Σελιάνα, Περιθώρι, Συνεβρό

Λιβελούλα

Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας όχι. Κι η γειτονιά του re-Green απέκτησε καλούς γειτόνους. Ο Στίβεν και η Σένι ήρθαν από το Βέλγιο και την Ολλανδία ως επισκέπτες του re-Green. Τους άρεσε η φιλοσοφία του και η ανέγγιχτη Σελιάνα κι έτσι έφτιαξαν τη δική τους οικολογική φάρμα, επιλέγοντας με τη σειρά τους μια ζωή κοντά στη φύση με το λιγότερο ενεργειακό αποτύπωμα σε αυτήν. Σε απόσταση αναπνοής από το re-Green, οι βιολογικοί κήποι της «Liveloula», προμηθεύουν τη «μαγική κουζίνα» του με φρούτα και λαχανικά φυσικής καλλιέργειας, απευθείας από τη γη στο τραπέζι! Την επισκεφθήκαμε μαζί με τον Δημήτρη Μπαλή κι εκεί βρήκαμε τη Σένι να μαζεύει τα καλούδια της. Με χαμόγελο μας υποδέχτηκε και μας ξενάγησε στους χώρους της: το άνετο μογγολικό γιούρτα και τις ευρύχωρες σκηνές τύπου σαφάρι, που προσφέρουν φιλοξενία σε όποιον επιθυμεί να μάθει βιωματικά για τη φυσική ζωή και την περμακουλτούρα, ζώντας την πολυτέλεια της απλότητας· σαν βασιλιάς στη φύση! Ερωτευθήκαμε το σπίτι των παιδιών, με τα παράθυρα στη θέα των δέντρων, τη ζεστασιά των υλικών, την αγάπη και τη φροντίδα. Φτιαγμένο με την τεχνική Cob, η στέγη του είναι πλάγια ώστε να συλλέγει το βρόχινο νερό που μαζί με το σπίτι ζεσταίνονται με το λιγότερο ενεργειακό αποτύπωμα… Πώς; Έλα για να μάθεις!

Περιθώρι

Βραδάκι και σχεδόν ολόκληρο το χωριό είναι μαζεμένο στο σπίτι του Κώστα Κωσταντίνου στην πλατεία του χωριού που είναι χτισμένο στα 940μ. υψόμετρο. Ο Γιώργος, ο Πέτρος κι άλλοι πολλοί μας υποδέχονται θερμά δίπλα στο τζάκι. Θα είμαστε οι πρώτες που θα εγκαινιάσουμε τα νεόδμητα δωμάτια του Κώστα, «Περι…θέας», στην πλατεία του χωριού. Πλακόστρωτη με το ψηλό πετρόχτιστο καμπαναριό του Άγιου Βλάση στο κέντρο της, τα κεραμιδόσπιτα και τις καπνισμένες καμινάδες να την αγκαλιάζουν σφιχτά όπως κι οι δασωμένες πλαγιές στο νότιο άκρο της κοιλάδας του Κριού. Στο …περιθώριο θα μπορούσε να πει κανείς και εκεί κατά μία εκδοχή εκεί οφείλει την ονομασία του. Κατά μια άλλη εκδοχή, κοντά στην Τρίπολη υπήρχε κάποτε ένα μικρό χωριό με το ίδιο όνομα κι οι κάτοικοί του μετανάστευσαν εδώ στο Περιθώρι Αχαΐας. Η ονομασία θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ρχεται κι από το ρήμα «θωρώ» αφού τριγύρω το περιβάλλει μια πραγματικά απίστευτη θέα.

«Σκορδοχώρι» ήταν το παρατσούκλι του χωριού αφού επί χρόνια παρήγαγε τα φημισμένα σε όλη την περιοχή σκόρδα καθώς επίσης και φασόλια, τα περίφημα μπαρμπούνια Χελμού. Αυτά μας λέει ο κύριος Απόστολος Πετρόπουλος καθώς πίνουμε τα τσιπουράκια μας στη ζεστασιά του τζακιού, στην ταβέρνα «Ναϊάδες», σημείο εστίασης για τους λιγοστούς κατοίκους και τους επισκέπτες του. Η μαμά Αγγελική Κούτουλα μετέδωσε την αγάπη της για τη μαγειρική στην κόρη της, Βιβή Σωτηροπούλου, και μαζί ‘τρέχουν’ την ταβέρνα δημιουργώντας γευστικά… θαύματα. Βεργάδι βραστό, κόκορας με μακαρονάδα, σουτζουκάκια σμυρναίικα, οι σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, ενώ θα βρείτε ψητά της ώρας από ντόπια κρέατα και αν είστε τυχεροί αγριογούρουνο, αφού το κυνήγι είναι η αγαπημένη ασχολία των αντρών του χωριού. Αγρότες είναι σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοι, καλλιεργούν μήλα, αχλάδια, κεράσια, καρύδια και λωτούς κι ανυπομονώ πραγματικά να ξανάρθει η άνοιξη να δω τον αυτόν τον καταπράσινο κάμπο, κάτασπρο από τις ανθισμένες κερασιές! Το φθινόπωρο, βέβαια, είναι αναμφισβήτητα ο βασιλιάς των χρωμάτων. Απύθμενη ομορφιά γεμάτη κίτρινα, πορτοκαλί και πράσινα από τις μηλιές και τ’ αειθαλή δέντρα, σε μια τέλεια αρμονία, σαν μουσική!

