Πεζοπορία στα Λαγκάδια

Μετά την έξοδο προς Βυτίνα, συνεχίζω όλο ευθεία για περίπου 60 χιλιόμετρα, σε μια διαδρομή όπου πυκνή βλάστηση με δάση εναλλάσσεται με κοιλάδες. Περνάω διάφορα χωριά και δυο στροφές μετά το Καλονέρι, διακρίνω στην πλαγιά του βουνού τα πετρόχτιστα σπίτια στα Λαγκάδια. Το γραφικό χωριό με τα περίτεχνα πέτρινα οικοδομήματα, δεσπόζει κρεμασμένο στις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, όπου αυτή την εποχή κυριαρχούν τα φθινοπωρινά χρώματα, πορτοκαλί, καφέ και πράσινο βαθύ από τα πλατάνια, τις καρυδιές και τα έλατα.

Το χωριό ουσιαστικά χωρίζεται στα δύο από τον εθνικό δρόμο Τρίπολης-Ολυμπίας, στις πάνω και κάτω γειτονιές. Οι κάτω βρίσκονται εγγύτερα στο φαράγγι, απ’ όπου περνάει το Λαγκαδιανό ποτάμι του Τουθόα, ενώ οι επάνω προσφέρουν απολαυστική πανοραμική θέα στα γύρω βουνά. Ανηφοριές και κατηφοριές, μοναπάτια και σκαλιά, ξεκινούν από τον μεγάλο κεντρικό δρόμο προς πάσα κατεύθυνση και προτρέπουν για εξερεύνηση, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, ανάλογα με το πόσο βαστούν τα πόδια σας!

Η μέρα είναι χειμερινή, με λίγο κρύο και ένα ελαφρύ αεράκι καθόλα ευχάριστο, που σε προτρέπει να περπατήσεις και να απολαύσεις την καθαρή ατμόσφαιρα γεμίζοντας τα πνευμόνια σου με οξυγόνο. Τα Λαγκάδια είναι μέρος της μεγάλης πεζοπορικής διαδρομής του Mainalon Trail. Επάνω στον κεντρικό δρόμο, δίπλα στο Ηρώο των Πεσόντων, υπάρχει σχετική ταμπέλα με πληροφορίες και διαδρομές. Από εκεί ξεκινάει ή καταλήγει, ανάλογα με την κατεύθυνση που κινείσαι, το μονοπάτι για το Βαλτεσινίκο, μήκους περίπου 14 χιλιομέτρων. Όμως αν αυτό σου φαίνεται κάπως μεγάλο, έχω προτάσεις για κάτι πιο χαλαρό, που δε χρειάζεται εμπειρία αλλά και δε στερείται εντυπωσιασμού.

Νερόμυλοι Ράπη - Πανόραμα Ιμπραΐνας

Στα σκαλιά δεξιά από τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ξεκινάει η σήμανση για το μονοπάτι, που σε προτρέπει να ανηφορίσεις στα δρομάκια του χωριού και να θαυμάσεις την εξαιρετική μαεστρία με την οποία οι κάτοικοι έχτισαν τα σπίτια τους στην απότομη πλαγιά του βουνού. Οι Λαγκαδιανοί μάστορες ανέπτυξαν τέτοια κατασκευαστική γνώση και ικανότητα για την πέτρα, που η φήμη και εν τέλει τα έργα τους – γεφύρια, βρύσες, μοναστήρια, μύλοι, σχολειά – έφτασαν και σε άλλα μέρη, όχι μόνο της Πελοποννήσου αλλά και της Ελλάδας.

Ανηφορίζοντας μέσα από τις γειτονιές, αρκετά μετά τα τελευταία σπίτια, συναντάς τα απομεινάρια των νερόμυλων του Ράπη, ενώ σιγά σιγά αρχίζεις να περπατάς στην πλαγιά του βουνού απέναντι από το χωριό, μέχρι να φτάσεις στο πανόραμα Ιμπραΐνας και να ατενίσεις τον οικισμό σε όλο του το μεγαλείο!

Εμείς επιλέξαμε τη συγκεκριμένη διαδρομή (πρώτο κομμάτι του Mainalon Trail που καταλήγει στο Βαλτεσινίκο) για πρώτο πρωινό περίπατο. Η διαδρομή πήγαινε-έλα μαζί με τις στάσεις, που είναι απαιτούμενες λόγω της ανηφοριάς αλλά και λόγω της απόλαυσης, είναι κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Η – ομολογουμένως πιο εύκολη– επιστροφή στο σημείο της αφετηρίας μας, μας βρίσκει πεινασμένους και διψασμένους. Μπαίνουμε στο ατμοσφαιρικό, ζεστό και φιλόξενο καφέ-παντοπωλείο «Άρωμα», λίγο πριν την κεντρική πλατεία του χωριού. Πιάνουμε κουβέντα με τους ιδιοκτήτες αλλά και με τους άλλους θαμώνες, μιας και το μαγαζί στο εσωτερικό του είναι μικρό και ευνοεί την παρεΐστικη διάθεση, και ερχόμαστε λίγο πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση μας, που κάπως έχουμε παραμελήσει στην πόλη.