Λάδωνας

Η διαδροµή προς την Τρίπολη είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Βατοί δρόµοι, µεγάλες λεωφόροι, καµία ένδειξη για αυτό που θα ακολουθούσε από κει και πέρα.

Μετά την Τρίπολη και κατά τη διαδροµή προς το χωριό ∆ήµητρα, ένα απίστευτα υπέροχο θέαµα, χωρίς αρχή και τέλος, ξετυλιγόταν µπροστά στα µάτια µου, καθώς «καταβροχθίζαµε» τα χιλιόµετρα. Πότε εύκολα, διασχίζοντας σχετικά µεγάλους δρόµους και πότε δύσκολα, όντας υποχρεωµένοι να κάνουµε «ισορροπία» ανάµεσα στα ψηλά βουνά και τα ατέρµονα φαράγγια. Το ένα χωριό διαδεχόταν το άλλο, σπίτια πετρόχτιστα µε κεραµιδένιες σκεπές. Χωριά µικρά και πεντακάθαρα, ξεχασµένα στον χρόνο που κουβαλούσαν αιώνες παράδοσης στους ώµους τους. Η γη των «Φαλάνθιων» ή και «βελανοφάγων», η Αρκαδία απλωνόταν µπροστά µας, αρχόντισσα µες την απλότητά της. Πολύ συχνά, συναντούσαµε κοπάδια προβάτων, µε τους τσοπάνηδες να χαιρετούν εγκάρδια κι ας µη σε ξέρουν. Ρωτούν που πας, αν χάθηκες και χρειάζεσαι βοήθεια, πράγµατα πρωτόγνωρα για τη σύγχρονη εποχή, που παντού σχεδόν πρωτοστατεί η αδιαφορία… Πάντα µε προορισµό τον Λάδωνα, συνεχίζουµε το ταξίδι µας, ανακαλύπτοντας την «Άλλη Πελοπόννησο» µια κρυφή µαγευτική διαδροµή γεµάτη µυστικά και εκπλήξεις. Περνάµε τα Λαγκάδια, το χωριό των πετράδων, και κάνουµε µια πρώτη στάση στο κεφαλοχώρι της περιοχής, τα Τρόπαια, έδρα του οµώνυµου ∆ήµου, πριν από το πρόγραµµα Καποδίστρια. Ένας οικισµός γραφικός και συνάµα σύγχρονος, γεµάτος εστιατόρια, καφετέριες και ωραία µπαράκια, όπου πρωταγωνιστεί το ξύλο, η πέτρα και το κεραµίδι. Σε αντίθεση όµως µε την άλλη πλευρά της Γορτυνίας, που έχει αναπτυχθεί αρκετά, οι τρείς ∆ηµοτικές Ενότητες που περιβάλουν τον Λάδωνα, της Κλείτορος, της Κοντοβάζαινας και των Τροπαίων, δεν είχαν δυστυχώς την ίδια τύχη…

