Αλκυονίδες ακτές

Μια ανάσα από τον παράδεισο

Δεν είναι λίγες οι φορές που δυο βήματα από το σπί- τι μας μπορεί να μας περιμένουν ευχάριστες εκπλήξεις. Σαν ανεκτίμητοι θησαυροί που μπορεί να βρίσκονται σχεδόν κάτω από τα πόδια μας και να μην έχουμε ιδέα. Η στιγμή της αποκάλυψής τους όμως, όταν κάποτε έρχεται, μας δίνει χαρά απερίγραπτη!

Σε τροχιά γύρω από το βουνό

Από τότε που την ανακάλυψα, πήρα πολλές φορές τον δρόμο για αυτήν τη βόρεια μεριά του κατάφυτου βουνού. Είναι γεγονός, πως όποιο μέρος κοιτά προς τον βοριά είναι προικισμένο με απαράμιλλη βλάστηση και πολλά νερά. Αλλά στα Γεράνεια αυτό συμβαίνει σε υπερθετικό βαθμό. Το τοπίο «πνίγεται» κυριολεκτικά στο πράσινο, με την πυκνή πευκοβλάστηση να γλύφει τη θάλασσα. Το μπλε και το πράσινο σμίγουν απόλυτα εδώ σε «γάμου κοινωνία» με «κουμπάρο» το λευκό δαντελωτό περίγραμμα των απόκρημνων ακτών. Η μοναδική αυτή ένωση στολίζεται από ολόχρυσες παραλίες, που στεφανώνονται με τιρκουάζ, διαυγή νερά. Πίσια, Περαχώρα, Στέρνα, Μυλοκοπή, μικρή Μυλοκοπή, Σκαλωσιά, Σπηλιά της Φώκιας, Μικρά Στραβά είναι οι τοποθεσίες που συναντάς με τη σειρά. Αφήνοντας πολλές φορές τον κύριο δρόμο βυθίζεσαι σ’ ένα πέλαγος... δάσους, ώσπου τελικά να τις εντοπίσεις μέσα από δύσκολες χωμάτινες ατραπούς και να γνωρίσεις την σπάνια ομορφιά τους. Το τέλος της διαδρομής είναι τα Στραβά, ή αλλιώς Αλκυόνα, ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι με νερά κρυστάλλινα.

Κατά μήκος της ακτογραμμής, αν περιπλανηθείς με βάρκα – ή έστω και με το google earth στον υπολογιστή – θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό, λόγω του απίστευτου ανάγλυφου με τους πολυάριθμους απρόσβατους αλλά μαγευτικούς ορμίσκους, τις εντυπωσιακές θαλασσοσπηλιές και τους ποικιλόμορφους βραχώδεις σχηματισμούς. Πραγματικά, από τότε που ξεκίνησα να εξερευνώ την περιοχή, μου γεννήθηκε η επιθυμία να αποκτήσω το δικό μου βαρκάκι! Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι με κανό έρχονται για να περιπλανηθούν στον εξαιρετικό αυτόν αιγιαλό.

 

