Το ταξίδι θέλει τον χρόνο του

Αντί Επάθλου 106

Ποτέ δεν συμπάθησα τα ταξίδια με αεροπλάνο˙ εκτός από εκείνα τα πολύ μακρινά, που δεν υπάρχει δυνατότητα άλλης εναλλακτικής. Το ταξίδι θέλει τον χρόνο του. Φλερτάροντας με την περιπέτεια – στον δρόμο, τη θάλασσα, τις σιδηροδρομικές γραμμές, τα ανάγλυφα μονοπάτια. Εσύ ο ελάχιστος απέναντι στον ανοιχτό ορίζοντα, με τα μπαγκάζια γεμάτα προσδοκίες για εκείνο που θα συναντήσεις. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Με συνοδοιπόρους τις ατέλειωτες ευθείες και τις διαδοχικές στροφές, την μπουνάτσα και τους αέρηδες, τους σταθμούς, τις στάσεις και τα λιμάνια… Τα καλά και τα παράδοξα. Ιστορίες που θα γεννηθούν και άλλες που θα ακούσεις, αυτές που θα διηγηθείς, αυτές που δεν θα γραφτούν ποτέ – όλα μέρος του ταξιδιού. Ό,τι αφήνεις πίσω σου, ό,τι παίρνεις μαζί, ό,τι κρατάς κι ό,τι πετάς, εκείνα που πάντα κουβαλούσες... Άνοιξη στην πόρτα μας. Στους μεγάλους δρόμους, στις γειτονιές της Αθήνας, παρέα με έναν ποταμό-σύνορο, την αγκαλιά του Θρακικού και του Αιγαίου. Με το βλέμμα στη θάλασσα – νοητά μπάρκα στα ταξίδια των ναυτικών και το γλυκό του «Αμέθυστου…» Άνοιξη στη Ζήρεια, στον Χελμό, στους κάμπους του Φενεού – μια ξεχωριστή πατρίδα. Άνοιξη στ’ ασβεστωμένα καλντερίμια της Σίφνου, σε χωράφια στρωμένα με κόκκινο χαλί και περπατήματα σε μέρη απρόσιτα μέχρι το κέντρο της γης. Στις κατάλευκες νεραγκούλες, στον κόσμο των πουλιών, του νερού και του δάσους. Εκεί όπου κάθε μορφή ζωής έχει τον ρόλο και τη σημασία της. Χίλια χιλιόμετρα μακριά ως τις ακριτικές γειτονιές του Έβρου και τους στριφογυριστούς δρόμους της Λευκωσίας. Άνοιξη στην απέναντι όχθη, πέρα από την Πράσινη γραμμή. Εγκλωβισμένοι σε μια ζωή-σύνορο, υψώνουμε φράγματα, να κάνουμε πως δεν μας βλέπουν, πως τίποτα δεν μας ακουμπά. Στα σύνορα της μοναξιάς μας, το μάθαμε καλά – πώς να νοθεύουμε την αλήθεια μας με τον φόβο. Μερικές φορές αρκεί μόνο ένα βήμα, μια στροφή στον δρόμο είναι αρκετή, να περάσεις τη γραμμή, να κοιτάξεις απέναντι, εκείνο το άλλο, που φέρει έναν ολόκληρο διαφορετικό κόσμο. Και αυτό να ’ναι ένα μεγάλο ταξίδι. Το ταξίδι είναι κάποτε αναγκαιότητα, επιβίωση. Όμως με τους όρους του ταξιδευτή αποτελεί μια μορφή αντίστασης. Ανοίγεσαι στο άγνωστο, το απ’ αλλού φερμένο, που ίσως να μην είναι τόσο μακριά όσο νόμιζες. Κόσμοι ολόκληροι ανοίγονται μπροστά σου κι εσύ κάνεις χώρο να τους ακούσεις. Εικόνες, ήχοι, μυρωδιές, βιώματα, που η μνήμη τα κρατά – να μη σ’ τα πάρει ποτέ κάνεις. Το ταξίδι είναι μέθεξη – συμμετοχή σ’ αυτό που σου προφέρεται, κοινωνία και μετουσίωση. Είναι επένδυση, παρακαταθήκη ζωής. Διανύει αποστάσεις, ελαττώνει το κενό, ελαφραίνει˙ σε φέρνει λίγο πιο κοντά στο σύνολο – και αυτό είναι μια υποψία ευτυχίας. Όπως λέει ο Κώστας Καλδάρας στη «Σκιά του ταξιδευτή»: Κάθε αναχώρηση, κάθε ταξίδι είναι και μια απαγωγή του εαυτού μας. Κυνηγημένοι από την αστυνομία της συνήθειας, απαιτούμε τα λύτρα σε μικρά χαρτονομίσματα ευτυχίας. Σημείο παράδοσης, κάποια άγνωστη διεύθυνση, στο μέλλον...

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares