Η Νάντια Ηλιοπούλου είναι μια γυναίκα που ενώ έβλεπε το τσουνάμι της κρίσης να έρχεται, βούτηξε μέσα και κολύμπησε. Άφησε την άνεση της πρωτεύουσας στοχεύοντας στο παιδικό της όραμα. Να ζήσει στο χωριό της, στη Βλαχοκερασιά. Να χτίσει ένα πανδοχείο στην κορυφή όπου κρυβόταν μικρή, με αρχιτεκτονική που να υπηρετεί τον σεβασμό στην ανωτερότητα της φύσης. Ο ξενώνας της άνοιξε πέρυσι με το καθόλου τυχαίο όνομα «Foresta in Medias Mores», δηλαδή δάσος στο κέντρο του Μοριά. Στο εστιατόριο, ο ντόπιος Nίκος Αποστολόπουλος μας μαγειρεύει λαγωτό, κόκορα χωριάτικο, αγριογούρουνο στιφάδο, κατσικάκι λαδορίγανη, χοιρινό φρικασέ με χορταρικά και κρέατα του τόπου. Στο καφέ και μπαρ αποχαιρετίζουμε τον ήλιο που βασιλεύει πίσω από τις καταπράσινες κορυφογραμμές του δυτικού Πάρνωνα. Χαλαρώνουμε πίνοντας εκλεκτές ποικιλίες τσαγιών και καφέδων, συνοδεύοντάς τα με χειροποίητα γλυκίσματα και πίτες φτιαγμένες από τη Νάντια και τη θεία της. Στα λιτά έπιπλα, οι μοναχικοί βρίσκουν καλά βιβλία και οι παρέες επιτραπέζια παιχνίδια. Τα Σαββατόβραδα ακούμε ζωντανή μουσική σκηνή. Αν είναι χειμώνας, δίπλα στο αναμμένο τζάκι, κι αν είναι καλοκαίρι, στη στρογγυλή πλακόστρωτη αυλή, κάτω από τις γραφικές λάμπες πυράκτωσης. Έτσι που νοσταλγούμε τα αυθεντικά πανηγύρια στην πλατεία κάποιου χωριού. Το βουνίσιο αγεράκι μάς ξυπνά, στα 1.100 μέτρα. Απολαμβάνουμε σπιτικές μαρμελάδες, γραβιέρα με θυμαρίσιο μέλι, φρέσκα αυγά με ελιές και χωριάτικο ψωμάκι από τον ξυλόφουρνο της Βλαχοκερασιάς.
Βλαχοκερασιά
Με εντυπωσιάζει η όρεξη που έχουν οι λιγοστοί κάτοικοι να διατηρούν το χωριό τους τακτοποιημένο. Η δύναμή τους ενάντια στην παραίτηση. Στη μεγάλη πλατεία υπερέχει η εκκλησία της Παναγίας. Ανεγέρθηκε, όπως τα περισσότερα δημόσια κτίρια και μνημεία της ελληνικής επαρχίας, με χρήματα που έστειλαν οι ξεριζωμένοι συγγενείς της Αμερικής. Οι Έλληνες μετανάστες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, συλλογίζομαι λυπημένη, ενώ τα μάτια μου ταξιδεύουν στις εικόνες με το υπερωκεάνιο, καθώς διαβάζω στις μαρμάρινες πλάκες τα ονοματεπώνυμα των ευεργετών. Στο εκσυγχρονισμένης αισθητικής καφενείο της πλατείας, οι άντρες συζητούν περί… κρίσης, ενώ οι παλαιότεροι, που έχουν ζήσει και χειρότερα, χωρατεύουν. Τα Σαββατοκύριακα όλο και κάποιο μυστήριο «καλεί» τον κόσμο στην εκκλησία και η πλατεία γεμίζει καλοντυμένους. Κάθε εικονολήπτης, με ή χωρίς κάμερα στο χέρι, εμπνέεται από την ενδυματολογική αισθητική, που αλλάζει ανάλογα την περίσταση: βαφτίσια, γάμος, κηδεία, μνημόσυνο. Η ματιά μου δραπετεύει στον λόφο με το ξωκλήσι του Άγιου Απόστολου. Μοιάζει με τον προστάτη του χωριού. Ακολουθώ ευφρόνητες μυρωδιές φρεσκοψημένου ψωμιού. Η Όλγα Καστραντά ανοίγει τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο και μας κερνά ζεστό, ζυμωτό καρβέλι και κουλουράκια πορτοκαλιού. Ο γιος της μπαίνει γελαστός με ένα μπουκάλι αχνιστό αρμεγμένο γάλα. Ζωή στο χωριό! Μου μπαίνουν ιδέες... Λίγα βήματα παραπέρα, θαυμάζουμε ένα αρχιτεκτονικό «διαμάντι», το σχολείο, που ευτυχώς ακόμη έχει λίγους μαθητές.
Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας τα παιδιά προσκολλώνται στις οθόνες αφής με προγράμματα που περιγράφουν με κόμικ τοπικούς αρχαίους μύθους
Κολλίνες, Κερασιά
H Αρκαδική Οικολογική Φάρμα δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2001, στις ωραίες Κολλίνες, με σκοπό να προσφέρει την καλύτερη δυνατή ποιότητα κρέατος, εκπληρώνοντας το όνειρο ζωής δυο επιχειρηματιών και φίλων. Μια ιδέα πρωτοποριακή για την εποχή καταλήγει το 2012 να ανοίγει την πόρτα της στο κοινό αφού πλέον τα μοσχάρια, οι χοίροι και τα αμνοερίφια είναι ελληνικά, πιστοποιημένα από τον Οργανισμό Ελέγχου και Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων (ΔΗΩ). Σε έκταση 25.000 στρεμμάτων, τα ζώα μεγαλώνουν στο φυσικό τους περιβάλλον και τρέφονται με βιολογικές τροφές, κριθάρι, καλαμπόκι, βρώμη και σόγια. Ίσως είναι η μεγαλύτερη πιστοποιημένη φάρμα στην Ελλάδα, συνολικής έκτασης 70.000 στρεμμάτων. Χαράχτηκαν τετρακόσια χιλιόμετρα χωματόδρομου, και έτσι διασχίζουμε βουνά, οργωμένες λοφοπλαγιές και κάμπους, συναντάμε άλογα, μια στάνη με τα μικρά αγριογούρουνα, που έμειναν πίσω όταν σε κάποιο κυνήγι σκοτώθηκε η μητέρα τους, στρουθοκαμήλους που τις έχουν μόνο για αναπαραγωγή και όχι για εκμετάλλευση του κρέατός τους. Περνάμε από μια στάνη με 1.600 κατσικάκια της προστατευόμενης ράτσας Σκοπέλου. Εδώ και δέκα χρόνια, η φάρμα υδροδοτεί το χωριό Κολλίνες. Είκοσι πέντε άνθρωποι του χωριού εργάζονται στο χοιροστάσιο, στο τυροκομείο, και άλλοι καλλιεργούν ελιές και αμπέλι Κολλινιάτικο για να οινοποιήσουν το κρασί για το πανηγύρι που γιορτάζεται εδώ, στον γραφικό ξύλινο χώρο με μαγειρείο και τραπεζαρία. Φθάνουμε στον Ευρώτα ποταμό και ο κυρ Γιάννης, που είναι ένας από τους ιδιοκτήτες, μας περιγράφει πως έρχεται εδώ το χάραμα για να θαυμάσει τις πέρδικες και τα κοτσύφια που έρχονται να πιουν νερό και κελαηδάνε στα θηλυκά που κλωσάνε. Ξεδιψάμε ευγνωμονώντας το γλυκόπιοτο νεράκι της τρεχούμενης πηγής κάτω από τα πλατάνια στη Mαρμαρένια. Στο Λαογραφικό Μουσείο Κερασιάς συγκινούμαστε για πολλοστή φορά με το μεράκι, τις γνώσεις και τον συνδυασμό ευφυούς πρακτικότητας και καλαισθησίας στα χρηστικά αντικείμενα.
Η οκτάτοξη γέφυρα
Αφήνοντας πίσω αναμνήσεις βουνοκορφών, διασχίζουμε την εντυπωσιακή οκτάτοξη γέφυρα του Μάναρη, το γιγαντιαίο έργο του Χαριλάου Τρικούπη, που αποτελούσε κομμάτι της αλυσίδας των σιδηροδρομικών έργων του Μοριά. «Ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων (1896), όταν τον Οκτώβρη ολοκληρωνόταν το μεγαλεπήβολο έργο, 17 χλμ. νότια της Τρίπολης σε υψόμετρο 708 μ. Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα προς την Τρίπολη είχαν ήδη κατασκευαστεί στην περιοχή του χωριού Μπολέτα (Μάκρη) κάποιες σήραγγες και άλλες δύο εντυπωσιακές πετρόχτιστες γέφυρες, για να ανηφορίσει η γραμμή στα 814 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το υψηλότερο υψομετρικά σημείο του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα. Κι ενώ η γραμμή, μετά από αυτή την ανάβαση στα βουνά της Αρκαδίας, άρχιζε να ξανακατεβαίνει, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής, συνηθισμένοι μόνο σε μουλαρόδρομους και γιδόστρατες, βλέπανε να ορθώνεται μέρα με τη μέρα ένα επιβλητικό, κολοσσιαίο για τα δεδομένα της εποχής, γεφύρι, που θα ένωνε το χάσμα μέσα στο οποίο κυλάει χαμηλά το ρέμα του Μάναρη προς την κοιλάδα της Ασέας που τροφοδοτεί τις πηγές του Αλφειού. Εκεί, στο μέσο της κοιλάδας, βρίσκεται ο σταθμός της Ασέας με το εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό κτίριο με τη σοφίτα, και απέναντί του οι ιστορικοί υδατόπυργοι όπου προσάραζαν δίπλα για πολλές δεκαετίες οι ατμομηχανές, για να ξεδιψάσουν», γράφει ο καθηγητής περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο γυμνάσιο της Βλαχοκερασιάς, Κωνσταντίνος Μπρούσαλης.
