«Η πορτοκαλιά δεν είναι σαν τη μανταρινιά. Η μανταρινιά είναι ανθεκτική και εξωστρεφής, ενώ η πορτοκαλιά είναι πιο εύθραυστη, δεν αντέχει το κρύο και οι ρίζες της δεν φτάνουν σε μεγάλο βάθος, μου εξηγούσε ο Βαγγέλης. Νιώθω, ότι όταν τις νοιάζομαι και συνομιλώ μαζί τους, οι καρποί τους γίνονται πιο ζουμεροί, οι κορμοί τους σφύζουν από ζωή, λες κι αντιλαμβάνονται κάθε λέξη, σαν να έχουν ανάγκη το χάδι και την ενθάρρυνση για να μπορέσουν να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όταν ο άνθρωπος, έλεγε ο Βαγγέλης, μπολιάζει μια νεραντζιά για να κάμει πορτοκαλιά, δεν παρεμβαίνει απλώς στη φύση του δέντρου, αλλά γονιμοποιεί μια δυνατότητα που κείτεται ανενεργή, σαν ο πραγματικός εαυτός να κατοικεί στον λανθάνοντα, περιμένοντας υπομονετικά τις κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί. Σκεφτόμαστε τα δέντρα ως στατικούς οργανισμούς που υπακούνε σε μια μηχανική λειτουργία, όμως τα δέντρα μοιάζουν. με τους ανθρώπους, κάνουν επιλογές και παίρνουν αποφάσεις, έχουν φίλους και αισθάνονται μοναξιά, είναι φορές που είναι χαρούμενα και άλλες που υποφέρουν. Από τους δακτυλίους στο εσωτερικό του κορμού κάθε δέντρου καταλαβαίνουμε την ηλικία του, την καρποφορία του, τις αντιξοότητες που πέρασε, με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνουμε τις ζωές των ανθρώπων μέσα από τους εσωτερικούς κύκλους φθοράς και αναγέννησης που διαρκώς εναλλάσσονται μεταξύ τους. Το κάθε δέντρο, έλεγε ο Βαγγέλης, δεν νοεί τον εαυτό του ξεχωριστά αλλά ως μέλος μιας κοινότητας όπου η διαβίωσή του ενός εξαρτάται από την επιβίωση του άλλου· συχνά, τα πιο δυνατά δέντρα συνειδητά απορροφούν λιγότερα θρεπτικά συστατικά, ώστε να τραφούν και να δυναμώσουν τα πιο αδύναμα δέντρα της οικογένειάς τους.
Ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων, μία εξελιγμένη σιωπηλή επικοινωνία εξελίσσεται: Μνήμες, βακτήρια, θρεπτικά συστατικά αλλά και συμπεριφορές συναντιούνται, ζυμώνονται μέσα στο χρόνο, καθορίζοντας το πεπρωμένο του κάθε δέντρου. Υπόγεια, μια ασύλληπτων διαστάσεων αποικία από μυκηλιακές υφές δρα ως ένα εξελιγμένο νευρολογικό δίκτυο, μία συνείδηση χωρίς όρια, που ενώνει μέσα από το μυκήλιο, ολάκερο τον φυσικό κόσμο».