Η γύρω περιοχή

Με αφετηρία του την ακτή, το πράσινο χαλί των ατελείωτων πεύκων σκαρφαλώνει απότομα τον «γίγαντα» των Γερανείων. Στην κορφή του βουνού κυριαρχεί πανέμορφο ελατόδασος. Πριν από τα Πίσια και την Περαχώρα, βρίσκεται το Λουτράκι, η γνωστή παραλιακή κοσμοπολίτικη κωμόπολη με τα ιαματικά λουτρά και όλων των ειδών τις ανέσεις. Στη γειτονιά βρίσκεται και το Ηραίο, με τον παραθαλάσσιο αρχαίο Ναό και τη Λιμνοθάλασσα Βουλιαγμένης. Περιστοιχισμένη από ψηλές κορφές, θυμίζει έντονα νορβηγικό τοπίο. Εδώ και ο φάρος πάνω στο ακρωτήρι Μελαγκάβι, που τρυπάει σα μαχαίρι τον Κορινθιακό δίνοντάς σου την εντύπωση πως θα τον χωρίσει στη μέση.Μετά τα Στραβά, φτάνεις στον Σχίνο και καθώς τον κοιτάς από ψηλά, σου δίνει μια μοναδική εικόνα. Μπροστά του εκτείνεται ένα ακρωτήρι – σαν βουνό μέσα στην θάλασσα, η οποία βρέχει τον οικισμό σε δυο μεριές. Και πιο κει, οδηγώντας σε μια από τις πιο γραφικές διαδρομές που μπορείς να φανταστείς, έχοντας αριστερά τη θάλασσα και δεξιά την πυκνόφυτη βουνοπλαγιά, περνάς από τη Μαυρολίμνη, μια λιμνοθάλασσα-φυσικό λιμανάκι στο πουθενά, για να καταλήξεις τελικά στο Αλεποχώρι και στους δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας...

Αυτό ένιωσα κι εγώ, όταν πρόσφατα περιπλανήθηκα στη σαγηνευτική παραλιακή ακτογραμμή βόρεια των Γερανείων, ενώ παραθερίζω από μικρό παιδί στην πίσω πλευρά του βουνού.

Η Μαυρολίμνη από ψηλά λίγες μέρες πριν καεί...
Τα Μικρά Στραβά με τη μαγευτική τους θάλασσα.
Πετώντας πάνω από τη Μυλοκοπή.

Στέρνα και Μυλοκοπή

Μιας ώρας περίπου διαδρομή απέχει η Περαχώρα από την Πρωτεύουσα. Όταν φτάσεις, αγνοείς τον κύριο δρόμο που θα σε οδηγήσει προς Πίσια και Σχίνο. Κατευθύνεσαι προς Ηραίο και μετά από λίγο παίρνεις τον δρόμο που θα σε οδηγήσει στη Στέρνα, την πρώτη παραλία. Η διαδρομή αυτή σου χαρίζει ένα επιπλέον δωράκι: τη θέα της Λίμνης Βουλιαγμένης από ψηλά. Κι αν επιθυμείς ακόμη πιο εντυπωσιακή θέα προς τη λίμνη και τον Κορινθιακό, μπορείς να ακολουθήσεις με τα πόδια έναν χωματόδρομο στη μέση της διαδρομής, ο οποίος θα σε οδηγήσει στην ψηλότερη κορφή των λόφων γύρω από τη λίμνη.

Αφού κάποια στιγμή ο ασφάλτινος δρόμος δώσει τη σκυτάλη σε χωμάτινο, φτάνεις στην όμορφη παραλία της Στέρνας. Το εντυπωσιακό είναι ότι στο τέλος της παραλίας ορθώνεται ένας βράχος σαν τοίχος, κοψιά προς τα επάνω.

Παρόμοια ομορφιά, ίσως και περισσότερη, χαίρει η παραλία της Μυλοκοπής. Στο τέλος της, ένας βράχος παρόμοιος με της Στέρνας ξεπροβάλλει και την κάνει από ψηλά να φαίνεται σαν αμόνι. Η παραλία όμως εδώ είναι διπλή. Η μια πλευρά της, μάλιστα, έχει ένα τέλειο ημικυκλικό σχήμα, κάνοντας πολλούς να την παρομοιάζουν με την περίφημη Βοϊδοκοιλιά... Σε συνδυασμό με την άλλη της πλευρά, που αποτελείται από μεγάλες πέτρινες πλάκες, δημιουργούν συνολικά μια πολύ ιδιαίτερη σύνθεση.