Με τον Κώστα θα πάρουμε το τζιπ να περιηγηθούμε στις διαδρομές γύρω από το χωριό. Αποκαλυπτικές οι ομορφιές του δάσους του Περιθωρίου, σαν μικρά μυστικά που ανοίγονται μπροστά μας ένα-ένα. Το ‘άγνωστο’ αυτό δάσος, είναι από τα πιο όμορφα της Ανατολικής Αιγιάλειας κι εδώ έχει εγκατασταθεί από το 1964, εκτροφείο θηραμάτων στο οποίο εκτρέφονται πέρδικες, φασιανοί και ορτύκια. Το βλέπουμε από τα χαμηλά να πνίγεται στο βαθύ πράσινο, καθώς ο ήλιος λούζει απαλά με τις φωτεινές του ανταύγειες το βουνό. Λίγο πιο πάνω, η Μονή των Αγίων Αποστόλων με τον μοναδικό μοναχό της, τον πατέρα Παύλο, ένα λαμπερό χαρούμενο πρόσωπο, όπως όλα σχεδόν τα πρόσωπα που συναντήσαμε στο διάβα μας σε τούτα τα μέρη. Η ίδρυση του μοναστηριού τοποθετείται τον 16ο-17ο αι. και τότε έγινε και η αγιογράφηση του ναού που αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής. Από εδώ, ακόμη μια off road διαδρομή μέσα απ’ το βουνό οδηγεί στον Φενεό κι ο Κώστας ονειρεύεται να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος ώστε να ανοίξει η πρόσβαση για τους επισκέπτες των φημισμένων ορεινών προορισμών της Κορινθίας – μικρή παύση.

Συνεπαρμένες από την άγρια ομορφιά του δάσους θέλουμε να καταδυθούμε στα βαθιά, να γαληνέψουμε από τα νερά του καταρράκτη, να ξαπλώσουμε στο παχύ στρώμα από τα κίτρινα φύλλα. Ναι, έχει και το Περιθώρι τον καταρράκτη του! Και (ας μείνει μεταξύ μας) είναι ακόμη πιο όμορφος από αυτόν της Σελιάνας. Βρίσκεται στα 2χμ. από το χωριό κι η πανέμορφη κατάβαση σ’ αυτόν διαρκεί το πολύ δέκα λεπτά. Μας συνεπαίρνει ο ήχος του νερού, καθώς κατηφορίζουμε πιασμένες από τα τοποθετημένα βοηθητικά σχοινιά, μέχρι που τον αντικρίζουμε: φθινοπωρινό ποίημα στην καρδιά του δάσους. Τέλη Νοέμβρη κι ακόμη βγάζεις τα παπούτσια σου και πλατσουρίζεις στα ρυάκια, να τον πλησιάσεις όσο περισσότερο γίνεται, αφού μπορείς να πας και ως πίσω από τα τρεχούμενα νερά, που δημιουργούν μια εντυπωσιακή κουρτίνα.

Με τον αγαπημένο μας Γιώργο Μπομπόκη, διασώστη, αγρότη και κάτοικο του χωριού, θα ολοκληρώσουμε τη βόλτα στους θησαυρούς της περιοχής. Ένας από αυτούς είναι η Χούχλια, μια τρύπα βάθους 10μ. μέσα στα έγκατα της γης, όπου η κατάβαση απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και εμπειρία. Είναι λίγο δύσκολο να την εντοπίσεις και αρκετά δύσκολο να καταδυθείς στα άδυτά της, όμως λίγο παραδίπλα μια μεγάλη σπηλιά, στον βράχο αυτήν την φορά, μαζί με τα λιγοστά τρεχούμενα νερά του ρέματος έχουν δημιουργήσει ένα πραγματικά εντυπωσιακό φυσικό αξιοθέατο. Μια υδάτινη ‘φωλιά’ που δημιουργεί ένα μικρό «Πάντα Βρέχει», με σταλακτίτες και σταλαγμίτες από τον απόηχο της ροής τους. Είναι υπέροχο να καθίσεις εκεί, στην καρδιά του δάσους και να αφουγκραστείς τον ήχο του νερού που πέφτει σαν σιντριβάνι στη μικρή λιμνούλα που σχηματίζεται εντός του.

Τελευταίος μας σταθμός το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, ένας παλαιοχριστιανικός ναός, με πρόναο για τους άπιστους των Οθωμανικών χρόνων, και παμπάλαιες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του. Οι Περιθωρίτες είναι περήφανοι γι’ αυτόν και δικαίως, καθώς βρίσκεται σε μια υπέροχη καταπράσινη πλαγιά που αγναντεύει το χωριό και έχει χτιστεί και αγιογραφηθεί από το 1590! Ο Άγιος Νικόλαος, όπως και τα υπόλοιπα αξιοθέατα γύρω από το χωριό είναι προσβάσιμα μέσω χωματόδρομών, αλλά και με τα πόδια μέσω των μονοπατιών που έχουν σηματοδοτηθεί από τους εθελοντές του re-Green και θα αναγνωρίσετε από τις χαρακτηριστικές πορτοκαλί πέτρες. Είναι «τα παιδιά» όπως τους αποκαλεί ο Βάιος και η Κατερίνα, στην ταβέρνα τους στο τέρμα του Περιθωρίου. Βρήκαμε την Κατερίνα να ξαρμυρίζει τον μπακαλιάρο στον νερό που τρέχει απ’ την πηγή και να ετοιμάζει πατροπαράδοτο κατσικάκι με τραχανά. Μας κερνά τσίπουρο με φυσικό χυμό μήλο από τη σοδειά του Νίκου Πολυχρονίδη, που απόψε οργανώνει εδώ ένα γλέντι με αφρικανικά κρουστά! Να πως όλα συνδέονται όταν συντονίζεσαι με τον ρυθμό της… ζωής!