Στην αίθουσα του παλιού ∆ηµαρχείου συναντήσαµε την κυρία Μαρίνα ∆ιαµαντοπούλου, δηµοτική σύµβουλο και Πρόεδρο της κοινωφελούς επιχείρησης ∆ήµου Γορτυνίας προκειµένου να συζητήσουµε για το µέλλον της περιοχής. Το φράγµα του Λάδωνα έγινε απ’ τους Ιταλούς, µέσα στα πλαίσια των πολεµικών αποζηµιώσεων του Β' Παγκοσµίου Πολέµου. Ξεκίνησε το 1950 και τέλειωσε το 1955. Τα πρώτα χρόνια της δηµιουργίας του δεν ήταν λίγος ο κόσµος που δούλεψε σ’ αυτό αποτελώντας για χρόνια πηγή εσόδων για αρκετές οικογένειες. «∆υστυχώς, µε το πέρασµα των χρόνων, έχει χάσει την “αίγλη” του µε αποτέλεσµα να αποδυναµωθεί…» θα πει η κ. ∆ιαµαντοπούλου. Στόχος του ∆ήµου είναι να αναδείξει τις οµορφιές της λίµνης και των οικισµών που την περιβάλλουν. «Μελέτη υπάρχει εδώ και χρόνια. Με την πρώτη ευκαιρία που θα "ξεκλειδώσουν" προγράµµατα θα υποβληθεί…» Η βελτίωση του οδικού δικτύου και των πεζοπορικών µονοπατιών γύρω απ’ τη λίµνη αποτελεί επίσης προτεραιότητα για την αύξηση της επισκεψιµότητας στα χωριά γύρω από τον ποταµό. «Έχουµε πολύ δρόµο µπροστά µας, χρειάζονται υποδοµές…» Τα πολιτιστικά δρώµενα, πολλά και ποικίλα, στοχεύουν στην τουριστική ανάδειξη της περιοχής: «∆ιοργανώνουµε κάθε χρόνο το “Ορεινό τρίαθλο”, που περιλαµβάνει αγώνες κολύµβησης µικρής απόστασης, τρέξιµο γύρω από τη λίµνη και ποδηλατοδροµία. Αυτό γίνεται, τέλος Ιούνη µε αρχές Ιούλη. Το καλοκαίρι επίσης ο “Πολιτιστικός Αύγουστος” µε συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις δίνει πνοή στην περιοχή. Αρχές Οκτώβρη, έχουµε τον “καθαρισµό της λίµνης”, µε πολλά happenings. Πέρυσι, για πρώτη φορά την Πρωτοµαγιά οργανώσαµε εξόρµηση στη λίµνη, ενώ ανήµερα κάθε Θεοφάνιων, έχει οριστεί σαν σηµείο εορτασµού για όλη τη Γορτυνία, ο Λάδωνας...» Πάµε να ανακαλύψουµε ιδίοις όµµασι τα µυστικά του Λάδωνα και των γύρω οικισµών. Η διαδροµή προς το χωριό ∆ήµητρα, ήταν µαγευτική! Η λίµνη, εµφανής από πολλά σηµεία του δρόµου, απλωνόταν σαν φίδι που λιάζεται τεµπέλικα στον ήλιο. Η πλούσια βλάστηση, απ’ τη µια, και το φαράγγι από την άλλη, µετέτρεψαν µια απλή διαδροµή, σε περιπέτεια δράσης που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Μετά από µια ώρα περίπου, κι ενώ περάσαµε πολλούς µικρούς οικισµούς, φτάσαµε στον προορισµό µας. Πετρόχτιστα σπίτια, παλιά διώροφα αρχοντικά µαρτυρούσαν ότι κάποτε το µέρος έσφυζε από ζωή. Στη ∆ήµητρα µας υποδέχτηκαν θερµά, ο Γιώργος και η Νεκταρία Μακρή, ιδιοκτήτες της ταβέρνας «Το στέκι του Μερακλή.» Η Νεκταρία τελεί και χρέη σπιτονοικοκυράς του µοναδικού ξενώνα της περιοχής, «Το σπίτι της Θεώνης», όπου και θα διανυκτερεύσουµε. Ο ξενώνας, ένα πετρόχτιστο παλιό αρχοντικό, χτίστηκε το 1850 από Λαγκαδινούς µαστόρους και το σπίτι συντηρούσε για χρόνια η θεία Θεώνη. Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία της κυρίας Κρυσταλλίας Χριστοδουλάρη. Ζεστή, σπιτική φιλοξενία, µε τα υπέροχα πρωινά της Νεκταρίας Μακρή (υπεύθυνης του ξενώνα, όταν λείπει η κυρία Κρυσταλλία), αποτελεί ορµητήριο για τους λάτρεις της φύσης. Μέχρι πέρυσι, αποτελούσε και σηµείο συνάντησης για τους οπαδούς του καγιάκ και του ράφτινγκ. ∆υστυχώς όµως ένα ατύχηµα ανέστειλε προς το παρών τις δραστηριότητες. Καταπληκτικό στέκι για τους πεινασµένους «ο Μερακλής», του οποίου τα θεϊκά φαγητά απολαύσαµε δεόντως στα πλαίσια µιας ζεστής και ανιδιοτελούς φιλοξενίας.