του downhill, που απαιτεί έναν τρόπο ώστε οι αναβάτες και τα ποδήλατα να μεταφέρονται από το τέλος της κατηφόρας (όπου τελειώνει η κατάβασή τους) στην αρχή του μονοπατιού (στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, από όπου θα ξεκινήσουν την επόμενή τους κατάβαση), προτιμώνται μονοπάτια που έχουν την κατάλληλη υποδομή (όπως συμβαίνει σε ελάχιστα χιονοδρομικά κέντρα το καλοκαίρι), ενώ οι αγώνες αποτελούν ιδανική λύση, καθώς το λεγόμενο «uplift» αναλαμβάνει πάντα η οργάνωση. Ας δούμε μερικές από τις ιδανικές περιοχές για downhill στην Ελλάδα, όπου έχουν πραγματοποιηθεί και επίσημοι αγώνες: