Φαράγγι Νηλέα

Έλα να πάμε στο φαράγγι

Άλλοι με ΙΧ, άλλοι με το βανάκι της Trekking, θα οδηγήσουμε παρέα μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Θέκλας απ’ όπου θα ξεκινήσουμε την κατάβασή μας στο ποτάμι. Τα παιδιά μοιράζουν τα απαραίτητα προστατευτικά κράνη και στολές, για όποιον το επιθυμεί κι όπως εύστοχα θα πει ο φίλος Γιώργος, όταν βλέπεις τον αρχηγό να φοράει στολή, τη φοράς κι εσύ... Κάτι περισσότερο θα ξέρει! Παρατηρώ τα παπούτσια των οδηγών μας. Είναι ορειβατικά, διαμορφωμένα ειδικά για ποταμοδιάσχιση, με τρύπες, ώστε να βρίσκει έξοδο το νερό. Εμένα πάντως, ασπροπρόσωπη με έβγαλαν τα κλασικά και πάμφθηνα παπουτσάκια της θάλασσας, που είναι αντιολισθητικά, πανάλαφρα και παρέχουν στο πέλμα την απαραίτητη ευλυγισία και την αίσθηση της επαφής του με τη γη.

Όπως και να ‘χει, στο ποτάμι δεν πάμε ποτέ με ανοιχτά παπούτσια, ακόμη και αν αυτά είναι ειδικά για πεζοπορία. Και τι θα γίνει με τις μηχανές κι όλα όσα δεν θέλουμε να βραχούν – μια που θα χρειαστεί να κολυμπήσουμε αρκετές φορές στο ποτάμι; Αλίμονο αν δεν είχαν προβλέψει γι’ αυτό τα παιδιά της Trekking. Κι ενώ κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου, όταν ο Ηρακλής μου μίλησε για αδιάβροχες θήκες φωτογραφικής μηχανής, τελικά τα στεγανά μας δεν ήταν παρά ευμεγέθεις πλαστικοί κουβάδες, με πώμα που τους επιτρέπει να κλείνουν αεροσταγώς, ενώ χωρούν μέσα τους αρκετά ακόμη πράγματα – σνακ, κινητά κι ό,τι δεν μπορούμε να αποχωριστούμε και δεν θέλουμε να βραχεί. Τα στεγανά φορτώνονται σε ένα σακίδιο που κάποιος πρέπει να κουβαλά, συνεπώς καλό είναι να κρατήσουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Και μπορεί η Νίκη να με πείθει, όταν λέει πως το σακίδιο της δίνει άνωση στο κολύμπι, ωστόσο δεν θα πω όχι στην ευγένεια των καλών μου φίλων που προτίθενται να το κουβαλήσουν για μένα. Έτοιμοι! Για αρχή θα περιπλανηθούμε στα πευκόφυτα μονοπάτια ανάμεσα στην πυκνή Μαύρη Πεύκη... Κάθε δέντρο και το δοχείο συλλογής του, για την πολύτιμη ρητίνη, την οποία χρησιμοποιούμε για χίλιους δυο λόγους. Παρθένες δασικές εκτάσεις, που όπως μαθαίνουμε είναι ιδιωτικές (!), αφού πουλήθηκαν όσο- όσο σε ντόπιους από τους Οθωμανούς, πριν οι τελευταίοι αποχωρήσουν. Υπάρχουν και αυτά – υπάρχουν και τα άλλα... Πολύ σύντομα θα φτάσουμε στον βράχο της Μπολοβίναινας, το σημείο απ’ όπου το 1823, έπεσε στον γκρεμό η θρυλική ηρωίδα, περικυκλωμένη από 40 Τούρκους, προκειμένου να μην ομολογήσει. Άγριο, επιβλητικό τοπίο, γεμάτο σπήλαια που χρησιμοποιήθηκαν ως κρησφύγετα απ' τους κατοίκους, γκρεμός και πυκνή βλάστηση, με πλήθος από γερακίνες κι αετούς να διασχίζουν τους ουρανούς και να χτίζουν τις φωλιές τους στα ψηλά βράχια του φαραγγιού, που μετρά 80 μέτρα ύψος!

Θα μάθουμε πώς να κάνουμε τα αυτιά μας ηχείο, ώστε να αναγνωρίζουμε από μακριά πού είναι το νερό, καθώς με κέφι και χαρά συνεχίζουμε την κατάβαση. Τα τελευταία μέτρα τα έκανα με τη μέθοδο της... τσουλήθρας. Επειδή είναι πιο εύκολο, έχει πιο πολύ πλάκα και αν φοράς στολή, δεν έχεις να φοβάσαι γι’ αγκάθια και εκδορές! Φτάνουμε στο ξέφωτο – ένα καταπράσινο λιβαδοπόταμο – και σύντομα βουτάμε ένας-ένας στα δροσερά νερά του ποταμού. Τα πρώτα μπουγέλα, τα γέλια και οι βουτιές είναι γεγονός! Πολύ σύντομα, μόλις 250 μ. περπάτημα, φτάνουμε στο πιο στενό σημείο του φαραγγιού. Είναι τόσο στενό που οι βράχοι σε σημεία ακουμπούν αναμεταξύ τους, προσφέροντας μοναδικές εικόνες άγριας ομορφιάς. Εντυπωσιακοί σχηματισμοί, βάθρες, φυσικές κολυμπήθρες και... σπα διαδέχονται το ένα το άλλο, επί 20 ολόκληρα λεπτά. Λεπτά χαράς, απόλαυσης, μπάνιου και παιχνιδιού. Αφήνω τη μηχανή, να ‘χω τα χέρια μου ελεύθερα, τον νου μου στο παρόν κι όχι στην αγωνία να το αποθανατίσω. Θα το αποθανατίσω εντός μου και θα καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο – που ξέρεις; Νιώθω τα πόδια μου βαθιά ριζωμένα στη γη, σαν ποτάμι και πέτρες να με τραβούν κοντά τους. Η απουσία άνωσης κάνει πιο δύσκολο το κολύμπι στο γλυκό νερό, πόσο μάλλον όταν πας κόντρα στο ρεύμα του. Γελάω όμως πολύ με το εαυτό μου, και μ’ ένα χέρι βοηθείας τα καταφέρνω μια χαρά. Εδώ, 20 τυφλοί από το Ισραήλ μαζί με τους συνοδούς τους κατάφεραν να διασχίσουν το φαράγγι, μας λένε τα παιδιά. Αλώβητοι σαν θαρραλέοι, σκέφτομαι – σιγά μη με πτοήσει μια φαρυγγίτιδα! Η διαδρομή, άλλωστε, είναι μόνο 1,5 χλμ. Και κατάλληλη για αρχάριους. Άσε που τελικά, να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα έχει και την πλάκα του! Στάση για σνακ επάνω στα σμιλεμένα από το νερό βράχια. Μετά το στενό του πέρασμα, το ποτάμι ρηχαίνει κι αποκτά μιαν άλλη, πιο ήμερη ομορφιά. Μα εγώ θέλω να προλάβω να χορέψω με τις ανακλάσεις του νερού στον λευκό βράχο. Αν δεν χορέψω εδώ, τότε που; Μιας ώρας ακόμη εύκολη διαδρομή μας μένει, μέχρι τη γιγάντια τσιμεντένια γέφυρα, με το χαρακτηριστικό εγκαταλειμμένο αμάξι που βούτηξε από τον γκρεμό κι απόμεινε εδώ σημαίνοντας το τέλος της διαδρομής μας στο φαράγγι. Ώρα να ξαναπιάσω τη μηχανή – ή μήπως όχι; Παρατηρώ κάτω από τη γέφυρα, που σχηματίζει μια πόρτα ανοιχτή, ανάμεσα απ’ το τσιμέντο, να ταξιδεύει η ματιά στο πυκνό ποταμίσιο δάσος. Θα πάω καλύτερα εκεί να το χαρώ που κατάφερα κι εγώ να τερματίσω. Στο φαράγγι με... φαρυγγίτιδα – τσεκ – ας ρίξω μια τελευταία βουτιά στο ποτάμι!