Η πρόσβαση στη Μυλοκοπή γίνεται από δύσβατο χωματόδρομο, όμως έχετε το νου σας στο GPS, ώστε να βρείτε από πού αυτός ξεκινά. Χρειάζεται προσοχή, αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο. Η Μυλοκοπή είναι ιδανικό μέρος και για ελεύθερη κατασκήνωση, αφού χαίρει άφθονης σκιάς δίπλα στο κύμα. Η μικρή Μυλοκοπή, που βρίσκεται κοντά αλλά με πολύ δύσκολη χερσαία πρόσβαση, είναι μια παρόμοια σε μέγεθος παραλία, και αν αποφασίσεις να πας με την παρέα σου – είτε με... καταδρομική αποστολή, είτε δια θαλάσσης – θα απολαύσετε την παραλία ολομόναχοι!

 

Σκαλωσιά, παραλία Χ.

Επιστρέφοντας στον κεντρικό δρόμο, συνεχίζεις προς Στραβά. Καθώς δεν υπάρχει σήμανση, έχεις κι εδώ το νου σου στον πλοηγό για την παράκαμψη προς Σκαλωσιά, όπου στρίβεις και ακολουθείς τον ασφάλτινο δρόμο που έπειτα γίνεται χωματόδρομος. Προς το τέλος του χρειάζεται προσοχή καθώς γίνεται απότομα κατηφορικός. Στο σημείο αυτό υπάρχει πινακίδα που σε προειδοποιεί να μην κατέβεις εάν δεν διαθέτεις τετρακίνηση, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος στην επιστροφή να μην καταφέρεις να τον ανέβεις – έτσι ακριβώς είναι, σας μιλώ εκ πείρας! Γι’ αυτό, καλύτερα να αφήσεις το αμάξι και να πάρεις τα σκαλάκια δίπλα στον δρόμο που σε κατεβάζουν στην παραλία. Υποθέτω πως για τον λόγο αυτό λέγεται και Σκαλωσιά.

Ο γιαλός διακοσμείται με βράχια μες στη θάλασσα και καταπράσινες ορθοπλαγιές, ζωγραφίζοντας, και εδώ, ένα εξαίσιο σκηνικό. Αρχές καλοκαιριού μπορείς να μαζέψεις αμάραντα φτιάχνοντας το...αιώνιο μπουκετάκι. Το λιβάδι με τα μωβ αυτά ανθάκια, πίσω ακριβώς από την ακτή, δίνει το κάτι ακόμα στην εικόνα. Μετά την Σκαλωσιά υπάρχει μια ακόμη συναρπαστική παραλία, ίσως η ωραιότερη της περιοχής. Ακούει στην παράξενη ονομασία «Χ-beach», και η μορφή της θυμίζει την παραλία Ναυάγιο στη Ζάκυνθο. Ακριβώς επειδή είναι τόσο απόκρημνη, η πρόσβαση γίνεται αποκλειστικά από τη θάλασσα.

Σπηλιά της Φώκιας

Όσο δύσκολο είναι να τη βρεις, άλλο τόσο όμορφη είναι! Η Σπηλιά της Φώκιας είναι ένα ακατέργαστο, σπάνιας ομορφιάς διαμάντι πανελλαδικά και – γιατί όχι– παγκόσμια! To GPS εδώ, επίσης κρίνεται απαραίτητο. Σηματοδότηση δεν υπάρχει, ούτε ευκρινές μονοπάτι, όμως από το σημείο που παρκάρεις δεν είναι μακριά. Αρκεί να χωθείς στο πευκοδάσος με κατεύθυνση βόρεια και μετά από λίγα λεπτά αντικρίζεις το θέαμα από ψηλά: Ένας κολπίσκος με καταπράσινα νερά, όπου το νερό περνά κάτω από μια φυσική αψίδα, σαν τοξωτό γεφύρι φτιαγμένο αποκλειστικά από τη φύση! Στην αριστερή πλευρά του κολπίσκου όπως τον συναντάς, υπάρχει μια σκεπαστή παραλία κάτω από βράχο που μοιάζει μ’ απομεινάρι από κατακρημνισμένο σπήλαιο. Μαγεία! Το όνειρο του κάθε φωτογράφου να βρεθεί εδώ και να δημιουργήσει εικόνες όμοιες με πίνακες. Αλλά και του δύτη. Ο βυθός είναι εκπληκτικός κι αξίζει να έχεις μαζί σου μάσκα. Βουτάς και κολυμπάς ανάμεσα σε κοπάδια από μικρά ψαράκια, σα να βρίσκεσαι σε ντοκιμαντέρ υποβρύχιας ζωής! Είναι επίσης, ιδανικός προορισμός και για όσους αγαπούν τις βουτιές. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που επιχειρούν το μεγάλο άλμα από την κορφή της καμάρας, κοντά στα 10 μέτρα ύψος! Δύσκολο να το τολμήσεις αλλά αν το πάρεις απόφαση θα είναι ίσως η πιο ωραία σου βουτιά! Όπως και να ‘χει, η αίσθηση να βρεθείς και να απολαύσεις ένα τόσο σπάνιο και άγνωστο σχεδόν μέρος, είναι πρωτόγνωρη.

