«Απένταρο» γαλάζιο

Ξύπνημα στις έξι, πότισμα του κήπου, διαδρομή μιας ώρας για Ηράκλειο, εργασία οκτάωρη, επιστροφή, συγκομιδή εσπεριδοειδών... Η έντονα εργάσιμη εβδομάδα έχει τελειώσει – όμως η κούραση ευτυχώς ξεχνιέται. Συγκεντρώνω τις βασικές προμήθειες για τυχόν παραμονή στην ερημιά. Ανθός αλατιού απ’ τα Καπετανιανά, ρίγανη Ταϋγέτου, αγουρέλαιο δικό μας, νερό, παξιμάδι κρίθινο και τα σαλατικά, και... δρόμο! Σε απόσταση 60 χλμ. από το Ρέθυμνο και 90 χλμ. από το Ηράκλειο μέσω Τυμπακίου, βρίσκεται η σειρά με τις πιο όμορφες – και λιγότερο ανεπτυγμένες τουριστικά – παραλίες του νοτίου Ρεθύμνου. Οδηγώντας σκέφτομαι τη χρονιά που προηγήθηκε. Έντεκα μήνες έχουν περάσει από το σμίξιμο και την παρέα των φίλων κι η προσμονή είναι μεγάλη. Γρήγορα, αφήνω πίσω τη γραμμική μονοκαλλιέργεια των ελαιώνων του κάμπου και τη θάλασσα από νάιλον των θερμοκηπίων...

Ανηφορίζοντας προς Σακτούρια, ήδη οι αισθήσεις μου πιάνουν κορυφές. Λίγα αμπέλια, ελιές παλιές φυτεμένες αραιά, κάποιο μελίσσι, κατσίκια, προβατάκια... Οι ρυθμοί έπεσαν, η ζωή μοιάζει ήδη πιο λιτή, πιο μεστή. Η παρέμβαση του ανθρώπου δεν είναι βίαιη, η συμβίωση είναι πιο ισορροπημένη. Τα Άνω Σακτούρια έχουν εκπληκτική θέα στα γύρω βουνά, Σιδέρωτα και Κέντρος, και στη θάλασσα ως τη Γαύδο. Μαζί με το «αδερφάκι» τους, τα Κάτω Σακτούρια, υπήρξαν άλλοτε μεγαλύτεροι οικισμοί, μα σταδιακά παρήκμασαν. Λόγω της προνομιακής θέσης και της ησυχίας που προσφέρουν, τα τελευταία χρόνια αρκετοί δυτικοευρωπαίοι, αλλά και μερικοί ντόπιοι, δείχνουν ενδιαφέρον να τα κατοικήσουν.

Η τρίτη πέτρα

Το πρώτο μέρος που βιάζομαι να βρεθώ είναι ο προστατευμένος κόλπος της ανατολικής Τριόπετρας, όπου φτάνω σε 45 λεπτά οδήγησης από το Τυμπάκι. Από Ανατολή προς Δύση, είναι δυο παραλίες στη σειρά, η Μικρή και η Μεγάλη Τριόπετρα, τις οποίες χωρίζει μια χερσόνησος. Οι τρεις βράχοι στην άκρη της χορεύουν με τα κύματα και βαφτίζουν την περιοχή.

Η μικρότερη «αδερφή» είναι μια αμμουδιά υπήνεμη, προσιτή και με ρηχότερα νερά, η οποία ενδείκνυται για οικογένειες. Οι ξαπλώστρες κι οι ομπρέλες είναι δωρεάν. Χαίρομαι που βλέπω τα μικρά παιδιά να απολαμβάνουν τα παιχνίδια στην άμμο – τα χτισίματα και τα κυνηγητά, όσο και το μπάνιο τους. Αφού κάνω μια βουτιά να δροσιστώ και να ξεπλυθώ απ’ τη μέρα, πάω στον αγαπημένο Στέλιο. Ακριβώς από πάνω μου, η ταβέρνα «Απανεμιά» έχει ό,τι λαχταρά η ψυχή κι επιθυμεί το στομάχι: καλομαγειρεμένο φρέσκο ψάρι, σαλάτα με πανδαισία υλικών, μπιφτέκι γεμιστό, μπριζόλα ζουμερή και πεντανόστιμα συνοδευτικά, όλα φτιαγμένα μερακλίδικα... Ο Στέλιος, ο Σταύρος, η Γεωργία και τα άλλα παιδιά είναι φιλικοί, άνετοι κι εξυπηρετικότατοι. Μόνο με χαμόγελο και καλή διάθεση θα φύγεις από δω και πάντα θα επιστρέφεις... Διαθέτουν δωμάτια για ενοικίαση που είναι ανοικτά από αρχές Μάη έως τέλη Οκτώβρη. Τον χειμώνα μένουν στα Ακούμια, το χωριό τους, είκοσι λεπτά οδήγηση προς τον Βορρά. Συζητάμε για το διάστημα που πέρασε – πώς πήγαν τα μικρά με τα μαθήματα, οι ενήλικες με τις αγροτικές εργασίες, όλοι με την κλεισούρα... Σίγουρα, κι όπως παντού, οι τόποι – και κυρίως οι άνθρωποι – είναι επηρεασμένοι από τον κορονοϊό και τις επιπτώσεις του. Τα ταβερνάκια και τα καφενεία δειλά ξεκίνησαν ν’ ανοίγουν, ή υπολειτουργούν. Τα μπαράκια είναι ακόμα κλειστά, οι συναυλίες άγνωστο πεδίο κι η μουσική ανύπαρκτη. Είμαστε όμως εδώ, συναντιόμαστε ξανά, γελάμε και τρώμε μαζί – ζούμε! Τη νύχτα απλώνω τον υπνόσακο απολαμβάνοντας την ησυχία και τον ύπνο κάτω απ’ τα αστέρια. Την ξεκούραση που όλοι αξίζουμε...

Οι αμμόλοφοι του Αγίου Παύλου

Πολύ νωρίς, σηκώνομαι, φτιάχνω κουταλάτο καφεδάκι, δοκιμάζω σνακ καλαμποκιού και εφτάζυμο γλυκό ψωμάκι από τον υπέροχο «Κάπτεν Μαρκ» και το τσούρμο του, με τον εκπληκτικό φούρνο τους στα Μιξόρρουμα. Μόλις αναλάβω δυνάμεις, κινώ ανατολικά... Έπειτα από δέκα λεπτά περπάτημα, φτάνω σ’ ένα μονοπατάκι ευκολοδιάβατο. Κατηφορίζω, δρασκελώ ένα ρυάκι, τον Ακουμιανό ποταμό και προσεγγίζω τη δυτική πλευρά της παραλίας. Στην αρχή της είναι επίπεδη, γεμάτη γκρεμισμένες πέτρες, στρογγυλεμένες απ’ τη θάλασσα και από τον χρόνο... Η Ντανιέλα έφκιασε έναν πέτρινο κρητικό λαβύρινθο... και τον ξανάφκιασε με υπομονή, μετά από μια μεγάλη θαλασσοταραχή. Μετά ξεκινούν σταδιακά οι εντυπωσιακοί αμμόλοφοι. Αρχίζουν στην κορφή του λόφου και τελειώνουν στον βυθό. Ανάμεσά τους, τρεις βραχοκοκκαλιές με τις αντίστοιχες σπηλιές στη βάση τους. Στη δεύτερη μπορείς άνετα να κατασκηνώσεις αλλά η εντυπωσιακότερη είναι μια τρίτη σπηλιά, ακριβώς πάνω στο κύμα, όπου σχηματίζονται φυσικές καμάρες. Το μέρος μόλις αρχίζει να φωτίζεται, οι ηλιαχτίδες χαϊδεύουν τους αμμόλοφους και τα βήματα των περιηγητών φαίνονται ίσαμε να τα σβήσει το κύμα...