Έχουμε μια μέρα στη διάθεσή μας για το εγχείρημα. Τρεις ώρες είναι το ταξίδι από Αθήνα για Καλοσκοπή, τρεις ώρες κι η ανάβαση μέχρι την Πυραμίδα, την ψηλότερη κορυφή της Γκιώνας, κι άλλες τόσες η επιστροφή. Θα προλάβουμε; Ο καιρός δεν θα είναι καλός το Σαββατοκύριακο και σήμερα είναι η τελευταία μέρα πριν χαλάσει ο καιρός. Το παίρνουμε απόφαση και ξεκινάμε χάραμα.
Γύρω στις 11 το πρωί φτάνουμε οδικώς στην Καλοσκοπή ή Κουκουβίστα, όπως είναι η παλιότερη ονομασία της, δηλαδή ‘φωλιά του κούκου’. Έτσι λέγεται το χωριό το επονομαζόμενο και «μπαλκόνι της Γκιώνας», του βουνού δηλαδή που φιλοξενεί τους γκιώνηδες. Σαν συνωμοσία της κουκουβάγιας μας ακούγεται, σκαρφισμένη με σοφία!
Δεν έχουμε χρόνο παρά μόνο για μια γρήγορη στάση για φωτογραφία, έχοντας κάνει τη στάση μας για δεκατιανό ακριβώς πριν, στην πανέμορφη Παύλιανη που ανήκει μεν στην Οίτη, απέχει όμως μόλις 9 χλμ. από την Καλοσκοπή. Τα βουνά της Ρούμελης, η Οίτη, ο Παρνασσός, τα Βαρδούσια κι η Γκιώνα είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο, σαν αδερφάκια αχώριστα. Στην Καλοσκοπή πιάνουμε για λίγο την κουβέντα με έναν ντόπιο και μας προτρέπει να βιαστούμε για να μη μας πιάσει η νύχτα, καθώς ο ήλιος αυτήν την εποχή δύει πριν τις πεντέμιση!
Γρήγορα αφήνουμε την άσφαλτο και μπαίνουμε σε χωματόδρομο μέσα στο πυκνό ελατόδασος. Ο δρόμος είναι καλός στο μεγαλύτερο κομμάτι του, όμως προς το τέλος του είναι κατάλληλος μόνο για ψηλά οχήματα και κατά προτίμηση τετρακίνητα, εμείς όμως με τη μηχανή δεν συναντάμε ιδιαίτερη δυσκολία. Μετά από μισή ώρα έχουμε φτάσει στη θέση «Μνήματα», την αφετηρία του μονοπατιού που θα μας οδηγήσει στην κορυφή.
Η χαρά που σου δίνει ειδικά η κατάκτηση μιας κορυφής είναι τόσο μεγάλη, όσο μεγάλη είναι και η δύναμη που παίρνεις για να αντιμετωπίσεις όλες τις καταστάσεις στη ζωή σου.
Η Πυραμίδα στην άλλη πλευρά μάς περιμένει. Η ανάβασή της απότομη, μοιάζει Γολγοθάς. Το μονοπάτι ελίσσεται στο πετρώδες έδαφος και όλο λέμε ότι θα την κατακτήσουμε σύντομα αλλά δεν φτάνουμε ποτέ! Έπειτα από πολύ κόπο επιτέλους τα καταφέρνουμε. Αντικρύζουμε την κορυφογραμμή της Πυραμίδας. Η εικόνα είναι όμορφη πέρα από κάθε φαντασία. Με επιφωνήματα θαυμασμού την υποδεχόμαστε, καθώς η κακοκαιρία που έρχεται με βήμα αργό έχει σκεπάσει με σύννεφα όλη τη βορειοδυτική πλευρά, που ξαφνικά ξανοίγεται μπροστά μας. Το φως που γέρνει προς τη δύση φωτίζει απίστευτα όλο το σκηνικό. Τα νέφη, σε ύψος χαμηλότερο, μοιάζουν σαν ένα παχύ άσπρο χαλί που σκεπάζει την πλάση. Μαζί καλύπτει την αστερόσχημη λίμνη του Μόρνου την οποία αδημονούσαμε να θαυμάσουμε από ψηλά. Η παρουσία της μας γίνεται αισθητή μέσα από τα κενά που δημιουργούνται ανάμεσα από τα σύννεφα κι εκεί βλέπουμε τμήμα των υδάτων της να λαμπυρίζει στο φως της δύσης.
Η κορυφή βρίσκεται στο βάθος της κορυφογραμμής γύρω στα 100 μέτρα ευθεία, ελάχιστα πιο ψηλά. Ο χρόνος όμως έχει περάσει και αποφασίζουμε να την κατακτήσουμε μια άλλη φορά. Ο γυρισμός δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο, είμαστε ήδη αργοπορημένοι και δεν θέλουμε να μας πιάσει η νύχτα. Η αργοπορία μας βγήκε όμως και σε καλό! Το φως πέφτει και αρχίζει να βάφει με χρώματα μαγικά το τοπίο κι εμείς απολαμβάνουμε την πανδαισία αποχρώσεων σε όλη μας την κάθοδο. Φυσικά καθυστερούμε ακόμη περισσότερο, αφού δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να τραβήξουμε φωτογραφίες. Συναντάμε ξανά τα αγριόγιδα, αλλά και μια τετράδα ημιάγριων αλόγων να βοσκάνε τα αλπικά γρασίδια. Μετά τη Βαθιά Λάκκα, στο δεύτερο μισό της διαδρομής, νυχτώνει όλο και περισσότερο και φτάνουμε στο μεταφορικό μας κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Πέντε λεπτά αργότερα να φτάναμε και δεν θα βλέπαμε τίποτα!
Αναμφισβήτητα η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη. 14 ώρες ταξίδι με απαιτητική πορεία και κάλυψη με τα πόδια 1200 μέτρων υψομετρικής διαφοράς. Όμως η εμπειρία ήταν συγκλονιστική και η ευεξία που μας πρόσφερε μοναδική. Σε μια από τις πιο πολυσύχναστες πεζοπορικές διαδρομές δεν συναντήσαμε άνθρωπο, προφανώς επειδή ήταν καθημερινή αλλά και «αργά» όσον αφορά την εποχή. Ωστόσο πιστεύουμε ότι η εποχή είναι ιδανική για δύσκολες πεζοπορίες, καιρού επιτρέποντος, γιατί ούτε ιδρώνεις αλλά ούτε και κουράζεσαι, όπως το καλοκαίρι με τη ζέστη ή τον χειμώνα και την άνοιξη με το χιόνι.
Όλες οι εποχές βέβαια είναι κατάλληλες για μια επίσκεψη στη φύση ώστε να αδειάζει το μυαλό από τα άγχη και τις ευθύνες. Η χαρά που σου δίνει ειδικά η κατάκτηση μιας κορυφής είναι τόσο μεγάλη, όσο μεγάλη είναι και η δύναμη που παίρνεις για να αντιμετωπίσεις όλες τις καταστάσεις στη ζωή σου. Και η Πυραμίδα της Γκιώνας είναι μία από τις κορυφαίες …κορυφές!
info's
- Η Παύλιανη, μόλις 9 χλμ. από την Καλοσκοπή, είναι ιδανική για διανυκτέρευση αλλά και για φαγητό. Αν διανυκτερεύσετε δεν πρέπει να χάσετε μια επίσκεψη στο φυσικό πάρκο αναψυχής της Παύλιανης με τα παιχνίδια στο ποτάμι.
- Η Γκιώνα είναι ευρύτατα πληγωμένη από την εκμετάλλευση βωξίτη. Μια επίσκεψη όμως στο κοντινό μεταλλευτικό πάρκο Vagonetto και τις στοές του, όπου μαθαίνεις όλη την ιστορία για την εξόρυξη βωξίτη, σίγουρα αξίζει!
- Οι διαδρομές στη Γκιώνα είναι πολλές. Μετά την κορυφή μπορείτε να συνεχίσετε για τη Λάκκα Καρβούνη και το πεζοπορικό καταφύγιο του ΠΟΑ στα 1800 μέτρα. Από εκεί διασχίζοντας το φαράγγι της Ρέκκας καταλήγετε στη Βίνιανη.
- Η Γκιώνα είναι κατάλληλη και για αναρρίχηση με πολλά αναρριχητικά πεδία, ενώ διαθέτει και την Πλάκα, τη μεγαλύτερη κατακόρυφη πλαγιά των Βαλκανίων, ύψους 1200 μέτρων! Βρίσκεται κοντά στο χωριό Συκέα.
Θα το βρείτε στο
τεύχος 139