Ο πανέμορφος όρμος της Σκαλωσιάς.
Ουράνια άποψη του συγκλονιστικού τοπίου της Σπηλιάς της Φώκιας.
Η μοναδική φυσική καμάρα της Σπηλιάς της Φώκιας.
Βουτώντας από την καμάρα στην Σπηλιά της Φώκιας.

Μικρά Στραβά και Αλκυόνα

Το καλύτερο μπάνιο πάντως, το απολαμβάνεις στα Μικρά Στραβά. Μια πολύ όμορφη παραλία, που λόγω του προσανατολισμού της σχεδόν πάντα προστατεύεται από αέρηδες, με αποτέλεσμα τα νερά της να μοιάζουν με πισίνας, μόνο με πολύ πιο ωραία χρώματα! Για να τη βρεις, συνεχίζεις τον χωματόδρομο από τη Σπηλιά της Φώκιας. Και εδώ, χωρίς τετρακίνηση καλύτερα να σταματήσεις στα 50 μέτρα πριν από την παραλία.

Κάποια στιγμή, έρχεται κι η ώρα του φαγητού... Πολύ κοντά είναι ένας απάνεμος κολπίσκος που το κέντρο του στολίζουν δυο νησάκια, τα Στραβά. Από το σχήμα τους πήρε το όνομά του και ο οικισμός – ο οποίος ακούει και στο όνομα Αλκυόνα, θυμίζοντας τα υπέροχα θαλασσοπούλια! Από το λιμανάκι αυτό έφευγες παλιότερα για τις Αλκυονίδες Νήσους που βρίσκονται ακριβώς απέναντι και είναι ορατές από παντού, αποτελώντας ορόσημο όλης της περιοχής. Εδώ, μες την απόλυτη γαλήνη του τοπίου, θα βρεις και το μοναδικό ταβερνάκι για ν’ απολαύσεις ψαρομεζέδες δίπλα στη θάλασσα.

 

Πίσια

Αλλά υπάρχει μια εξίσου καλή – αν όχι καλύτερη – γαστρονομική επιλογή. Τι θα λέγατε να βρισκόσαστε ξαφνικά για φαγητό στη δροσιά κάτω από τα πλατάνια; Παίρνεις τον δρόμο πίσω για τα Πίσια, ένα κεραμοσκέπαστο ορεινό χωριουδάκι που αξίζει να το επισκεφτείς και να το περπατήσεις. Το αποκορύφωμα όμως εδώ είναι άλλο: Περνώντας το χωριό συνεχίζεις σ’ έναν χωματόδρομο προς τα πάνω, και ψάχνοντας για τον «Πλάτανο», αφήνεις να σε οδηγήσουν οι πινακίδες. Μόλις τον βρεις είσαι έτοιμος να απολαύσεις το φαγητό σου, σε αυτή την παλιά – από πάππο προς πάππο ταβέρνα – σε ένα περιβάλλον ειδυλλιακό. Τα παιδιά που την έχουν είναι μερακλήδες, κι άλλο τόσο μερακλίδικο είναι και το φαγητό τους. Θες να τα δοκιμάσεις όλα: αρνάκι στα κλήματα, γκιούλμπασι, γαρδουμπάκια, παραδοσιακές πίτες – τα πάντα λουκούμι!

