Κοίταξα µια στιγµή πίσω µου κι είδα τον χρόνο να αλλάζει. Μου αποκαλύφθηκε το συνεχές, µα δεν ήµουν έτοιµη να το κατανοήσω. Το µυαλό, βλέπεις, συχνά αντιστέκεται στις µεγαλύτερες αλήθειες. Κι εκεί που όλα τ’ ανείπωτα µοιάζει πως έχουν ειπωθεί, µια πόρτα ανοίγει την πύλη στον χρόνο.
Ύστερα χόρεψα. Για το ανώφελο, το τίποτα που γίνεται καινούριο. Κάποτε αδέξια, κάποτε επίπονα, µ’ ανάσα ή χωρίς, ως την απέναντι όχθη. Παρατηρώντας, ακολουθώντας, φεύγοντας, ταξιδεύοντας µε µια υπόνοια ελευθερίας κι ανάγκη πολύτιµης ροής. «Άλλος τρόπος από το σώµα δεν υπάρχει».
Μια ζωή χτίζουµε. Με τρύπες, τοίχους και ρωγµές, µυστικές εισόδους και περίπλοκα περάσµατα –µε τις αναπηρίες µας, το παιχνίδι των σκιών. Με επαφή και µε αντίσταση, πτώσεις, µαταιώσεις, θαµµένες µνήµες, φόβους κι απώλειες, µα και τυχαίες συναντήσεις. Με εχθρούς, φίλους κι αναπόφευκτες συγκρούσεις. Τι µένει από όλ’ αυτά; Οι ποιότητες που αφήνουν στην ψυχή.
Στα κιτάπια της ιαπωνικής ποίησης ανακαλύπτει κανείς διαµάντια αναφορικά µε τον χειµώνα. Πως τότε συναντιέται ο ∆ιόνυσος µε τον Πλούτωνα περιπαίζοντας πίσω από µάσκες την αλαζονεία της εξουσίας. Κι ενώ όλοι χορεύουν και γλεντούν, γεννιούνται θεάνθρωποι µε την αφάνταστη αίσθηση της τρυφερότητας του απόκοσµου. Αυτήν την τρυφερότητα αναζητούµε κι εµείς. Στην αρχόντισσα Ανδρίτσαινα, τις κορφές των γιγάντων της Πίνδου, τον δρόµο για την Ελευσίνα και σε τόπους ακίνητους στη σιωπή του χειµώνα.
Στην προσπάθεια του ανθρώπου να µετρηθεί µε τον θάνατο, κόσµοι µακρινοί, βαθιά ριζωµένοι στην ιστορία συνοµιλούν τις µεγάλες αλήθειες τους. Με µόνο µέσο το συλλογικό ασυνείδητο που κάποτε µυστηριακά αφουγκραζόµαστε, τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν στον χειµώνα. Στο βάθος, τη σιγή, τη στροφή προς τα µέσα. Εκεί στα σκοτεινά κοιµάται ο σπόρος που θα αναδυθεί. Προηγείται πάντα η κατάδυση.
Από πού αναπνέει αυτός ο τόπος; Πού ριζώνει και πού ακουµπά; Πόσα θαµµένα µυστικά κρύβει στα σπλάχνα του; Πόσο στ’ αλήθεια τον γνωρίζουµε; 120 τεύχη µακριά, ξετυλίγουµε αλπικές «καρδιές», πόλεις κάτω από πόλεις, την ιστορία της γραφής και των ανθρώπων που ίσως κάποτε να ευτύχησαν.
«Το πραγµατικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση νέων τοπίων αλλά στην απόκτηση νέας προοπτικής» γράφει ο Προυστ. Στο µέσα µας νέο τοπίο. Το σώµα αυτό από κάπου ξεκίνησε και κάπου πρέπει να φτάσει. Στο µεταξύ, δεν χάνεται τίποτα. Χαµένος χρόνος δεν υπάρχει. Τα πάντα επιστρέφουν σε µας. Κι εµείς άπειροι, στο άπειρο του κόσµου.