Αργοπίνεις το κρασάκι σου και νιώθεις ευλογημένος. Η σκέψη πετά αναπόφευκτα στη φίλη και συνάδελφο, Αλεξία Τούλιου, που έφυγε πρόσφατα, τόσο νωρίς. Τη μια είμαστε, την άλλη δεν είμαστε, λες, και την ίδια στιγμή σκέφτεσαι: Εισπνέω την κάθε στιγμή, βαθιά μέσα στα πλεμόνια και νιώθω ευγνωμοσύνη· ευγνωμοσύνη για τον Θεό, τη ζωή – όπως θες πες το – που μ' αξίωσε κι έζησα άλλη μία μέρα για να απολαύσω όλη αυτή την ομορφιά.

 

Τι έχει μείνει απ' τη φωτιά...

Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν είχε εκδηλωθεί ακόμη η μεγάλη πυρκαγιά που εξαφάνισε χιλιάδες στρέμματα παρθένου πευκοδάσους μεταξύ Σχίνου και Αλεποχωρίου. Η γραφική πράσινη διαδρομή που περιγράφω παραπάνω, έγινε μαύρη και το τοπίο γύρω από την Μαυρολίμνη καταστράφηκε μαζί με ένα μεγάλο μέρος του βουνού. Το κομμάτι όμως που αφορά όλες τις παραλίες και τις τοποθεσίες του αφιερώματος αυτού, ευτυχώς παρέμεινε ανέγγιχτο... Αλλά αυτό το φανταστικό, ενιαίο πράσινο, που σε συνδυασμό με την σχεδόν ανύπαρκτη δόμηση σου έδινε την αίσθηση του ατελείωτου φυσικού πλούτου, απλά... χάθηκε και η θλίψη είναι μεγάλη για όσους το ζήσαμε.

Η Αττική έχασε (ακόμη) έναν σημαντικό πνεύμονα. Όμως, εάν δεν υπάρξει ανθρώπινη παρέμβαση, μετά από χρόνια το δάσος θα ξαναδημιουργηθεί. Είτε η φωτιά προκλήθηκε σκόπιμα, είτε από ανθρώπινο λάθος οφείλουμε όλοι να προστατεύουμε τις δασικές εκτάσεις και να αφήνουμε τη φύση να επουλώνει τις πληγές της, ώστε η φυσική μας κληρονομιά να διαφυλαχτεί και για τις επόμενες γενιές.

Την πρώτη φορά που είχα περάσει, σχεδόν πριν 20 χρόνια από την περιοχή, είχα πει μέσα μου πώς αν πιάσει φωτιά εδώ θα γίνει όλεθρος, έτσι πυκνό και φανταστικό που ήταν το δάσος. Με τα χρόνια ξέχασα αυτή την πρώτη σκέψη και φανταζόμουν ότι θα κρατήσει για πάντα, ότι δεν θα πάθει ποτέ τίποτα. Τόσο άψογο που το θεωρείς άτρωτο... Μέχρι που έρχεται η στιγμή που όλα τελειώνουν, αφού τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεδομένο κι ανεξίτηλο. Το μόνο αιώνιο είναι το τώρα και το τώρα το μόνο που έχουμε. Η ομορφιά απογειώνεται ακριβώς, όταν δεν υπάρχουν εγγυήσεις, βρίσκεται στο παρόν και δεν κάνει να την προσπερνάμε.

 

Η παρθένα παραλία X-beach.
Η Λίμνη Βουλιαγμένης όπως φαίνεται από την κορφή κοντινού λόφου.

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares